องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1019

อีกด้านหนึ่ง กองทัพใหญ่ที่เคลื่อนทัพออกจากอาณาจักรจ้าว กำลังมุ่งหน้าไปยังอาณาจักรฉู่อย่างเร่งรีบ กองทัพนี้มีจำนวนคนห้าหมื่นนาย ทหารแต่ละคนสวมชุดเกราะ พกดาบสันโค้งและขี่ม้า พวกเขาก้าวเท้าอย่างพร้อมเพรียงกัน มุ่งหน้าเพื่อโจมตีอาณาจักรฉู่ราวกับสัตว์ดุร้าย

ผู้บัญชาการกองทัพนี้คือหลี่ชาง ผู้ที่เป็นลูกบุญธรรมของแม่ทัพใหญ่สือเหล่ย ประสบการณ์หลายปีได้ทำให้ความเด็กและความหุนหันพลันแล่นของเขาจางหายไป บัดนี้เขาเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแล้ว โดยเฉพาะตอนที่เขานั่งอยู่บนรถรบที่อยู่ตรงกลางขบวน ดวงตาเฉียบคม สีหน้าเย็นชา แผ่แรงกดดันอันความน่าเกรงขาม

“รายงานขอรับ!”

ทันใดนั้นก็มีหน่วยสอดแนมควบม้ามา เขาถือจดหมายเอาไว้หนึ่งฉบับ จากนั้นก็คุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าหลี่ชางแล้วรายงานอย่างเร่งรีบว่า

“รายงานแม่ทัพหลี่ขอรับ เพิ่งจะได้รับจดหมายลับจากเยี่ยนเป่ยขอรับ”

“หือ? นำมาให้ข้าดู” เมื่อได้ยินดังนั้นหลี่ชางก็เลิกคิ้วเล็กน้อย เขายกมือขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายส่งมา

หน่วยสอดแนมนำจดหมายออกมาให้หลี่ชางแล้วยืนอยู่ที่เดิมเพื่อรอให้หลี่ชางเปิดออก

หลี่ชางเปิดจดหมายแล้วตั้งใจอ่านเนื้อหาด้านใน ทันใดนั้นเขาก็ยืนขึ้นทันที ทำเอาเหล่าทหารแนวหน้ารอบๆที่ขี่ม้าอยู่หันไปมอง

หลี่ชางไม่ได้อธิบายอะไรมากมาย เขาเก็บจดหมายแล้วออกคำสั่งว่า

“ออกคำสั่งไปยังทุกนาย รีบทำการเคลื่อนทัพ พรุ่งนี้รุ่งเช้าจะต้องไปถึงเมืองถูเหอในเยี่ยนเป่ย!”

คำสั่งที่อ๋องเหยียนมอบหมายให้คือพรุ่งนี้ยามค่ำ แต่เขารู้ว่าหากทางนั้นทำการเร่งมา แสดงว่าร้อนใจอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเคลื่นทัพในยามราตรีด้วย เพื่อให้ไปถึงถูเหอให้เร็วที่สุด

“ขอรับ!”

“น้อมรับคำสั่งขอรับ!”

เหล่าทหารแนวหน้าต่างขานรับอย่างเสียงดัง จากนั้นทุกนายก็ปฏิบัติหน้าที่ของตน เริ่มเตรียมการสำหรับการเคลื่อนทัพฉุกเฉิน

......

ในเมืองถูเหอ เรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างในตอนเช้าได้เป็นที่รู้กันทั่วเมือง ท่านอ๋องแห่งอาณาจักรฉินได้กลายเป็นตัวตลกไปแล้ว ฉินอวี่เดินอยู่บนถนนยังได้ยินเสียงคนรอบข้างล้อเลียนสถานการณ์ที่เขาถูกเหยียดหยามในตอนเช้าด้วย แสดงได้น่าขันอย่างมาก ทำเอาเขาเดือดดาลอย่างขีดสุด

นั่นก็ทำให้เขารู้สึกมองเหล่าองครักษ์แล้วรู้สึกขัดตาขึ้นมา

“พวกเจ้าสืบมาหนึ่งวันแล้วยังสืบไม่พบเบาะแสอีกรึ? พวกเจ้าทำบ้าอะไรกัน? เจ้าพวกไร้ประโยชน์! ข้าจะบอกให้นะ หากครั้งนี้ยังสืบหาตัวคนร้ายวางเพลิงไม่ได้ พวกเจ้าก็ไสหัวไปซะ! อย่าหากว่าข้าใจร้าย หากยังสืบหาคนร้ายมาพบ พวกเจ้าก็อย่ากลับมาหาข้าอีก!”

ฉินอวี่ไม่มีที่ระบายความเดือดดาลเลย จึงได้จับองครักษ์ที่มีหน้าที่สืบหาเบาะแสคดีนี้มาแล้วด่าทอ

“กระหม่อมรู้ซึ้งถึงความผิดพ่ะย่ะค่ะ! โปรดให้อภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์สองนายก้มศีรษะปล่อยให้เขาด่าทอ ไม่กล้าโต้แย้งแม้แต่น้อย