องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 104

ต้าจ้วงและต้าหย่งหันมาสบตากัน ต่างก็มีสีหน้าที่เหลือเชื่อ

ต้าหย่งได้พูดขึ้นมาว่า “ท่านอ๋อง นี่เป็นหนึ่งพันสองร้อยตำลึงทองเชียวนะพ่ะย่ะค่ะ หากแลกเป็นข้าวสารหมด ต่อให้เอาข้าวสารทั่วอาณาจักรมาก็ไม่ต้องใช้มากขนาดนี้พ่ะย่ะค่ะ!”

“ไปแลกเนื้อไก่เนื้อเป็ดเนื้อสดอีกละกัน ในระหว่างทางเราต้องกินของดีกัน จะให้เหล่าสหายอดอยากขณะออกรบไม่ได้”

ต้าจ้วงและต้าหย่งรู้สึกอบอุ่นใจมาก แต่ต่อให้ซื้อพวกเนื้อสดมาก็ยังคงใช้ไม่หมดอยู่ดี

ทันใดนั้นฉินเหยียนก็รับสั่งอีกว่า “หลังจากซื้ออาหารสำหรับทุกคนระหว่างทางแล้ว เงินที่เหลือนี้ พวกเจ้าไปสำนักคุ้มครองความปลอดภัย เพื่อว่าจ้างผู้คุ้มกันขนส่งทั้งหมดมา”

ต้าจ้วงถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า “ท่านอ๋อง เหตุใดเราจึงต้องใช้ผู้คุ้มกันขนส่งมากมายเพียงนั้นรึพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนถามกลับว่า “ในขณะที่ทั้งสองอาณาจักรทำสงครามกัน สิ่งใดที่สำคัญที่สุด?”

ทั้งสองตอบกลับเป็นเสียงเดียวกันว่า “เสบียงพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนพยักหน้า “พวกผู้คุ้มกันขนส่งเที่ยวเดินทางมาหลายปีเพื่อคุ้มกันการขนส่ง ไม่มีใครที่เชี่ยวชาญมากไปกว่าพวกเขาแล้วล่ะ”

ต้าหย่งและต้าจ้วงจึงเข้าใจในทันที หากพูดถึงประสิทธิภาพการต่อสู้ของผู้คุ้มกันขนส่งแล้ว ไม่ได้ด้อยไปกว่าทหารทางการเลย ตราบใดที่เงินมากพอ การคุ้มครองขนส่งเสบียงจะต้องปลอดภัยแน่นอน

ทั้งสองพูดอย่างพร้อมเพรียงกันว่า “อ๋องเหยียนช่างมีปรีชาญาณนัก ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ!”

......

ต้าหย่งและต้าจ้วงได้แยกย้ายกันไปจัดการภารกิจ ต้าจ้วงไปจัดการเรื่องเสบียง ส่วนต้าหย่งไปที่สำนักคุ้มครองความปลอดภัย

เมื่อมาถึงร้านขายข้าวสารแล้ว ต้าจ้วงก็ไม่พูดอะไรมากความ เขาพูดตรงๆว่า “ข้าวสารของร้านเจ้า เอาขึ้นรถม้าของข้าไปให้หมด”

บริกรที่ร้านขายข้าวสารรู้จักการมองคนเพื่อให้บริการอย่างเหมาะสม เมื่อเขามองไปแล้วเห็นว่าต้าจ้วงมีรูปลักษณ์ที่กำยำ ไม่เหมือนกับคนร่ำรวย จึงได้ถามขึ้นว่า

“ท่านขอรับ คงไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมขอรับ?”

ต้าจ้วงวางทองคำแท่งหนึ่งลงบนโต๊ะ “เจ้าเห็นว่าข้าดูล้อเล่นรึเปล่าล่ะ?”

ทันทีที่บริกรเห็นทองคำ ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา ให้ตายเถอะวันนี้มีลูกค้ารายใหญ่แล้ว!

“ท่านแน่ใจว่าจะเอาข้าวสารทั้งหมดในร้านของเราใช่รึไม่ขอรับ?”

ต้าจ้วงพูดอย่างได้ใจว่า “มีเท่าไรข้าเอาทั้งหมด หากเงินไม่พอยังมีอีก” เมื่อพูดแล้วก็หยิบทองคำออกมาวางบนโต๊ะอีกครั้ง

บริกรอึ้งจนอ้าปากค้าง เขาไม่กล้ารอช้าเลยแม้แต่วินาทีเดียว รีบทำการต้อนรับทันทีว่า

“ท่านขอรับ เดี๋ยวข้ายกน้ำชามาให้ ท่านนั่งรอสักเดี๋ยว หากจะขนข้าวสารทั้งหมดในโกดังของเราจนหมดคงต้องใช้เวลาเสียหน่อย ท่านนั่งพักก่อนนะขอรับ!”

