องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1017

“ทุกท่านวางใจเถิด ผู้ที่ลงมือคือน้องเขยของข้า ข้าให้เขาหนีไปหลบก่อนแล้ว เจ้าฉินเหยียนไม่กล้าเป็นศัตรูกับข้าหรอก เขาไม่กล้าทำอะไรเยี่ยนเป่ย พวกเรายังคงยืนหยัด หากต้องการถ่านหิน เรามอบให้ได้ แต่หากคิดจะเข้ามายุ่งเรื่องเยี่ยนเป่ยของเรา เรายืนหยัดไม่มีทางยอม”

จางจื้อสยงเป่าควันออกมาแล้วพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจว่า “ข้าจางจื้อสยงไม่ได้ขี้กลัวหรอกนะ ข้าอยู่ในเยี่ยนเป่ยมานานเพียงนี้ เคยพบเจอสถานการณ์หลากหลาย เจ้าฉินเหยียนนั่นบังอาจกล้าจะจับคนในตระกูลจางของข้า ต่อให้จะไม่กล้าสังหารเขา ก็ต้องทำให้เขาคลานออกไป อีกอย่างพวกเขาก็ไม่มีทางสืบรู้ว่าคนของข้าเป็นคนลงมือ!”

คนอื่นๆเองก็พยักหน้า แสดงถึงความเห็นด้วย

พวกเขาเห็นประโยคแรกๆเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ แต่ประโยคหลังพวกเขาเห็นด้วย อย่างไรจางจื้อสยงก็เตรียมการมาอย่างดี ยากที่คนอาณาจักรฉินจะสืบเจอเบาะแส

อยากจะสืบหาในดินแดนเยี่ยนเป่ย ก็ไม่มีทางได้เบาะแสแม้แต่น้อย อย่างไรแค่เห็นคนอาณาจักรฉิน คนอาณาจักรเยี่ยนก็เกลียดชังแล้ว

......

แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่า น้องเขยที่จางจื้อสยง พูดถึง ไม่ได้หลบหนีไปตามที่บอกเลย แต่กลับพาผู้ใต้บังคับบัญชาหลายคนไปเที่ยวเตร่ที่หอโคมเขียวในถูเหอ

“โธ่ พี่หลิว เหตุใดคืนนี้จึงรีบร้อนนักเล่า”

หญิงสาวถูกหลิวชางขึ้นคร่อม นางหายใจอย่างรวดเร็ว แล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าเย้ายวน

หลิวชางหัวเราะแล้วพูดว่า “นางปีศาจ ปกติก็บอกให้ข้าเร็วหน่อยไม่ใช่รึ เหตุใดคืนนี้จึงชักช้านักเล่า?”

หญิงสาวพูดอย่างเขินอายว่า “บ้าน่าท่านพี่หลิว!”

หลิวชางไม่สนใจนาง เขาถอดเสื้อผ้าของนางแล้วพูดอย่างหอบไปด้วยว่า

“พรุ่งนี้ข้าต้องกลับบ้านก่อนแล้ว ไม่รู้ว่าจะมาที่ถูเหออีกเมื่อไร คืนนี้ต้องทำให้เจ้าอิ่มเอมเสียหน่อย......”

เดิมทีคิดว่าจะมีการร่วมประเวณี แต่จู่ๆกลับเงียบสงบไป หญิงสาวลืมตาขึ้นมามองด้วยความใคร่ กลับพบว่าหน้าผากของหลิวชางมีเหงื่อเล็กน้อย เขาเสร็จกิจแล้ว

นางรู้สึกเหยียดหยาม แต่กลับยิ้มแย้มแล้วชื่นชมว่า “พี่หลิวยอดเลยเจ้าค่ะ ข้าช่วยเช็ดเหงื่อให้นะเจ้าคะ”

นางหยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วเช็ดเหงื่อที่หน้าปากให้เขา แล้วถามอย่างอ่อนโยนว่า

“จริงสิพี่หลิว ท่านว่าพรุ่งนี้จะไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นรึเจ้าคะ?”

หลิวชางอารมณ์ดีจึงได้คุยโว้ถึงเรื่องที่ตนเองทำไป

“เรื่องที่จวนของคนอาณาจักรฉินเกิดเพลิงไหม้ เจ้าคงรู้ใช่รึไม่? ข้าเป็นคนทำเอง พี่เขยข้านี่ก็จริงๆเลย เรื่องเล็กแค่นี้จะให้ข้ากลับไปหลบซ่อนให้ได้ อายุมากแล้วก็ยิ่งขี้กลัวมากขึ้น หากคนอาณาจักรฉินรู้ว่าข้าทำแล้วอย่างไรเล่า? กล้าทำอะไรข้างั้นรึ? จะต้องให้ข้ากลับถิ่นทุรกันดารให้ได้เลยเชียว”

“ที่แท้พี่หลิวก็เป็นคนกระทำเองงั้นรึเจ้าคะ?”

หญิงสาวแสดงสีหน้าตะลึง จากนั้นก็ชื่นชมอย่างเสแสร้งว่า “พี่หลิวดุดันจริงๆเลยเจ้าค่ะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว เรามาต่ออีกครั้งเถิด ข้ามีอารมณ์อีกแล้ว”