องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1037

“ให้ตายเถอะ หากมาช้ากว่านี้ น้องเขยข้าได้ตายเป็นผีอย่างโดดเดี่ยวแน่นอน!”

จาวจื้อสยงหงุดหงิด

พวกพ้องยิ้มอย่างขมขื่น เพิ่งรู้ว่าชาวอาณาจักรฉินยึดเมืองเสิ่นไวขนาดนี้

เดิมทีเขาคิดว่าทั้งสองฝ่ายคงต้องเจรจากันสักพัก แบ่งรับแบ่งสู้กันบ้าง หากเป็นเช่นนี้เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาก็มีเวลามากพอที่จะเอาชนะใจทุกพื้นที่ได้

แต่ไม่คาดคิดว่าพวกอาณาจักรฉินจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ สั่งโจมตีเมือง ไม่แสดงความเมตตาใดๆ เลย

“ไม่ได้ เราจะปล่อยให้ทหารอันธพาลเหล่านี้ขัดขวางพวกเราไว้ไม่ได้”

จางจื้อสยงขมวดคิ้ว จู่ๆ พลันติดสินใจอะไรบางอย่างและพูดเสียงเบาว่า

“ให้คนของเราใช้มีดบุกเข้าไปเถิด พวกอาณาจักรฉินไม่มีทางลงมืออยู่แล้วมิใช่หรือ? เช่นนั้นแทงพวกมันเลย! แค่พวกเราบรรลุเป้าหมายของเราได้ก็พอแล้ว ยังมีประชาชนนับหมื่นในเมืองเสิ่น พวกเขาไม่มีทางปล่อยให้พวกอาณาจักรฉินทำอะไรตามอำเภอใจได้หรอก”

“อืม”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น แววตาของคนสนิทคนนั้นพลันเป็นประกาย เขาพูดชมว่า

“นายท่านเก่งมาก!”

“นี่เรียกว่าตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ดุร้ายแต่เป็นอันตรายถึงชีวิต!”

ขณะที่เขากำลังจะไป จางจื้อสยงพูดเสริมว่า

“จำเอาไว้ให้ดีว่า เจ้าต้องอาศัยช่วงที่กำลังวุ่นวาย อย่าให้โดนจับได้ล่ะ!”

คนสนิทยิ้มอย่างน่ากลัว และกระซิบเบาๆ ว่า “เข้าใจแล้ว ท่านคอยดูข้าก็พอ!”

...

ในเมืองเสิ่น

นอกจากหลิวชางแล้ว คนอื่นถูกประหารชีวิตลงหมดแล้ว

ความผิดทั้งหมดที่ได้ทำมา ใช้กฎหมายและการจัดการตามรูปแบบอาณาจักรฉิน ประเด็นหลักคือตัดสินแทนประชาชน! ให้ความยุติธรรมแก่ประชาชน!

สำหรับคนชนชั้นล่างที่คอยทำงานให้พวกตระกูลจางนั้น ถูกสั่งลงโทษสถานเบาเท่านั้น เพราะเขารู้ดีว่าคนเหล่านั้นถูกหลอก หรือไม่ก็ทำลงไปเพื่อครอบครัว

เมื่อชาวเมืองเสิ่นเห็นการปฏิบัติเช่นนี้แล้ว พวกเขาไม่รู้จะพูดอะไร แต่ในใจมีความสุขเล็กน้อย

พวกตระกูลจาง ไม่เคยปฏิบัติต่อเขาเฉกเช่นมนุษย์เลย กลับปฏิบัติต่อเขาเหมือนทาส เหมือนสัตว์เลี้ยง

พวกเขาต้องตื่นแต่เช้าทุกวันและทำงานหนักจนถึงตอนกลางคืน แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะซื้ออาหารและข้าวของเครื่องใช้ให้คนในครอบครัวได้ พวกเขาต้องทำงานในเหมืองในช่วงฤดูหนาวอันโหดร้าย ต้องขุดถ่านหิน และต้องเผชิญกับภัยคุกคามและความตายทุกวัน เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน แม้แต่จะจุดถ่านก้อนหนึ่งเพื่อให้ความอบอุ่น พวกเขายังคิดแล้วคิดอีกอยู่หลายรอบ

แต่ตอนนี้หลิวชางและพวกของเขาได้รับผลกรรมนั้นแล้ว พวกเขามีความสุขมาก

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่ได้เปลี่ยนมุมมองของพวกเขาที่มีต่อชาวอาณาจักรฉินเลย

ในสายตาของพวกเขา ชาวอาณาจักรฉินยังเป็นพวกชอบรุกรานคนอื่น