องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1060

“ไม่ใช่ว่าพอตกลงกันแล้ว ราคาวัตถุดิบในเมืองถูเหอลดลงเหลือสี่สิบเหรียญนะ?”

ทุกคนต่างจ้องไปที่จางฝูด้วยสายตาระแวดระวัง กลัวว่าพวกตนจะถูกหลอกอีกครั้ง

จางฝูยิ้มแล้วพูดว่า

“ทุกท่านไม่ต้องกังวล ข้าไม่ใช่คนที่แสวงหาผลกำไร ข้าเป็นคนทำธุรกิจ ข้าให้ความสำคัญกับความซื่อสัตย์ ในเมื่อข้ารับปากพวกเจ้าแล้ว จะไม่มีวันกลับคำ แต่ข้าอยากจะเตือนพวกเจ้าสักสองสามอย่าง...”

“เถ้าแก่จางพูดมาได้เลย!”

จางฝูยิ้มและค่อยๆ พูดว่า

“ในเมื่อเป็นวัตถุดิบเมล็ดพันธุ์พืช ห้ามมีของปลอมเจือปน หากพบว่ามีของปลอม ถ้าโทษข้าที่ไม่หน้าพวกเจ้า”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นพวกเขาได้แต่ขมวดคิ้ว

มีคนพูดออกมาอย่างไม่พอใจ

“ถ้าเจ้าทำธุรกิจกับพวกข้าอย่างใสสะอาด พวกเราจะมีเล่ห์เหลี่ยมกับเจ้าได้อย่างไร?”

“แบบนั้นก็ดี ตอนนี้ได้ข้อสรุปแล้ว จัดการตามที่คุยได้เลย ข้าจะนำเมล็ดพันธุ์ไปที่โกดังของทางการ รับของและมอบเงินให้เจ้า!” จางฝูพูดด้วยรอยยิ้ม

“พวกเรามาจัดการเรื่องนี้กันเถิด!”

ทุกคนพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

แม้ว่าในใจจะมีความขุ่นเคือง แต่ก็ไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระ เพราะตอนนี้อีกฝ่ายเป็นคนจัดการ อีกอย่างจากเก้าสิบเหรียญเพิ่มให้อีกห้าสิบเหรียญ พวกเขาทำเงินได้มากมายเลยทีเดียว

หากนำของกลับ ถือว่าขาดทุนย่อยยับจนไม่เหลือเสื้อผ้าให้ใส่กลับแล้ว

พวกเขาได้แต่พยักหน้ายอมรับและเดินตามจางฝูไปที่โกดัง

หลังจากที่มาถึงโกดังของทางการ ทุกคนกำลังย้ายเสบียงกันอยู่ ในหมู่พวกเขามีอยู่สองคนยืนนิ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

สองคนนี้ คนหนึ่งเป็นชนเผ่านวี่ห์เจิน อีกคนเป็นคนของตระกูลจาง

พวกเขามาพร้อมกับภารกิจที่ต้องหาเงินกลับไป ตอนนี้ผลลัพธ์ไม่เหมือนที่พวกเขาคิดเอาไว้เลย

“ทำอย่างไรดี? พวกเขาขายไปแล้ว กลับไปจะไม่ถูกหัวหน้าด่าหรือ?”

พ่อค้าที่เป็นชนเผ่านวี่ห์เจินมีสีหน้าเศร้า พวกเขามายังเมืองถูเหอในครั้งนี้ หัวหน้าคาดหวังว่าเขาจะนำเงินกลับไปเป็นแสนเหรียญ แต่ตอนนี้พวกเขากลับไม่ได้อะไรเลย

จะให้พวกเขายอมรับได้อย่างไร?

หลังจากกลับไป หัวหน้าจะยอมรับผลนี้ได้หรือ?

พ่อค้าตระกูลจางกัดฟันแล้วพูดว่า

“เช่นนั้นเจ้าคิดว่าต้องทำอย่างไร? ถ้าเราเอาวัตถุดิบพวกนี้กลับไปอีก แล้วบอกว่าขายไม่ได้ การเดินทางมาที่นี่ในครั้งนี้เสียเงินไปเยอะมาก คิดว่าเขาจะเอาเราไว้หรือ?

พ่อค้าชนเผ่านวี่ห์เจินได้ยินดังนั้นพลันลุกขึ้นมาทันที เขาตกใจและรีบพูดว่า “เช่นนั้นเจ้ามีแผนอะไร? เจ้ารีบบอกข้ามาสิ!”

พ่อค้าตระกูลจางยิ้มแล้วพูดว่า “เรื่องนี้จัดการง่ายมาก”

พ่อค้าตระกูลจางพูดอย่างโมโหว่า “ถ้าเจ้ากล้าวางยาพิษ เจ้าจะกลายเป็นวีรบุรุษแห่งเยี่ยนเป่ย ไม่เพียงแต่ชื่อเสียงของเจ้าจะดีเท่านั้น แต่ยังเป็นที่ต้องการในเยี่ยนเป่ยด้วย!”

พ่อค้าชนเผ่านวี่ห์เจินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และคิดว่าสมเหตุสมผล เขากัดฟันพยักหน้าแล้วพูดว่า

“ได้ ข้าตกลง ทำตามที่เจ้าพูด ในเมื่อพวกอาณาจักรฉินใช้วิธีนี้ เช่นนั้นพวกเราจะไม่เห็นใจอีกแล้ว ต้องทำให้พวกมันเจ็บปวดเสียบ้าง!”

ทั้งสองมองหน้ากันและยิ้มอย่างชั่วร้าย

...

ในจวนเจ้าเมือง ฉินเหยียนมองไปที่สาส์นที่จางฝูส่งมาและตกใจเป็นอย่างมาก

“สวรรค์ทรงโปรด จางฝูเปลี่ยนจำนวนเสบียงที่ส่งออกมาให้พวกเราเป็นหนึ่งแสนตัน เขาทำได้อย่างที่ว่าจริงๆ!”

สีหน้าของฉินเหยียนเต็มไปด้วยความสุข กลยุทธ์การเก็บเสบียงทั้งสามนี้ เขาควรจะเขียนลงไปในตำราเรียนให้นักเรียนในอาณาจักรฉินได้เรียนรู้

เมื่อเขาคิดได้เช่นนั้น ฉินเหยียนเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นไปได้มากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นเขาจึงหาเวลาให้จ้าวจือหย่าจัดการเรื่องนี้เสีย หลังจากนี้เรื่องนี้จะถูกนำไปสอนในชั้นเรียน

จ้าวจือหย่าได้ยินดังนั้นคิดว่าไม่มีอะไรผิดปกติ นางเพียงแค่ยิ้มและพูดติดตลกว่า

“หากจางฝูรู้ว่าท่านให้ความสำคัญกับเขามากขนาดนี้ เขาต้องดีใจจนเสียสติแน่เลยเพคะ?”

ฉินเหยียนส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ข้าเองก็ดีใจจนเสียสติเช่นกัน เขาช่วยข้าได้เยอะมาก ข้าต้องตอบแทนเขาให้ดี”