องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 75

เซียวปี้เฉิงสายตาเย็นชา จ้องเขม็งหยุนหลิง ความโกรธไม่สลายแค่เพราะนางยอมสยบต่อเขา

เขาลุกขึ้น เดินไปหาหยุนหลิงทีละก้าว ยืนมองนางด้วยสีหน้าเข้มงวด ไม่ยอมฟังคำแก้ตัวของนาง

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามเจ้าออกจากจวนเด็ดขาด”

เงียบไปสักพัก เซียวปี้เฉิงก็พูดต่อว่า “……นอกเสียจากว่า มีข้าไปด้วย”

มีเพียงติดตามนางทุกย่างก้าว เขาถึงจะสบายใจ

หยุนหลิงเงยหน้ามองค้อนเขา และเริ่มรู้สึกแปลกๆ

เจ้าหมอนี่……ตอนนี้เหมือนกับคนตาบอดที่ไหนกัน?

“ดวงตาของเจ้า……ดีแล้วเหรอ?” หยุนหลิงรู้สึกตัว ก็เข้าใจทุกอย่างทันที “เหอะ ตาเจ้าดีตั้งนานแล้ว แต่เจ้ากลับตั้งใจปิดบังข้า!”

เซียวปี้เฉิงสีหน้าไร้อารมณ์ เหมือนไม่สะทกสะท้านที่นางรู้ความจริงแล้ว เขาพูดเสียงเย็นชาว่า “ใบหน้าของเจ้าไม่มีปาน แต่เจ้าก็หลอกข้าตลอดเหมือนกันนี่?”

หยุนหลิงชะงัก พูดไม่ออก นางรีบสัมผัสใบหน้าตัวเอง ก็ถึงนึกขึ้นได้ว่า วันนี้นางไม่ได้วาดปานปลอม

เซียวปี้เฉิงมองนางด้วยสีหน้าสับสน จนถึงตอนนี้แล้ว เขาก็ไม่อยากแกล้งตาบอดต่อไปแล้วล่ะ

เขาอยากมองนางโดยไม่มีอะไรกั้น อยากปกป้องนาง ไม่อยากหวาดระแวงอีกต่อไป

หยุนหลิงพูด “ดวงตาของเจ้าดีขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ตอนที่เจ้าฝังเข็มครบหนึ่งเดือน”

เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

“งั้นทำไมเจ้าต้องหลอกข้าด้วย ทั้งที่หายดีแล้ว ยังหลอกให้ข้าวิ่งไปฝังเข็มให้เจ้าทุกคืนอีก?”

ไม่รู้เหรอว่าขอบตานางดำเป็นหมีแพนด้าแล้ว? หยุนหลิงโกรธ ต่อมาก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ สายตาที่มองเซียวปี้เฉิงก็ดูแปลกๆ

“เจ้าตั้งใจอยากแอบดูข้าอาบน้ำใช่ไหม?”

ทำแบบนี้หลายครั้งจนชิน ทุกคืนหลังจากที่ฝังเข็มให้เซียวปี้เฉิงเสร็จแล้ว นางก็จะอาบน้ำที่เรือนซู่สือตลอด