ต้าจ้วงโบกมือ “รถม้าอยู่ข้างนอก พวกเจ้ารับหน้าที่ขนใส่ก็พอ ข้ายังมีเรื่องต้องไปจัดการต่อ”

บริกรเดินตามต้าจ้วงออกมายังหน้าประตู “ขอรับ วางใจได้เลย รับรองว่าจะขนขึ้นรถม้าของท่านอย่างเป็นระเบียบเลยขอรับ เชิญตามสบายนะขอรับ!”

ต้าจ้วงออกมาจากร้านขายข้าวสาร และได้ยินบริกรตะโกนให้คนงานรีบยกข้าวสารขึ้นรถม้าให้เขา เขารู้สึกสะใจอย่างมาก ใช้เงินของคนอื่นมันช่างสะใจจริงๆ!

จากนั้นก็ได้ไปยังร้านขายข้าวสารร้านต่อไป เขาใช้วิธีการเดียวกัน โดยให้ขนข้าวสารในร้านทั้งหมดขึ้นรถม้าไป

......

อีกด้านหนึ่ง

ต้าหย่งได้มาถึงสำนักคุ้มครองความปลอดภัย “ใครคือหัวหน้าของที่นี่?”

เด็กรับใช้ผู้ชายในสำนักเมื่อเห็นต้าหย่งที่ร่างกายกำยำแล้ว ดูท่าจะไม่ได้มาดีจึงคิดว่าเขาตั้งใจมาหาเรื่อง และได้รีบเข้าไปเรียกหัวหน้าผู้คุ้มกันขนส่งมาทันที

หัวหน้าผู้คุ้มกันขนส่งมองพิจารณาต้าหย่งแล้วถามขึ้นว่า “เจ้าหนู ข้าคือหัวหน้าที่นี่เอง มีอะไรงั้นรึ?”

ต้าหย่งพูดตรงๆว่า “ข้าต้องการจ้างผู้คุ้มกันขนส่งทุกคนของที่นี่”

เมื่อหัวหน้าผู้คุ้มกันขนส่งได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป เขากะพริบตาปริบๆและพูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า

“เฮ้เจ้าหนู ไม่เบาเลยนะ ดูจากการแต่งกายของเจ้าแล้วเหมือนคนสายนี้อยู่นี่ งั้นเจ้าก็คงรู้ว่าผู้คุ้มกันขนส่งของเราตกคนละสองพัน เจ้าต้องการผู้คุ้มกันขนส่งทั้งหมด ราคาไม่ถูกเลยนะ”

ต้าหย่งไม่อยากจะพูดมากความ เขาวางกล่องไม้เล็กๆลงบนโต๊ะทันที

หัวหน้าผู้คุ้มกันขนส่งมองกล่องไม้เล็กๆอย่างระมัดระวัง “นี่เจ้า......”

ยังไม่ทันพูดจบต้าหย่งก็ได้เปิดกล่องไม้เล็กๆออก ด้านในมีทองคำระยิบระยับวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ทำให้หัวหน้าผู้คุ้มกันขนส่งถึงกับตะลึงและวางใจทันที เขารีบเปลี่ยนสีหน้ายิ้มแย้มแล้วพูดขึ้นว่า

“สหาย นี่เจ้าจะขนส่งอะไรงั้นรึ?”

ต้าหย่งสีหน้าเข้มงวด “ขนส่งข้าวสาร ข้าจะกำหนดเส้นทางและเวลาเอง พวกเจ้าเพียงแค่ทำตามแล้วคุ้มครองการขนส่งข้าวสารก็พอ ในนี้มีหนึ่งร้อยตำลึงทองเป็นค่ามัดจำ เมื่อเสร็จสิ้นงานแล้วยังมีอีกหนึ่งร้อยตำลึง”

หัวหน้าผู้คุ้มกันขนส่งตาเป็นประกายทันที กองทองคำตรงหน้านี้ ต่อให้กำลังคนและม้าทั้งหมดของสำนักคุ้มครองความปลอดภัยเดินทางกี่ปีก็ไม่แน่นอนว่าจะได้เท่านี้เลย แต่คนคนนี้กลับบอกว่าหากเสร็จสิ้นแล้วยังจะให้อีกหนึ่งร้อยตำลึง นี่มันอยู่ดีๆ ก็มีโชคลาภหรือสิ่งๆ ดีลอยเข้ามาหานี่!

เขารีบตอบรับทันทีว่า “เข้าใจแล้วสหาย ขอเพียงเงินถึงมากพอรับรองว่าเจ้าต้องพอใจ เจ้าต้องการผู้คุ้มกันขนส่งเมื่อไรก็เรียกได้ตลอดเลย คืนนี้ข้าจะบอกเหล่าสหายของข้าให้เตรียมตัวไว้”

ต้าหย่งพยักหน้า “เตรียมตัวไว้ให้พร้อมตลอดเวลาแล้วรอข่าวจากข้า”

“ไม่มีปัญหา!” หัวหน้าผู้คุ้มกันขนส่งพยักหน้าไม่หยุด แล้วยืนส่งต้าหย่งเดินออกไป