องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1015

และถ้าเขาส่งกองทัพทหารเข้าไปจัดการ พวกตระกูลที่มีอิทธิพลเหล่านั้นที่แอบซ่อนตัวอยู่อาจจะเข้ามาร่วมสงครามนี้

เยี่ยนเป่ยมีพื้นที่ใหญ่มาก ไม่ว่าอาณาจักรฉินจะมีเงินหรือกำลังคนมากแค่ไหน ก็ไม่อาจทนต่อสถานการณ์เช่นนี้ได้

บางทีอาจจะเป็นเพราว่าพวกตระกูลที่มีอิทธิพลเหล่านั้นรู้ความจริงนั้นดี ดังนั้นพวกเขาจึงกล้าที่จะกระทำตัวกำเริบเสิบสานเช่นนี้

แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ล้างแค้น ขอเพียงแค่รู้ว่าเป็นใคร ไม่ว่าการขัดขวางและต่อต้านจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาจะต้องให้คนพวกนั้นชดใช้ตามราคาที่พวกมันสมควรจ่าย

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่มีวันยอมแพ้ให้กับพวกที่ทำร้ายชาวอาณาจักรฉินอย่างแน่นอน!

ด้วยเหตุนี้ ฉินเหยียนมองจ้าวเหวินด้วยสีหน้าจริงจังและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน

“ข้าสัญญาว่าจะต้องล้างแค้นให้ใต้เท้าซุนให้จงได้ ดังนั้น ในช่วงเวลานี้พวกเจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่างน้อยๆก่อนที่จะล้างแค้นพวกเจ้าต้องช่วยข้าจัดการสถานการณ์ให้เข้าที่เข้าทางเสียก่อน เข้าใจหรือไม่?”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

จ้าวเหวินพยักหน้า ตาเขาแดงก่ำ พร้อมกับมีเสียงสะอึกสะอื้นในคำตอบรับ

ฉินเหยียนตบไหล่เขา ใช้น้ำเสียงปลอบโยนและถอนหายใจว่า “หลังจากที่จัดการสถานที่นี้เรียบร้อยแล้ว เจ้ารีบไปพักผ่อนเถิด พรุ่งนี้ตอนบ่ายข้าจะส่งคนไปหารือกับเจ้า”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ทุกคนยังคงทำหน้าที่ตัวเองต่อไป อย่างไรก็ตามฉินเหยียนไม่ได้ออกไปพร้อมกับฉินอวี่ แต่เขากลับพบลานในจวนเจ้าเมืองที่เหมาะแก่การพักผ่อน

“คนอาณาจักรเยี่ยนพวกนั้นสมควรตาย ข้าจะหั่นพวกมันเป็นชิ้นๆ...”

ตั้งแต่เกิดเรื่อง ฉินอวี่เอาแต่พึมพำกับตัวเอง เขามีท่าทีกังวลและสีหน้าโกรธเคืองเป็นอย่างมาก

ฉินเหยียนไม่ได้สังเกตในตอนแรก แต่เมื่ออยู่ในที่ที่เงียบ เขาพลันสังเกตเห็น จึงถามออกไปว่า

“พี่เจ็ด พี่พึมพำอะไรอยู่?”

“อา?”

ฉินอวี่อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นตอบสนองกลับด้วยความโกรธ

“เจ้าสิบสี่ ข้ารู้ว่าเจ้ามีแผนการในเยี่ยนเป่ย แต่ข้าอยากจะบอกเจ้าว่า หากไม่ล้างแค้น ข้าก็ไม่ใช่คนแล้ว!”

“เข้าใจแล้ว...”

ฉินเหยียนส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง วางมือบนไหล่และกดให้เขานั่งลง

“พี่เจ็ดใจเย็นก่อน”

“เจ้าสิบสี่ ข้า...”

ฉินอวี่คิดอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกฉินเหยียนจ้อง เขาจึงไม่กล้าพูด

“ข้าบอกว่าจะไม่ล้างแค้นหรือ? ขอแค่ท่านพี่หามาได้ว่าใครเป็นคนทำ ข้าจะต้องลากมันมาตัดหัวอย่างแน่นอน! แต่คำถามคือตอนนี้พี่หรือว่าใครเป็นคนทำ? พวกเราเดินถือมีดละเจอใครก็ฆ่าทิ้งได้อย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนมองเขาด้วยความโกรธ