องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1012

หวังจี้ตงรู้สึกว่าเขาเสียใจกับตระกูล ทั้งร่างเขาแน่นอนอยู่ที่พื้น สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความพ่ายแพ้

เมื่อเห็นท่าทางที่สิ้นหวังของหวังจี้ตงและคนอื่นๆ เสิ่นเฟยยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วพูดเสียงดัง

“แต่ก่อนหน้านี้ข้ายังไม่ได้เป็นสมาชิกของสำนักเฉา หากเจ้ามอบอู่ต่อเรือที่อยู่ในมือเจ้า และไม่เข้ามาขัดขวางการทำงานของอาณาจักรฉิน ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ทุกให้พวกเขาทุกคนพลันมีสีหน้าดีใจ

หวังจี้ตงตื่นเต้นมาก

“ขอบคุณรองหัวหน้าเสิ่นที่ไม่ฆ่าข้า แค่พวกเรามอบอู่ต่อเรือให้เจ้า พวกเราจะมีชีวิตต่อไปใช่หรือไม่?”

เสิ่นเฟยพยักหน้า

หากเขาต้องการฆ่าคนจริงๆ หลิวเชียนเชียนที่เพิ่งสั่งฆ่าคนไปเมื่อครู่ กลับไม่ทำอะไรพวกเขา แสดงว่าคนพวกนี้ยังมีค่าให้เก็บไว้

อีกทั้งยังปล่อยให้เขาจัดการ เช่นนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว

“พวกเรายิมดีมอบให้ ขอแค่ไว้ชีวิตพวกเราเอาไว้”

หวังจี้ตงและคนอื่นๆ รีบตอบตกลงอย่ารวดเร็ว

เสิ่นเฟยได้ยินเช่นนั้นพลันมีสีหน้าดีใจ

“ดีมาก ข้าจะส่งคนไปติดต่อเจ้าหน้าที่และขอให้เขาเตรียมโฉนดที่ดินและลงนามในสัญญา”

หากมีอู่ต่อเรือของคนพวกนี้ในมือ เสิ่นเฟยก็จะสามารถขยายอู่ต่อเรือให้ใหญ่ขึ้นได้ในเวลาอันรวดเร็ว

ก่อนที่อู่เรือหลวงแห่งใหม่จะสร้างเสร็จ เขาสามารถทำให้สำเร็จได้

เสิ่นเฟยที่กำลังเจรจา ส่วนอีกด้านหนึ่ง หลิวเชียนเชียนเดินจากไปอย่างเงียบๆ

โรงน้ำชาที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ฉินเหยียนกำลังดื่มชาและกำลังเฝ้าดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

หลิวเชียนเชียนที่หายตัวไปได้มาปรากฎตัวอยู่ที่นี่

“ฝ่าบาท จัดการเรื่องทั้งหมดเรียบร้อยแล้วเพคะ”

หลังจากที่หลิวเชียนเชียนเดินเข้าไป นางก็โค้งคำนับทำความเคารพ

“อืม ทำได้ดีมาก”

ฉินเหยียนยิ้มและพยักหน้า จากนั้นถามว่า

“เจ้าคิดว่าเสิ่นเฟยจะทำการใหญ่ได้หรือไม่?”

หลิวเชียนเชียนเลิกคิ้วและวิเคราะห์ทันที

“ไม่น่าจะมีปัญหาเพคะ แม้ว้าบางครั้งจะมีการตอบสนองช้า แต่เขาไม่ใช่คนโง่ อู่ต่อเรือในตอนนี้ก็ได้เขาเป็นคนจัดการแล้ว”

“เอาล่ะ เช่นนั้นข้าเดินทางไปเยี่ยนเป่ยได้อย่างสบายใจแล้ว!”

เมื่อฉินเหยียนได้ยินเช่นนั้น เขาก็ลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น สายตาเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ที่เยี่ยนเป่ยมีแหล่งแร่ธาตุอยู่ทุกที่ ขอให้สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ อาณาจักรฉินในอนาคตถึงจะได้ผงาดขึ้นอย่างแท้จริง นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเขา

“ฝ่าบาท หม่อมฉันไปด้วยได้หรือไม่เพคะ?”