องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 92

“ท่านอ๋องปกป้องข้าขนาดนี้ ต่อไปข้าก็อยากปกป้องท่านแบบนี้เช่นกัน”

มองดูแววตาของหยุนหลิง เซียวปี้เฉิงก็แอบตกตะลึง ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ยากจะอธิบายออกมาได้ทำให้เขาพูดไม่ออก

ชีวิตนี้ เขาเอาแต่ปกป้องคนอื่น

ไม่ว่าจะเป็นหวงกุ้ยเฟยที่ขอให้เขาปกป้องน้องชายเยียนอ๋อง หรืออาจารย์แม่ที่ขอให้เขาปกป้องศิษย์น้องฉู่หยุนหาน หรือเสด็จพ่อที่ขอให้เขาปกป้องเมืองต้าโจว

เฉกเช่นกับชื่อของเขา เขาชินกับการใช้ร่างกายรวมไปถึงชีวิตของตัวเอง ปกป้องบ้านเมืองและสร้างกำแพงที่แข็งแกร่งให้กับคนอื่น

เขาไม่เคยเสียใจมาก่อน ไม่เคยมีคำบ่น คำว่าปกป้องสองคำนี้สลักอยู่ในสายเลือดและสมองของเขาไปแล้ว

แต่พอมาวันนี้……

มีคนบอกกับเขาว่า จะปกป้องเขาเหมือนที่เขาปกป้อง ให้นางปกป้องข้างหลังเอง

ความรู้สึกซาบซึ้งใจสับสนและความสุขอันแสนหวานผสมผสานปนเปกัน ถึงจะเป็นชายชาตรีก็อดไม่ได้ขอบตาแดงก่ำ

เซียวปี้เฉิงจับมือหยุนหลิงไว้แน่น ฝ่ามืออันร้อนผ่าวที่แทบจะเผามือของคนได้

“……ได้ ตั้งแต่นี้ไป ข้าจะให้เจ้าปกป้องข้างหลังเอง”

ก็เหมือนกับตอนอยู่บนรถม้า หยุนหลิงให้เขาปกป้องข้างหลังอย่างไม่ลังเล และเชื่อใจเขาอย่างสุดใจ

น้อยครั้งที่จะเห็นหยุนหลิงยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ

วิญญาณที่อ้างว้างที่ข้ามเวลามาจากอวกาศอันไกลโพ้น และสหายร่วมรบเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถพึ่งพาได้ในอดีตก็แยกกันอยู่คนละโลกแล้ว

การแลกเปลี่ยนความเชื่อใจอันมีค่าระหว่างกัน ในขณะนี้ก็ทำให้นางรู้สึกหัวใจไม่สงบ

คืนนั้น เซียวปี้เฉิงพักอยู่ในเรือนหลั่นชิง

ข้ารับใช้ในจวนส่วนใหญ่ไม่รู้เรื่องนี้กัน พอถูกปลุกให้ตื่นกะทันหัน ต่างก็คิดว่าระหว่างที่เซียวปี้เฉิงกลับมาเจอกับนักฆ่า และกำลังบาดเจ็บสาหัส