องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 74

หรงจ้านได้สติก็เขินจนแก้มแดงแปร๊ด ต่อมาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ยังจะนิ่งเฉยอยู่อีก เจ้าอยากให้ข้านอนอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่ รีบส่งคนไปส่งจดหมายที่จวนเร็ว”

หรงฉานก็ตบหัวตัวเองแล้วแลบลิ้น เมื่อกี้นางรีบจนไม่ทันได้คิดอะไรมาก จนลืมเรื่องนี้ไปด้วย

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”

หรงจ้านเห็นท่าทางเซ่อซ่าของนาง ก็อดไม่ได้ถอนหายใจ ในใจก็อดไม่ได้มองไปยังทางที่หยุนหลิงจากไป

ตั้งแต่โบราณ ตรอกซอยทางตะวันออกของเมืองหลวงเป็นบ้านของขุนนางและพวกคนชนชั้นสูง

แต่เขาไม่เคยได้ยินว่าเมืองตะวันออกจะมีจวนสกุลหลินอยู่ด้วย?

ถ้าจะบอกว่าสกุลหลิน หรงจ้านก็นึกได้บ้านหนึ่ง อาจารย์แม่หลินซินของจิ้งอ๋องเซียวปี้เฉิงเป็นหมอที่เก่งที่สุดในเมืองหลวง

หญิงผู้นี้คงไม่ได้เป็นญาติของหลินซินหรอกนะ?

……

หยุนหลิงกลับถึงจวนจิ้งอ๋องก่อนตะวันจะลับฟ้า

ตงชิงเดินเข้าประตูใหญ่ตามแผนการ นางปีนขึ้นต้นไม้อย่างชำนาญเหมือนลิง กระโดดข้ามกำแพงแล้วแอบย่องเข้าไปในเรือนหลั่นชิง

ตอนนี้เป็นเวลากินข้าว นางแน่ใจว่าทหารลับพวกนั้นไม่อยู่แน่นอน

เปิดหน้าต่างห้องนอน หยุนหลิงหมุดตัวเข้าไปเหมือนแมว แต่ตอนได้ยินเสียงโมโหที่พยายามข่มอารมณ์โกรธไว้เต็มที่ดังขึ้น นางตกใจจนเกือบล้มขาพลิก

“กลับมาได้แล้วเหรอ?”

หยุนหลิงรีบเงยหน้ามองขึ้นไป ก็เห็นเซียวปี้เฉิงนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะนิ่งๆด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เขานั่งย้อนแสง หยุนหลิงไม่ค่อยเห็นสีหน้าของเขา แต่กลับสัมผัสได้ถึงอากาศที่ต่ำลงของรอบข้าง บรรยากาศแทบจะหนาวเหมือนฤดูหนาวอยู่แล้ว

หยุนหลิงรู้สึกผิด แล้วพูดเสียงแข็งว่า “เจ้ามาที่เรือนหลั่นชิงได้ยังไง ไท่ซ่างหวงไม่ว่าเจ้าหรือไง?”