องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1054

จางจื้อสยงหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “ท่านผู้นำพูดถูก เจ้าพวกคนอาณาจักรฉินยอมใช้เงินซื้อเสบียงจากชาวเมืองในราคาที่สูงลิ่วเพื่อคลี่คลายความขาดแคลนของเสบียงในระยะสั้นๆ นี่พวกมันเตรียมจะละทิ้งเมืองถูเหอแล้วกลับอาณาจักรไปงั้นรึ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ยิ้มแย้มแล้วพูดชื่นชมว่า “ใช่แล้ว ดูท่าเราจะให้ความกดดันพวกมันมากเกินไป พวกมันรู้ว่าตนเองคงอยู่ในเยี่ยนเป่ยได้ไม่นานแล้ว”

ว่าแล้วเขาก็พูดอย่างชั่วร้ายว่า “หึ! เพียงแต่เมื่อเป็นเช่นนี้เราก็ไม่สามารถไปแย่งชิงให้มากกว่านี้ได้แล้วสิ ช่างน่าเสียดายจริงๆ!”

จางจื้อสยงพูดยิ้มแย้มว่า “นั่นสิ แต่ว่าไม่เป็นไรหรอกนะ ชาวเมืองถูเหอถูกคนอาณาจักรฉินซื้อเสบียงไปหมด ถึงตอนนั้นเราค่อยนำเสบียงที่ใกล้จะเน่าเสียแล้วมาขายให้พวกมัน!”

“หึหึ ช่างงเป็นความคิดที่ดีจริงๆ!” อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ยิ้มแล้วพยักหน้า

ทั้งสองสบตากัน และมองเห็นความโลภในแววตาของกันและกัน แต่ว่ายังไม่ทันที่ทั้งคู่จะดีใจกัน ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งของจางจื้อสยงก็ได้รีบเข้ามาในห้องหลังจากที่ได้รับจดหมายลับ

“นายท่าน แย่แล้วขอรับ!” เขาตะโกนอย่างตื่นตระหนก

ทั้งสองได้ยินดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที จางจื้อสยงตะคอกว่า “มีเรื่องอะไรถึงทำท่าทางตื่นตระหนกเช่นนี้!”

คนผู้นั้นรีบพูดขึ้นว่า “นายท่าน เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ พ่อค้าเสบียงต่างๆในเยี่ยนเป่ยได้นำเสบียงมุ่งหน้าไปยังเมืองถูเหอกันหมด ไม่อาจห้ามได้เลยขอรับ!”

“ว่าอย่างไรนะ?”

ทีแรกจางจื้อสยงฟังแล้วก็ยังงุนงง แต่เมื่อได้สติแล้วเขาก็เบิกตากว้างแล้วพูดอย่างเหลือเชื่อว่า

“เจ้ามั่นใจรึว่าพวกเขานำเสบียงไปยังเมืองถูเหอกัน?”

“ใช่ขอรับ มั่นใจแล้ว มุ่งหน้าไปยังเมืองถูเหอกันแล้ว ไม่อาจห้ามได้เลยขอรับ”

“พวกมันจะทำอะไร? คงไม่ได้จะนำเสบียงไปให้คนอาณาจักรฉินหรอกนะ? อีกอย่างคนอาณาจักรฉินก็ไม่มีอำนาจในเยี่ยนเป่ยมากเพียงนั้น!”

จรางจื้อสยงตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว เดิมทีเขาคิดจะฉวยโอกาสนี้ในการขับไล่คนอาณาจักรฉินออกจากเยี่ยนเป่ย แต่สุดท้ายกลับถูกพวกเดียวกันหักหลัง เจ้าพวกพ่อค้าเสบียงกลับนำเสบียงไปให้คนอาณาจักรฉิน เราตั้งใจจะทำให้พวกมันตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังนะ!

“เจ้าพวกโง่!” จางจื้อสยงกัดฟันด่าทอ เขาอยากจะสังหารพวกพ่อค้าเสบียงเหลือเกิน

คนคนนั้นยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดอย่างจนปัญญาว่า “นายท่านขอรับ ท่านไม่รู้งั้นรึว่าเสบียงที่อื่นมีราคาหนึ่งตำลึงต่อหนึ่งกิโลกรัม แต่เสบียงในเมืองถูเหอนั้น ท่านรู้รึไม่ว่ามันสูงๆไปแค่ไหนแล้ว? หนึ่งร้อยตำลึงต่อหนึ่งกิโลกรัมขอรับ! แถมยังไม่เพียงพอด้วย! นักค้าขายแต่ละที่นำเสบียงไปยังเมืองถูเหอก็เพื่อขายในราคาที่ดีขอรับ!”

“หนึ่งร้อยตำลึงต่อหนึ่งกิโลกรัมรึ!”

จางจื้อสยงตกตะลึงทันที อย่าว่าแต่เจ้าพวกพ่อค้าเลย แม้แต่เขาที่ได้ยินราคานี้ก็หวั่นไหวเช่นกัน เสบียงหนึ่งร้อยกิโลกรัมก็เป็นหนึ่งหมื่นตำลึงแล้ว หนึ่งหมื่นตำลึงนี้จะซื้อวัวแกะได้กี่ตัวกันแล้ว