องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1072

ผู้หญิงคนนั้นตกใจจนหน้าซีดเผือด คุกเข่าลงด้วยความกลัวและรีบอธิบายว่า

“ไม่ ที่ข้าพูดนั้นเป็นความจริง เจ้อหลี่มู่เหมิงเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่รวมกลุ่มกันของชนเผ่านวี่ห์เจิน ท่าน... ท่านเห็นว่าที่นี่เป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ชนเผ่าจะรวมตัวกันได้หรือไม่?”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลี่ชางถูกดึงสติ

ที่นี่ไม่เหมือนสถานที่รวมกลุ่มของชนเผ่าได้เลย

เขามองไปรอบๆ พบว่าที่นี่มีการตั้งถิ่นฐานกันอย่างง่ายๆ นอกจากบ้านไม่กี่หลังแล้ว ยังมีแท่นบูชาอยู่บ้าง

“หรือว่าพวกเราถูกเจ้าพวกนั้นหลอก!”

หลี่ชางโกรธมาก เขาใช้เวลาเกือบทั้งวันเดินทางข้ามม่อเป่ยเพื่อจับท่านผู้นำ

ผลสุดท้ายเขากลับมาได้ยินว่าที่นี่ไม่ใช่เจ้อหลี่มู่เหมิง อีกทั้งเจ้อหลี่มู่เหมิงยังอยู่ไกลจากที่นี่ไปเป็นร้อยกิโลเมตร!

เรื่องนี้ร้ายแรงมาก เขาพยายามไปมาก มีคนตายไปมากมาย และสุดท้ายกลับไร้ประโยชน์

“อะไรวะเนี่ย...”

หลี่ชางยิ้มด้วยความโกรธ พูดเสียงต่ำว่า

“พาเด็กพวกนั้นที่กล้าหลอกเรามาให้ข้า! ข้าจะฆ่ามันเอง!”

“ขอรับ! ท่านแม่ทัพ!”

ทหารหลายคนรับคำสั่งและรีบวิ่งไป

หลังจากนั้นไม่นาน สามคนนั้นถูกมัดด้วยเชือกและถูกผลักเข้ามา

เมื่อคนพวกนั้นถูกมัดและถูกพาตัวเข้ามาแล้ว หลี่ชางอดไม่ได้ที่จะก้าวไปช้างหน้าและเตะพวกเขา

“พวกชาวทุ่งหญ้าไร้ประโยชน์ พวกเจ้ากล้าหลอกข้า ข้าจะทำให้พวกเจ้าเจ็บปวด!”

หลี่ชางคำรามด้วยความโกรธ หวังจะฆ่าคนพวกนั้น

อีกฝ่ายต่างหวาดกลัวและคุกเข่าลง พร้อมกับร้องขอความเมตตา

“ท่านแม่ทัพไว้ชีวิตข้าด้วย! ไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด!”

“ท่านแม่ทัพใจเย็นเสียก่อน พวกเราทำตามคำสั่งของพวกท่านจริงๆ!

ทั้งสามร้องห่มร้องไห้

“พวกเรานำทางมาตามที่พวกท่านต้องการแล้ว!”

“พูดอะไร?” หลี่ชางกัดฟัน หันไปมองผู้หญิงที่เข้าใจภาษา และถามกลับ

“พวกเขาพูดว่าอะไร?”

ผู้หญิงชนเผ่านวี่ห์เจินคนนั้นรีบอธิบาย

“พวกเขาพูดว่า พวกเขานำทางตามที่พวกท่านขอแล้ว...”

“ไร้สาระ!”

หลี่ชางพูดด้วยความโกรธ “ข้าให้พวกเจ้าพาข้าไปที่เจ้อหลี่มู่เหมิง แล้วที่นี่คือที่ใดกัน?!”