องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 95

“ไม่นะ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”

หรงจ้านยังคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ยกสองมือกำหมัดแล้วพูดว่า “ไม่ปิดบังท่านอ๋อง หลายวันก่อนข้าเกิดป่วยกลางถนน โชคดีที่มีแม่นางหลินช่วยเอาไว้ ข้าถึงรอดมาจนถึงทุกวันนี้ หลายวันมานี้ข้าอยากจะไปขอบคุณถึงบ้าน แต่น่าเสียดายที่ไม่รู้ว่าแม่นางหลินพักอยู่ที่ไหน รู้แค่ว่านางอยู่ทางเมืองตะวันออก”

“คิดไปคิดมาแล้ว เมืองตะวันตกไม่มีจวนสกุลหลิน คนที่มีสกุลหลินเป็นแพทย์ที่เก่งที่สุด และได้รู้ว่าจวนจิ้งอ๋องมีอาจารย์หลินซินอยู่ ขอถามว่าอาจารย์หลินมีญาติพี่น้องในเมืองไหมขอรับ?”

เซียวปี้เฉิงสีหน้าบึ้งตึง ข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ “ไม่มี ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน อาจารย์เป็นลูกกำพร้า นางมีลูกเพียงคนเดียว ไม่มีญาติพี่น้องที่อื่นแล้ว”

เขาพูดตัดความหวังของหรงจ้าน จากนั้นก็ไล่อย่างไม่เกรงใจ

“ข้าไม่ค่อยสบาย คงอยู่ต้อนรับคุณชายหรงนานๆไม่ได้ ต้องขออภัย”

หรงจ้านพยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วน “ข้าเสียมารยาทเอง ต้องขออภัยท่านอ๋องด้วย”

เขาเห็นสีหน้าของเซียวปี้เฉิงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จึงไม่ได้คิดไปทางอื่น คิดแค่ว่าเขาบาดเจ็บสาหัส สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จึงให้ยาสมุนไพรบำรุงเสร็จแล้วก็บอกลาทันที

ก่อนไป หรงจ้านก็ครุ่นคิดแล้วหันหน้ากลับไปพูดว่า “ท่านอ๋องรู้จักกับหมอเก่งกาจในเมืองหลวงเยอะ หรงจ้านขอท่านอ๋องช่วยสังเกตให้หน่อย ถ้าได้ข่าวแม่นางหลินหยุนท่านนี้ ท่านก็บอกข้าได้ตลอด ข้าจะตอบแทนน้ำใจเป็นอย่างสูง!”

เซียวปี้เฉิงตอบด้วยสีหน้าเย็นชา “ในโลกนี้ คนเราให้ความสำคัญกับคำว่าโชคชะตาฟ้าลิขิต หาไม่เจอ งั้นก็แสดงว่าพวกเจ้าไม่มีพรหมลิขิตต่อกัน จะดื้อดึงต่อไปทำไม”

หรงจ้านได้ยินแล้วก็ยิ้มอย่างขมขื่น แต่ก็ยังหล่อเหลามากอยู่ดี “เจอนางในฝัน ยากที่จะลืม ไม่เจอวันเดียว คิดถึงแทบบ้า……หากท่านอ๋องเข้าใจจิตใจของข้า ก็จะเข้าใจทุกอย่างเอง”

เขาคิดจะจีบนางให้ได้สินะ สีหน้าของเซียวปี้เฉิงก็อดทนต่อไปไม่ไหว

ถ้าไม่ใช่เพราะหอกพู่แดงไม่อยู่ข้างตัว เกรงว่าเขาจะแทงหรงจ้านให้ตายคาที่ไปเลย!