องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 70

ตงชิงกลืนน้ำลาย พร้อมพูดขึ้นว่า “พระ พระชายา.....ท่านจะออกไปแบบนี้จริงๆหรือ?”

“แน่นอน” หยุนหลิงอมยิ้ม พร้อมพูดขึ้นอย่างแสนสบายว่า “ในเมื่อข้าอยากออกไป ก็ไม่มีใครสามารถห้ามได้”

ส่องกระจกดูแล้ว หยุนหลิงค่อนข้างพอใจ นางมั่นใจว่ารูปลักษณ์ของตนเองตอนนี้ แม้แต่แม่ของตนก็จำไม่ได้

“เอาล่ะ เจ้าออกจากจวนไปก่อน เดี๋ยวไปรอข้าตรงโพรงสุนัขใต้ต้นไม้ประตูหลังของจวน”

ตงชิงพยักหัว รีบทำตามแผน อ้างว่าจะออกไปซื้อของให้หยุนหลิง แล้วออกจากจวนจิ้งอ๋องไปก่อน

องครักษ์เฝ้าหน้าประตูเห็นนางออกมาตัวคนเดียวจึงไม่รั้ง

ภายในห้อง หยุนหลิงหลับตา รวบรวมพลังจิตสัมผัสบริเวณรอบๆ

ตั้งแต่แรกเซียวปี้เฉิงส่งกลุ่มองครักษ์ลับมาคอยคุ้มกันนาง ปกติคนพวกนี้ลึกลับไร้ร่องรอย แต่อาศัยพลังจิตของตน หยุนหลิงสามารถสัมผัสได้ถึงตำแหน่งของพวกเขา

องครักษ์พวกนี้จะเปลี่ยนเวรกันเป็นช่วงเวลา สิ่งที่หยุนหลิงต้องทำคือฉวยโอกาสตอนที่พวกเขาเปลี่ยนเวรกัน แอบหลบออกไปจากจวนจิ้งอ๋อง

กระโดดข้ามผ่านหน้าต่างหลังบ้านอย่างคล่องตัว ฝีเท้าหยุนหลิงย่องเบามาถึงโพรงสุนัขประตูหลังจวน กระโดดข้ามกำแพงหลายก้าว แล้วก็ลงมาจากต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น

ภายในเรือนหลั่นชิง พวกองครักษ์เปลี่ยนเวรกันเสร็จแล้ว เย่เจ๋อเฟิงที่เฝ้าอยู่ตรงประตูหน้าลานไม่รู้ถึงความผิดปกติเลยว่า ภายในห้องไม่มีคนแต่แรกแล้ว

ตงชิงมองดูอยู่อย่างตกตะลึงตาค้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายา ฝีมือของท่านยอดเยี่ยมมากเลย”

นางยังคิดว่าหยุนหลิงจะมุดออกมาทางโพรงสุนัขเสียอีก

“เอาล่ะ อย่าอึ้งอยู่เลย เราไปกันเถอะ”

หยุนหลิงไม่สวมผ้าคลุมหน้า เผยใบหน้าเรียบเนียนสดใส พาตงชิงเดินไปบนถนนอย่างกระตือรือร้นและดีอกดีใจ

เดินไปสักพัก นางมั่นใจว่ารอบๆไม่มีคนคิดชั่วร้ายแอบตามตนเองแล้ว

และอีกอย่าง ด้วยใบหน้าใบนี้ ไม่มีใครรู้ว่านางคือฉู่หยุนหลิงที่อัปลักษณ์ที่สุดในโลก