องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1039

“ข้าเต็มใจพ่ะย่ะค่ะ!”

“ข้าเองก็เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ!”

“ข้าก็เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ!”

ชั่วขณะหนึ่ง พวกทหารรุดหน้าไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้นที่จะนำกองทัพของเขาไปจัดการพวกคนชั่ว

ฉินอวี่กำหมัดแน่น แต่ในท้ายที่สุด เหตุผลกลับเอาชนะความโกรธของตนได้

“อย่าเพิ่งร้อนใจไป ไปที่ประตูเมืองฝั่งตะวันออกกันก่อนเถิดแล้วค่อยว่ากันอีกที!”

ฉินอวี่นำบรรดาทหารไปยังประตูเมืองฝั่งตะวันออก

คนในพื้นที่ได้ยินบทสนทนาต่างรีบกระจายข่าวออกไป

“จางจื้อสยงไม่ใช่ผู้นำตระกูลจางหรอกหรือ?”

“ไอ้คนกลุ่มนั้นมันพวกปลิงดูดเลือด ไอ้พวกคนชั่ว!”

“ใช่น่ะสิ พวกเขาต้องการทำอะไรกันแน่? หรือว่าจะกลับมาที่เมืองเสิ่นและต้องการกดขี่พวกเราอีกอย่างนั้นหรือ?”

ทันใดนั้นสีหน้าของประชาชนพลันซีดลง พวกเขาที่เฝ้ารอชีวิตที่ดีมาโดยตลอดนั้นไม่ง่ายเลย แต่กลับต้องเจอเหตุการณ์เดิมๆ อีกแล้ว!

ในเวลานี้ มีคนในกลุ่มกระซิบเสียงเบาว่า

“พวกเราไม่มีทางปล่อยให้จางจื้อสยงเข้ามาในเมืองได้ อาณาจักรฉินดูแลพวกเราดีขนาดนี้ เราเป็นคนของอาณาจักรฉินอยู่แล้ว พวกเราไม่ต้องกลัว!”

“ใช่! พูดถูกต้อง!”

เสียงเห็นด้วยดังขึ้นมานับไม่ถ้วน

“ถ้าอย่างนั้นขัดขวางพวกมันเสีย!”

“ใช่!”

ครู่หนึ่ง ทุกคนรีบวิ่งตรงไปยังประตูเมืองฝั่งตะวันออกทันที

...

แน่นอนว่าฉินอวี่ไม่รู้เรื่องนี้

เมื่อเขามาถึงประตูเมืองฝั่งตะวันออก เห็นความวุ่นวายที่อยู่ตรงหน้า เขาพลันโกรธจัดขึ้นมาทันที

“ทุกคนหยุด!”

เสียงตะโกนดังมากทำให้ทุกคนหยุดทันที

ทั้งประชาชนและทหารต่างเงยหน้าขึ้นมอง

เมื่อจางจื้อสยงเห็นหัวหน้าปรากฏตัวออกมา เขาก็ไม่ได้สั่งให้บุกเข้าเมืองอีกต่อไป เขาพูดเสียงเย็นว่า

“เจ้าคืออ๋องอวี่จากอาณาจักรฉินอย่างนั้นหรือ? พวกเจ้าต้องการอะไรข้าไม่สน แต่พวกเจ้าต้องปล่อยตัวหลิวชางมาให้ข้า!”

จางจื้อสยงอวดดีมาก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เห็นหัวฉินอวี่แม้แต่น้อย

เพราเขารู้สึกว่าฉินวี่ยังเด็ก เป็นแค่เด็กไร้ประสบการณ์ก็เท่านั้น

ดังนั้นเขารู้สึกว่าคำสั่งบังคับของเขาควรจะโน้มน้าวอีกฝ่ายได้

แต่ใครจะคาดคิดว่าแทนที่ฉินอวี่จะกลัว กลับชี้นิ้วไปที่จางจื้อสยงด้วยความโกรธ

“เจ้าบังอาจมาก เจ้ากล้ารวมกลุ่มประชาชนบุกโจมตีเข้ามา เจ้าคิดกบฏหรือ?”

“กบฏ? ข้ากำลังก่อกบฏต่อต้านใครกัน? ที่นี่คือเยี่ยนเป่ย ที่คือเมืองเสิ่น ไม่ใช่อาณาจักรฉินของพวกเจ้า รู้ตัวเสียบ้าง รีบปล่อยตัวหลิวชางมาให้ข้า!”

จางจื้อสยงมองไปที่ฉินอวี่ด้วยสายตาดูถูกและพูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “มิฉะนั้น ข้ารับรองได้เลยว่าเจ้าเดือดร้อนแน่!”

“เจ้าขู่ข้าหรือ?”

ทันใดนั้นสายตาของฉินอวี่พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา จากนั้นพูดอย่างเรียบเฉยว่า “อยากได้ตัวหลิวชางใช่หรือไม่ ทหาร นำหัวของหลิวชางมาให้เขาดู!”