องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1063

แม้ว่าในอาณาจักรฉินมีแม่ทัพ แต่ไม่มีใครสามารถปกป้องแนวเขตชายแดนและสกัดกั้นศัตรูที่มาจากทุ่งหญ้าได้เลยสักคน

เขามีแม่ทัพที่แข็งแกร่งอย่างแม่ทัพหวังเจี่ยนและหลี่ซิ่น แต่เขาขาดขุนศึกแบบหลี่กวาง ที่สามารถประจำทางเหนือและทำให้โจรทุ่งหญ้าเกรงกลัวได้

นั่นคือเหตุผลที่เขาขอให้จางฝูค้นหาคนที่มีพรสวรรค์ดังกล่าว

จางฝูยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า

“เรื่องนี้... เกรงว่าจะหาไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

เขาหยุดแล้วพูดต่อ

“ท่านอ๋อง หากตอนนี้ไม่มีทหารข้ายังพอคิดหาวิธีได้ ตอนนี้พวกเราคุมประชาชนได้สองเมืองในถูเหอแล้ว อีกทั้งยังเป็นมิตรกับอาณาจักรฉินมากขึ้น บางคนคิดอยากจะเป็นทหารพ่ะย่ะค่ะ”

“แต่ท่านอ๋อง ท่านเองก็ทราบดีว่าพวกเราเป็นเขตพื้นที่คนยากจน คนส่วนใหญ่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องเข้ากองทัพเลยพ่ะย่ะค่ะ”

จางฝูถอนหายใจอย่างหมดหนทางและพูดว่า

“อีกอย่างหากพบคนๆ ขึ้นมาจริงๆ แต่ก็ไม่รู้ว่ามีคุณสมบัติมากพอที่จะเป็นแม่ทัพหรือไม่ หากต้องการหาใครสักคนที่คอยปกป้องเขตชายแดนได้ ไม่ใช่เรื่องไร้สาระพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดของจางฝูทำให้ฉินเหยียนปวดหัว ดูเหมือนว่าเขาต้องใช้เวลาคิด

ในเวลานี้ หูของฉินเหยียนกระตุกเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาหยุดและมองไปข้างหนึ่ง

“ท่านอ๋อง? เกิดอะไรขึ้นหรือ?” เมื่อจางฝูเห็นดังนั้นเขาถามออกไปทันที

ฉินเหยียนส่ายหน้าเพื่อบอกว่าเขาสบายดี

เพราะในเวลานี้ เขาสังเกตเห็นม้าตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาจากระยะไกล

ดูท่าแล้วต้องเป็นผู้ส่งสารของพี่เจ็ดจากเมืองเสิ่นมาส่งข่าวให้อย่างแน่นอน

ในไม่ช้า ผู้ส่งสารก็มาถึง ลงจากหลังม้าและคุกเข่าลงต่อหน้าอ๋องเหยียนและพูดด้วยความเคารพ

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนยิ้มและพูดว่า “ลุกขึ้นมาเถิด มีข่าวจากเมืองเสิ่นมาหรือ?”

ผู้ส่งสารรายงานว่า “ท่านอ๋อง อ๋องอวี่ส่งจดหมายมาให้กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

“เอ๋? นำจดหมายมาให้ข้า” ฉินเหยยีนตอบ

ผู้ส่งสารรีบหยิบจดหมายออกมาแล้วส่งให้ฉินเหยียน

ฉินเหยียนเปิดและอ่านิเนื้อหาในจดหมาย สีหน้าค่อยๆ เปลี่ยนไปจนน่าเกลียดมากขึ้น

“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องอะไรหรือ?” จางฝูเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของฉินเหยียนอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

“ฉินเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า

“ไม่เป็นอะไร ข้าต้องกลับไปที่จวนเจ้าเมืองก่อน หากเจ้ามีธุระอย่างอื่นรีบไปทำเถิด”

จางฝูตอบกลับ “พ่ะย่ะค่ะ เดินทางปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ”

...

เมื่อกลับมาถึงจวนเจ้าเมือง ฉินเหยียนรีบเข้าไปยังห้องหนังสือ สั่งให้คนเรียกจ้าวจือหย่าให้เข้าพบ

ทันทีที่จ้าวจือหย่าเปิดประตูเข้าไป นางพลันเห็นสีหน้าเศร้าของอ๋องเหยียน

“ท่านอ๋อง มีเรื่องไม่สบายใจหรือเพคะ?” นางถามออกไปอย่างติดตลก