องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 86

ไท่ซ่างหวงโยนหอกพู่แดงให้เซียวปี้เฉิง จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปรับไว้ทันที

“ชนะแบบสาหัสก็ชนะเหมือนกัน ข้าทำตามสัญญา มอบหอกพู่แดงด้ามนี้ให้แก่เจ้า”

เซียวปี้เฉิงอึ้งเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “เสด็จปู่ ท่านพูดจริงเหรอ?”

“คำพูดของวิญญูชน แม้รถเทียมม้าสี่ตัวก็ยากที่จะตามทัน ข้าไม่เหมือนพ่อเจ้านะ ถ้าสัญญาแล้วว่าจะให้แต่สุดท้ายกลับไม่ยอมให้”

ไท่ซ่างหวงเบะปาก พูดย่ำยีเจาเหรินตี้ไปหนึ่งที

อาจเป็นเพราะดีใจมากเกินไป เซียวปี้เฉิงจึงลืมแกล้งตาบอดต่อ กวัดแกว่งหอกยาวอย่างอดใจรอไม่ไหว ถือหอกอย่างทรงพลัง

“เจ้าหลานบ้า ไม่แกล้งตาบอดต่อแล้วเหรอ?” ไท่ซ่างหวงหัวเราะแล้วด่า

เซียวปี้เฉิงหน้าแดงระเรื่อ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ปิดบังท่านไม่ได้เลยจริงๆ ก็ข้าดีใจนี่นา สองปีมานี้ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่หลานก็ไม่เคยละทิ้งการฝึกฝนวิธีการใช้หอกเลย”

ไท่ซ่างหวงเบะปาก ไม่พูดอะไรมาก ปู่หลานสองคนอยู่ด้วยกันมาหลายปี บางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูดมาก ก็รู้ดีแก่ใจ

หยุนหลิงเห็นเซียวปี้เฉิงตื่นเต้นดีใจขนาดนี้เป็นครั้งแรก ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสกว่าปกติ เห็นความทระนงองอาจในตอนนั้นรางๆ

“พริบตาเดียว เจ้าก็โตขนาดนี้แล้ว แต่งงานมีภรรยาแล้วด้วย แถมใกล้จะมีลูกอีก”

ไท่ซ่างหวงกวาดตามองหยุนหลิงกับเซียวปี้เฉิงด้วยสายตาซาบซึ้ง

“ตอนนั้นที่เจ้ากับหยุนหลิงแต่งงานกัน ข้าไม่ได้ไปร่วมด้วย น่าเสียดายจริงๆ มอบหอกด้ามนี้ให้กับพวกเจ้าเป็นของขวัญก็แล้วกัน”