องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 104

ต้าจ้วงและต้าหย่งหันมาสบตากัน ต่างก็มีสีหน้าที่เหลือเชื่อ

ต้าหย่งได้พูดขึ้นมาว่า “ท่านอ๋อง นี่เป็นหนึ่งพันสองร้อยตำลึงทองเชียวนะพ่ะย่ะค่ะ หากแลกเป็นข้าวสารหมด ต่อให้เอาข้าวสารทั่วอาณาจักรมาก็ไม่ต้องใช้มากขนาดนี้พ่ะย่ะค่ะ!”

“ไปแลกเนื้อไก่เนื้อเป็ดเนื้อสดอีกละกัน ในระหว่างทางเราต้องกินของดีกัน จะให้เหล่าสหายอดอยากขณะออกรบไม่ได้”

ต้าจ้วงและต้าหย่งรู้สึกอบอุ่นใจมาก แต่ต่อให้ซื้อพวกเนื้อสดมาก็ยังคงใช้ไม่หมดอยู่ดี

ทันใดนั้นฉินเหยียนก็รับสั่งอีกว่า “หลังจากซื้ออาหารสำหรับทุกคนระหว่างทางแล้ว เงินที่เหลือนี้ พวกเจ้าไปสำนักคุ้มครองความปลอดภัย เพื่อว่าจ้างผู้คุ้มกันขนส่งทั้งหมดมา”

ต้าจ้วงถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า “ท่านอ๋อง เหตุใดเราจึงต้องใช้ผู้คุ้มกันขนส่งมากมายเพียงนั้นรึพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนถามกลับว่า “ในขณะที่ทั้งสองอาณาจักรทำสงครามกัน สิ่งใดที่สำคัญที่สุด?”

ทั้งสองตอบกลับเป็นเสียงเดียวกันว่า “เสบียงพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนพยักหน้า “พวกผู้คุ้มกันขนส่งเที่ยวเดินทางมาหลายปีเพื่อคุ้มกันการขนส่ง ไม่มีใครที่เชี่ยวชาญมากไปกว่าพวกเขาแล้วล่ะ”

ต้าหย่งและต้าจ้วงจึงเข้าใจในทันที หากพูดถึงประสิทธิภาพการต่อสู้ของผู้คุ้มกันขนส่งแล้ว ไม่ได้ด้อยไปกว่าทหารทางการเลย ตราบใดที่เงินมากพอ การคุ้มครองขนส่งเสบียงจะต้องปลอดภัยแน่นอน

ทั้งสองพูดอย่างพร้อมเพรียงกันว่า “อ๋องเหยียนช่างมีปรีชาญาณนัก ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ!”

......

ต้าหย่งและต้าจ้วงได้แยกย้ายกันไปจัดการภารกิจ ต้าจ้วงไปจัดการเรื่องเสบียง ส่วนต้าหย่งไปที่สำนักคุ้มครองความปลอดภัย

เมื่อมาถึงร้านขายข้าวสารแล้ว ต้าจ้วงก็ไม่พูดอะไรมากความ เขาพูดตรงๆว่า “ข้าวสารของร้านเจ้า เอาขึ้นรถม้าของข้าไปให้หมด”

บริกรที่ร้านขายข้าวสารรู้จักการมองคนเพื่อให้บริการอย่างเหมาะสม เมื่อเขามองไปแล้วเห็นว่าต้าจ้วงมีรูปลักษณ์ที่กำยำ ไม่เหมือนกับคนร่ำรวย จึงได้ถามขึ้นว่า

“ท่านขอรับ คงไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมขอรับ?”

ต้าจ้วงวางทองคำแท่งหนึ่งลงบนโต๊ะ “เจ้าเห็นว่าข้าดูล้อเล่นรึเปล่าล่ะ?”

ทันทีที่บริกรเห็นทองคำ ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา ให้ตายเถอะวันนี้มีลูกค้ารายใหญ่แล้ว!

“ท่านแน่ใจว่าจะเอาข้าวสารทั้งหมดในร้านของเราใช่รึไม่ขอรับ?”

ต้าจ้วงพูดอย่างได้ใจว่า “มีเท่าไรข้าเอาทั้งหมด หากเงินไม่พอยังมีอีก” เมื่อพูดแล้วก็หยิบทองคำออกมาวางบนโต๊ะอีกครั้ง

บริกรอึ้งจนอ้าปากค้าง เขาไม่กล้ารอช้าเลยแม้แต่วินาทีเดียว รีบทำการต้อนรับทันทีว่า