องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 97

ตวนอ๋องสังเกตเห็นท่าทีของเขา พูดอย่างรำคาญว่า “เจ้าห้า วันนี้มาเยี่ยมเจ้าสาม เจ้าตั้งใจหน่อย!”

ดูแล้วเขาคงจะเป็นองค์ชายห้าที่แต่งกลอนได้ตั้งแต่วัยเจ็ดขวบ จากนั้นก็แอบมีความสัมพันธ์กับนางกำนัลในวัง ถูกฝ่าบาททอดทิ้ง

องค์ชายห้าแสยะยิ้ม ยักไหล่แล้วพูดอย่างไม่สนใจว่า “พี่ใหญ่อย่าดุข้าสิ ข้าแค่ดูเอง ไม่ทำอะไรสักหน่อย หญิงข้ารับใช้ในตำหนักข้าสวยกว่าพวกนางตั้งเยอะ พี่รองว่าใช่ไหม?”

ได้ยินดังนั้น สองสามีภรรยาเสียนอ๋องที่เดินอยู่ข้างหน้าก็หยุดเดิน

เสียนอ๋องถูกเรียกกะทันหัน อึ้งไปสองสามวิ ก็ถึงกลับหลังหันไปอย่างเหม่อลอย แล้วฉีกยิ้มออกมาอย่างบริสุทธิ์

“น้อง——ห้า——เรียกข้า——เหรอ?”

“ใช่ พี่รอง สาวรับใช้ในวังข้าสวยกว่าข้ารับใช้ในจวนพี่สามอีกใช่ไหม?”

เสียนอ๋องพยักหน้าแรงๆ แล้วพูดอย่างเชื่องช้าว่า “แต่ ว่า อาชิ่น สวย ที่สุด แล้ว”

ตอนอายุสิบสองเขาตกลงมาจากที่สูง หัวลงพื้นพอดี จนทำให้กลายเป็นเอ๋ออย่างทุกวันนี้ ขนาดพูดยังพูดได้แค่ทีละคำเอง

ชื่อเดียวที่เรียกถนัดก็คือ ชื่อเล่นของพระชายาเสียน

พระชายาเสียนไม่สนใจว่าสามีตัวเองจะเป็นยังไง นางแค่มองค้อนองค์ชายห้า เห็นได้ชัดว่านางไม่ชอบท่าทีหยอกล้อของอีกฝ่าย

องค์ชายห้าก็ไม่สนใจ ลูบคางแล้วพึมพำว่า “จะว่าไปแล้ว ทหารในจวนของพี่สามเยอะขนาดนี้ ข้ารับใช้ก็มีแค่ไม่กี่คน คนสวยๆก็มีน้อยมาก หรือว่าพี่สะใภ้สามเป็นคนสั่งกันนะ?”

ตั้งแต่เรื่องของชิวซวง เซียวปี้เฉิงก็จัดการปฏิรูปจวนจิ้งอ๋องครั้งใหญ่ พวกข้ารับใช้สวยๆที่แต่งตัวเกินกว่าเหตุจะถูกขับไล่ออกนอกเรือนทั้งหมด

องค์ชายห้ากำลังจะบอกว่าหยุนหลิงขี้อิจฉา ตวนอ๋องขมวดคิ้ว พูดเสียงเบากับเขา

“พี่สะใภ้สามของเจ้าไม่ใช่คนที่ยอมคนง่ายๆ ระวังนางได้ยินเข้า เดี๋ยวเจ้าจะโดนนางจัดการหรอก”