องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 96

เขารู้สึกปวดใจ กลับไปถึงเรือนหลั่นชิงก็ไม่พูดอะไรสักคำ

หยุนหลิงตั้งใจแต่งงานให้เขาดูทรุดโทรมเหมือนป่วยจริง ใบหน้าที่ซีดเซียวมีความเขียวช้ำเล็กน้อย เหมือนเขาป่วยจริงๆ

แต่หยุนหลิงเป็นพวกที่ไม่ได้คิดอะไรมาก ยังถามเขาอย่างสงสัยว่า “เจ้าเป็นอะไรไป ทำไมอยู่ดีๆถึงโมโหเป็นไก่ชนไปได้ หรงซื่อจื่อพูดอะไรกับเจ้าเหรอ?”

เซียวปี้เฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “เจ้าหมอนั่นยังคิดถึงเจ้าอยู่ บอกให้ข้าช่วยตามหา น่าขำสิ้นดี!”

หยุนหลิงเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ “เจ้าเข้าใจผิดหรือเปล่า ข้ากับหรงจ้านเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวนะ คนอื่นเขาอาจจะอยากขอบคุณข้าต่อหน้าก็ได้”

“เป็นผู้ชายเหมือนกัน ข้าจะไม่เข้าใจความหมายของเขาได้ยังไง?”

ยิ่งไปกว่านั้นยังท่องบทกลอนเลี่ยนๆนั้นออกมาอีก ความคิดของเขาถ้าพูดออกมาได้คงจะดังไปทั่วบ้านทั่วเมืองแล้วล่ะ!

นึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของหรงจ้าน ใบหน้าจริงของหยุนหลิงก็สวยมากเหมือนกัน เซียวปี้เฉิงคิดแล้วก็อดกังวลไม่ได้

ชายผู้นั้นได้รับความนิยมจากพวกผู้หญิงมาก ไม่รู้ว่าหยุนหลิงจะคิดยังไงกับเขา

ลังเลสักพัก เขาก็ถามขึ้นช้าๆว่า “เจ้าคิดว่าหรงจ้าน……เป็นยังไง?”

“ข้าไม่รู้จักเขา แต่เขาก็หน้าตาดีเหมือนกันนะ”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงเปลี่ยนไปทันที เขาถามอย่างงอนๆว่า “ข้ากับเขาเทียบกันแล้ว ใครหล่อกว่ากัน?”

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของหยุนหลิงกระตุกสองสามที คำพูดหึงหวงเหมือนสนมแย่งความรักกันนี่มันยังไงกันแน่?

“พวกเจ้าไม่ใช่แบบเดียวกัน เทียบกันไม่ได้”

เซียวปี้เฉิงถามไม่หยุด “งั้นเจ้าชอบแบบไหนมากกว่า?”