องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1055

เมื่อจางจื้อสยงจากไปแล้ว อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่เอวก็รีบออกคำสั่งว่าให้คนปลอมตัวเป็นพ่อค้าเสบียงธรรมดาๆ เพื่อนำเสบียงไปขายที่เมืองถูเหอ

ขบวนขนส่งเสบียงเพิ่งจะออกเดินทางไป ก็มีผู้ใต้บังคับบัญชาวิ่งเข้ามาทันที

“ท่านผู้นำ แย่แล้ว หน่วยลาดตระเวนรายงานมาว่ามีกองทัพอาณาจักรฉินขบวนหนึ่งได้บุกรุกเข้ามาในม่อเป่ยของเราแล้วขอรับ!”

คนผู้นั้นคุกเข่าอยู่กับพื้น น้ำเสียงของเขากระวนกระวายอย่างมาก ตัวสั่นไปหมด

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ตกตะลึง

“มีกี่คน? คงไม่ได้มุ่งเป้ามาที่พวกเราหรอกนะ?” เขากระชากคนผู้นั้นแล้วตะคอก

หน่วยลาดตระเวนพูดด้วยเสียงสั่นคลอนว่า “จากรายงานแล้ว มีจำนวนราวสามพันนาย ดูท่าแล้วคงไม่ได้มุ่งเป้ามาที่เจ้อหลี่มู่เหมิงขอรับ”

“สามพันนาย? ไม่ได้มุ่งเป้ามาที่เรางั้นรึ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่โล่งอกทันที อย่างแรกคือสามพันนายถือว่าไม่มาก หากจะบุกเมืองก็เป็นไปไม่ได้ อีกอย่างตราบใดที่ไม่ได้มุ่งเป้ามาที่พวกเขา เช่นนั้นเขาก็วางใจแล้ว ไม่แน่ว่าขบวนเล็กนี้อาจจะมาวาดแผนที่ก็ได้

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ก็ยังคงออกคำสั่งว่า

“ออกคำสั่งไปว่าให้พวกผู้ชายคอยระมัดระวังตัวกันให้มากขึ้นในช่วงระยะนี้ อย่าปล่อยให้พวกทหารอาณาจักรฉินมาฆ่าตาย”

หน่วยลาดตระเวนน้อมรับคำสั่งแล้วถอยไป

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ในหัวของเขามีแต่เรื่องเงิน

......

ลมพัดทรายลอยฟุ้งไปทั่ว กองทัพอาณาจักรฉินขบวนหนึ่งกำลังเดินทางอยู่ท่ามกลางทะเลทรายอันกว้างใหญ่ ขบวนอาณาจักรฉินนี้ก็คือขบวนของหลี่ชางที่ออกเดินทางจากเมืองเสิ่นเมื่อไม่กี่วันก่อน เพื่อคลี่คลายสถานการณ์อันตรายของภูเขาเยี่ยน

การเดินทางหลายวันทำให้ทหารขบวนนี้รู้สึกเหนื่อยล้า ใบหน้าของทุกคนแห้งมาก และริมฝีปากก็แตกเพราะลมและทราย ม้าของพวกเขาเองก็ถูกฆ่าเพื่อทำเป็นอาหารเนื่องจากเสบียงไม่เพียงพอ เมื่อไม่มีม้าแล้วต้องเดินทางในม่อเป่ย เป็นเรื่องที่ยากลำบากอย่างยิ่ง

หลี่ชางเดินอยู่ด้านหน้าสุดของขบวน ดวงตาของเขาแดง เขาจับจ้องไปเบื้องหน้าแล้วตะโกนด้วยเสียงแหบว่า

“ผู้ช่วย ผู้ช่วยอยู่ที่ใด? มาหาข้า!”

สิ้นเสียงของเขาแล้วก็มีข้าราชการฝ่ายบู๊ที่ดูอายุมากหน่อยรีบวิ่งมา เขาพูดอย่างเคารพว่า “ท่านแม่ทัพขอรับ”

หลี่ชางเงยหน้ามองท้องฟ้า แสงอาทิตย์ในม่อเป่ยแรงอย่างมาก ทำเอาเขาแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเลย

“ที่นี่ยังอยู่ห่างไกลจากเจ้อหลี่มู่เหมิงรึไม่?” น้ำเสียงของหลี่ชางมีความกังวลใจ

ข้าราชการฝ่ายบู๊ยิ้มเจื่อนแล้วพูดว่า “ท่านแม่ทัพของรับ เราหลงทางมาหลายวันแล้ว ข้าน้อยเองก็ไม่รู้ตำแหน่งของเรา”