องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 87

เวลาอาหารเย็น เจาเหรินตี้จัดแจงสำรับอาหารให้พวกเขาได้นั่งกินกันสองคน

เรื่องที่ไท่ซ่างหวงมอบหอกที่ตัวเองรักและหวงให้กับเซียวปี้เฉิง ก็แพร่ไปทั่วทั้งวังอย่างรวดเร็ว

“ไท่ซ่างหวงมอบหอกให้กับจิ้งอ๋องแล้วเหรอ?”

เฟิงฮองเฮาอยู่เฉยอีกไม่ได้แล้ว ผ้าเช็ดหน้าชั้นดีถูกบีบจนยับเยินไปหมด

“หมายความว่ายังไง? หรือไท่ซ่างหวงคิดจะมอบตำแหน่งให้จิ้งอ๋องจริงๆ?”

อวี้กูกู่รีบพูดปลอบใจว่า “ฮองเฮาอย่าคิดมากไปเลย ฝ่าบาทยังไม่ได้พูดอะไรเลย ไท่ซ่างหวงไม่มีทางข้ามหัวฝ่าบาทแล้วตัดสินใจเรื่องนี้แทนได้”

“ตั้งแต่โบราณจนถึงตอนนี้ การเมืองและการทหารเป็นของคู่กัน มีจิ้งอ๋องประคองช่วยตวนอ๋องเป็นทางที่ดีที่สุด ฝ่าบาทไม่มีทางไม่เข้าใจหลักการนี้หรอก”

“ถ้าเขาเข้าใจจริงๆ แล้วทำไมถึงไม่ยกเทียนอวี้เป็นองค์รัชทายาทเสียทีล่ะ? เบื้องหลังมีไท่ซ่างหวงคอยชี้แนะอยู่หรือเปล่านะ?”

เฟิงฮองเฮาพูดด้วยน้ำเสียงโมโห ลูกชายของนางเป็นลูกชายคนโตและเป็นบุตรในภรรยาเอก และรักปวงประชายิ่งกว่าอะไรดี ตามหลักแล้วควรจะมอบตำแหน่งให้เขา

“ข้ารู้แล้ว ไท่ซ่างหวงลำเอียงเจ้าเด็กคนนั้นคนเดียว”

เฟิงฮองเฮาคิดเช่นนี้ จนลืมไปแล้วว่า เจาเหรินตี้ก็ไม่ได้บุตรในภรรยาเอก ถ้าไม่ใช่เพราะไท่ซ่างหวง ‘ลำเอียง’ นางที่เป็นพระชายาเก้าก็ไม่มีทางได้ขึ้นเป็นฮองเฮาหรอก

อวี้กูกู่ถอนหายใจ จะโทษเฟิงฮองเฮาว่าตื่นตระหนกเกินไปก็ไม่ได้ ไท่ซ่างหวงเล่นมอบของสำคัญให้กับเซียวปี้เฉิง ใครจะไม่คิดไปทางด้านนั้นบ้างล่ะ?

ขนาดเจาเหรินตี้ยังอดไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนเลย

ตั้งแต่เด็กจนโต เขายังไม่เคยได้รับรางวัลจากไท่ซ่างหวงเลย เซียวปี้เฉิงกับหยุนหลิงสองสามีภรรยาได้รับความเอ็นดูจากไท่ซ่างหวงไปเต็มๆ จะให้เขาไม่อิจฉาลูกชายกับสะใภ้ได้ยังไงล่ะ

หยุนหลิงถูกเจาเหรินตี้มองจนขนลุกซู่ไปหมด กลัวเขาจะพูดถึงเรื่องอุกกาบาตอีก หลังกินอาหารเย็นเสร็จสักพัก ก็รีบลากเซียวปี้เฉิงหนีกลับไปทันที

ราชวงศ์ต้าโจวไม่มีกฎห้ามออกนอกบ้านยามวิกาล ชีวิตค่ำคืนของชาวบ้านจึงมีเยอะแยะมากมาย ร้านสุราตลาดดึกของเมืองตะวันตก บางทีก็เปิดถึงเช้าและไม่ปิดร้านเลย