องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1016

เมื่อทุกอย่างจัดแจงเรียบร้อยแล้วทุกคนก็ออกไปปฏิบัติการกันหมด ฉินเหยียนจึงได้โล่งใจแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ เมื่อเห็นว่าฉินอวี่ยังดูเหมือนกำลังโกรธอยู่ เขาก็รินน้ำชาให้อีกฝ่ายแล้วพูดอย่างจนปัญญาว่า

“พี่เจ็ด ยังไม่สบอารมณ์อยู่งั้นรึ?”

ฉินอวี่ถือน้ำชาดื่มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีว่า “ข้าไม่ได้โกรธ ก็แค่รู้สึกไม่สาแก่ใจ อยากจะสังหารคนเยี่ยนสักหน่อย”

ฉินเหยียนถอนหายใจแล้วพูดว่า “พี่เจ็ด ใช่ว่าคนเยี่ยนจะชั่วร้ายเสียหมด ไม่ว่าที่ใดก็ล้วนมีปลาเน่า อีกอย่าง หากพูดตามความจริงแล้ว เยี่ยนเป่ยถือว่าเป็นคนอาณาจักรเยี่ยนเพียงครึ่งเดียว เมื่อก่อนอาณาจักรเยี่ยนเองก็ไม่อยากจะสนใจด้วย”

ฉินเหยียนรู้ว่าฉินอวี่ต้องรู้อยู่แล้ว ดังนั้นต่อให้เกลี้ยกล่อมไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรมาก เขาจึงได้พูดว่า

“เช่นนี้ละกัน เมื่อกองทัพของแม่ทัพสือมาถึงแล้วเราก็คงสืบรู้แล้วว่าเป็นฝีมือใคร ข้าขอยกกองทัพให้พี่ไปจับตัวมา หากจับมาได้แล้วพี่อยากจะบั่นคอเลย ข้าก็จะไม่ห้าม เป็นอย่างไร?”

“ได้ ตกลงเช่นนั้น”

ฉินอวี่ได้ยินดังนั้นก็ตาเป็นประกาย เขาถูมืออย่างตื่นเต้นและลุกขึ้นยืน อีกทั้งยังถือดาบขึ้นมาด้วย ดูแล้วจะออกไป

ฉินเหยียนถามอย่างสงสัยว่า “ดึกดื่นป่านนี้จะไปที่ใดรึ?”

“ต้องไปสืบตัวคนร้ายอยู่แล้ว หากไม่ได้สังหารเจ้าพวกสารเลวพวกนั้น ข้าก็นอนไม่หลับ!”

ฉินอวี่พูดอย่างตื่นเต้นว่า “เจ้ารีบไปพักผ่อนเถิด พรุ่งนี้ข้าจะต้องลากตัวออกมาได้แน่”

“......”

ฉินเหยียนมุมปากกระตุกแล้วพูดอย่างจนปัญญาว่า “ก็ได้ พาคนไปมากหน่อยนะ อย่าได้เกิดเรื่องขึ้นอีกเลย”

“หึหึ ข้ารู้แล้วน่า”

ฉินอวี่โบกมือแล้วเดินจากไปอย่างมีความสุข เห็นได้ชัดว่าจะไปดำเนินการตามแผนของตนเอง

ฉินเหยียนมองแผ่นหลังของเขาแล้วส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นก็เดินเข้าห้องไป เขาต้องพักผ่อนให้ดี อย่างไรหลายวันหลังจากนี้ต้องยุ่งอีกนาน

......