องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1038

“ถ้าข้าทำสิ่งใดผิด พวกเจ้าเดินทางไปยังอาณาจักรและแจ้งว่าข้าทำผิดกฎหมายบ้านเมืองเสีย! หากองค์ชายแห่งอาณาจักรฉินกระทำความผิด พวกเจ้าเพียงแค่เข้าไปรายงานอ๋องเหยียน! อ๋องเหยียนจะตัดสินแทนเจ้า! โดยสรุปก็คือ พวกเจ้ามีสถานะเป็นประชาชนอาณาจักรฉิน อาณาจักรฉินย่อมสนับสนุนเจ้าอย่างแน่นอน!”

“หากพวกเจ้าได้รับปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรม ไม่มีใครช่วยสนับสนุนเจ้า ไม่ว่าอาณาจักรฉินจะอยู่ห่างไกลแค่ไหน ก็เหมือนกับครั้งนี้ แม้ว่าข้าจะอยู่ไกล แต่ข้ามาเดินทางมาที่นี่ ใครก็ตามที่ทำให้คนของอาณาจักรฉินต้องลำบาก แม้ว่าจะไกลแค่ไหนก็จะเดินทางมาตัดสินโทษให้จงได้!”

ประโยคของฉินอวี่นั้นทรงพลังและนาตกใจ ทำให้ทุกคนอึ้งไป

ฉินอวี่สัญญาอีกว่า “ที่ข้าพูดมาทั้งหมดนี้เป็นการรับประกันการดูแลขั้นพื้นฐานที่ข้าจะให้เจ้าได้ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ข้ายังอยู่ที่เมืองเสิ่น หากเจ้ามีเรื่องอะไร สามารถมาหาและร้องเรียนกับข้าได้ ข้าจะตัดสินให้พวกเจ้าเอง!”

“ประการที่สอง จากนี้ไปข้าจะบริจาคโจ๊กให้เมืองเสิ่นเป็นเวลาสามเดือน นอกจากนี้ ข้าจะเปิดรับสมัครคนงานสร้างบ้านสูงกว่าสามชั้นให้สำหรับประชาชนในเมืองเสิ่นได้อยู่อาศัย เชื่อมระบบความร้อนให้กับทุกครัวเรือน อีกทั้งข้าจะให้ค่าจ้างวันละหนึ่งเหรียญ! หากมีใครเป็นงานช่างไม้ จะได้รับเงินเป็นสองเท่า!”

“ข้าสัญญากับพวกเจ้าว่าตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป พ่อค้าจากอาณาจักรฉินจะเข้ามาทำธุรกิจที่เมืองเสิ่น พวกเขาจะนำสินค้าทุกประเภทที่มาจากทั่วทุกมุมโลกเข้ามาในเมืองนี้”

“พวกเจ้าเองก็เป็นเหมือนชาวอาณาจักรฉิน ผู้หญิงสามารถใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิว สบู่อาบน้ำ น้ำหอม ส่วนผู้ชายสามารถขับรถ สวมเสื้อผ้าไหมหรือผ้าซาติน...”

“สิ่งที่ข้าพูดทั้งหมดนี้หากพรุ่งนี้ไม่เกิดขึ้นจริง พวกเจ้าเดินทางไปยังเมืองถูเหอเพื่อหาอ๋องเหยียนให้ลงโทษข้าได้ หรือเจ้าจะเดินทางไปยังอาณาจักรฉินเพื่อร้องเรียนข้าก็ได้เช่นกัน!”

ฉินอวี่มองไปรอบๆ เสียงดังก้องไปทั่ว!

เขาเรียนรู้ทักษะทั้งสามนี้จากฉินเหยียน หลังจากที่เดินทางพิชิตเมืองต่างๆ มาได้ ฉินเหยียนใช้วิธีนี้เพื่อทำให้สถานการณ์มั่นคงและทำให้พื้นที่นั้นเจริญรุ่งเรือง

แม้ว่าเขาจะโง่แค่ไหน ถึงแม้บางอย่างเขาไม่เคยประสบมาก่อน แต่แค่เคยได้เห็นหรือได้ยินก็ต้องรู้บ้างมิใช่หรือ?

ประชาชนมองไปมาระหว่างฉินอวี่ ใจลอยเป็นเวลานาน

หลังจากที่ผ่านไปสักัก ในที่สุดก็เกิดเสียงร้องดังขึ้นอย่างดีใจ!

“พูดได้ดีมาก!”

“อ๋องอวี่ทรงพระเจริญ!”

“ข้าเป็นช่างไม้ อยากรับข้าทำงานหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“ข้าเป็นช่างอิฐ ข้าพอจะมีทักษะในการก่ออิฐมาบ้าง...”

ผู้หญิงและเด็กจำนวนมากต่างพากันตื่นเต้น สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ต้องการ ต้องการหมดเลย หลี่ชางเปิดโรงโจ๊กให้ประชาชนได้กินโจ๊กร้อนๆ และเริ่มลงทะเบียบรับสมัครคนงานก่อสร้างในเมืองเสิ่นได้เลย!”

ฉินอวี่ตะโกนทันที

“พ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่ชางเริ่มลงมือทันที แม้ว่าพวกเขาจะมีเสบียงไม่มากนัก แต่ก็ถือว่ามีพอสำหรับสองสามวันจากนี้

ยิ่งไปกว่านั้น วัสดุและคนที่มีความสามารถหลั่งไหลเข้ามายังเมืองถูเหอ ดังนั้นพวกเขาต้องรวบรวมทุกอย่างเข้าด้วกัน แม้ว่าพวกเขาจะเพิ่งแบ่งเสบียงทางทหารก็ตาม