องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 72

“ชายหนุ่มในตำนานที่เกือบแย่งฉายาหญิงงามที่สุดในเมืองของฉู่หยุนหานไปเหรอ?”

หยุนหลิงยังจำชื่อนี้ได้ จึงอดไม่ได้สังเกตดูอีกฝ่ายอย่างละเอียด หน้าตาของอีกฝ่ายรูปหล่อและงามเหมือนเทพบุตรลงมาจุติยังโลกมนุษย์เลย

หรงฉานขอบตาแดงก่ำ น้ำตารื้นขึ้นเต็มขอบตา นางจับผ้าเช็ดหน้าไว้แน่น “หมอ พี่ใหญ่ข้าเป็นอย่างไรบ้าง? ทำไมถึงสลบไม่ฟื้นเช่นนี้ล่ะ?”

หมอเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก พูดปลอบใจว่า “แม่นางอย่างร้อนใจไปเลย เดี๋ยวข้าลองฝังเข็มก่อน ให้เขาสบายขึ้นหน่อย……”

ด้วยความที่เป็นหมอเหมือนกัน หยุนหลิงจึงมองดูการกระทำของหมอคนนั้น พอเห็นจุดที่อีกฝ่ายฝังเข็มแล้ว ก็อดไม่ได้ขมวดคิ้ว

ตามด้วยเข็มถูกฝังลงไป เนื้อบนหน้าอกของหรงจ้านก็กระเพื่อมขึ้นมาทันที

แต่ไม่รอหรงฉานได้ดีใจ กลับเห็นหรงจ้านลืมตาโพลง นัยน์ตาไม่แจ่มใส เหมือนหายใจลำบากขึ้นมา ดูทรมานและเจ็บปวดมาก

หลังจากนั้นไม่กี่วิ หน้าอกของเขาก็ไม่กระเพื่อมขึ้นมาอีก

หรงฉานตกใจกรีดร้องขึ้นมา น้ำตาไหลพรากเป็นทาง “พี่ใหญ่ พี่อย่าทำให้ฉานเอ๋อร์ตกใจสิ!”

“นี่……นี่มัน……เป็นไปไม่ได้!”

หมอก็ตกใจจนสีหน้าซีดเซียว ไม่รู้ว่าฝังผิดจุดหรือเปล่า ตกใจจนมือสั่นเทา เข็มเงินเล็กๆตกลงพื้น

หยุนหลิงทนไม่ไหวกับการฝังเข็มผิดๆแบบนี้ “ถอยไป ข้าทำเอง”

เสียงกระจ่างใสดังขึ้น หยุนหลิงดึงชายกระโปรงขึ้นแล้วเดินไปหาหรงจ้านอย่างรวดเร็ว

หยุนหลิงเห็นสีหน้าเขาเริ่มเขียว เลือดบนริมฝีปากก็หายไปหมด นางขมวดคิ้วขึ้นมา

นี่เป็นเหตุฉุกเฉิน นางไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง รีบถอดเสื้อของหรงจ้านออก แล้วเริ่มทำการปั๊มหัวใจ

คนรอบข้างตกใจกันหมด “นี่……กลางวันแสกๆแบบนี้ ช่างน่าละอายใจจริงๆ!”

ตงชิงเห็นหยุนหลิงพุ่งเข้าไปถอดเสื้อของหรงจ้านออก สองมือประทับตรงหน้าอกที่เปลือยเปล่าแล้วกดลงไปแรงๆ ก็เบิกตาโพลงอย่างตกตะลึง