องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1073

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้พวกเขากลายเป็นกองทัพที่โดดเดี่ยวและตกอยู่ในอันตรายที่อาจจะถูกโจมตีได้ทุกเมื่อ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้ว

“เฮอะ! พวกเขากล้าโจมตี ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด!”

หลี่ชางตะคอกเสียงเย็น สายตาดุร้ายและพูดอย่างอำมหิตว่า

“อีกอย่าง ใครบอกว่าข้าต้องทำเช่นนั้นเล่า?”

“เอ๋? ท่านแม่ทัพหมายความอย่างไรหรือขอรับ?” รองแม่ทัพถามด้วยความสับสน

“หึหึ”

หลี่ชางหัวเราะเยาะเย้ย เขายิ้มมุมปากอย่างเย็นชา

เจ้านำทหารเข้ามาคอยรักษาการณ์อยู่ที่นี่ ข้าจะนำกองทัพที่เหลือไปฆ่าพวกมันให้หมด ไม่ว่าชนเผ่านวี่ห์เจินจะส่งคนมามากแค่ไหน ข้าจะฆ่าพวกมันให้สิ้นซาก!”

หลังจากได้ยินแผนการของหลี่ชาง รองแม่ทัพคนสนิทของเขาพลันตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที

เขาจ้องมองหลี่ชางด้วยสายตาว่างเปล่า

“แม่ทัพ ท่านล้อเราเล่นหรือ?”

เป็นเรื่องยากที่จะหนีจากความตาย แต่หลี่ชางกลับคิดจะตอบโต้? นี่ไม่ใช่การรนหาที่ตายหรอกหรือ?

“ไร้สาระ เจ้าคิดว่าข้อล่อเล่นอย่างนั้นหรือ?”

หลี่ชางมองเขาด้วยสายตาดุดันและพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“พวกเรามีกันสามพันคน ถึงขนาดจัดการม่อเป่ยนี่ไม่ได้เชียวหรือ? นำของกองทัพหนึ่งพันห้าร้อยคนมาให้ข้า ข้าจะฆ่าพวกชนเผ่านวี่ห์เจิน!”

รองแม่ทัพค่อยๆ เอ่ยปาก อ้ำๆ อึ้งๆ จนพูดออกมาว่า

“”ท่านแม่ทัพ ท่าน... สุดยอด!”

...

ในเมื่อถูเหอ

ภายใต้การจัดการของจ้าวจือหย่า ฉินเหยียนมาที่หอหม่านฮวาเพื่อพบกับผู้นำตระกูลจาง จางจื้อสยง

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาทั้งสองได้พบกัน หลังจากที่พวกเขานั่งลง จางจื้อสยงมองไปที่ฉินเหยียนและถามอย่างเยาะเย้ย

“เจ้าคือฉินเหยียน แห่งอาณาจักรฉินอย่างนั้นหรือ?”

คำพูดไร้สาระนี้ทำให้ฉินเหยียนถึงกับขมวดคิ้ว ตามมาด้วยจางฝูที่พูดออกมาอย่างสุดจะทน

“จางจื้อสยง ระวังคำพูดที่เจ้าพูดกับอ๋องเหยียนด้วย!”

จางจื้อสยงบุ้ยปาก ไม่สนใจจางฝูแม้แต่น้อย เขาพูดเสียงเย็นว่า

“จางฝู สมกับเป็นสุนัขรับใช้จริงๆ! สมกับเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ของตระกูลจางจริงๆ”

เมื่อได้ยินดังนั้น หน้าของจางฝูพลันซีดลง ตอนที่เขากำลังโมโห ฉินเหยียนตบไหล่เพื่อลดความโกรธของเขา

ฉินเหยียนเหลือบมองไปที่จางจื้อสยงแล้วพูดอย่างสุขุม

“ข้าให้โอกาสแก่เจ้า จึงได้ตกปากรับคำมาเจรจาสันติภาพกับพวกเจ้า แต่ถ้าเจ้ามีท่าทีเช่นนี้ ข้าคิดว่าเราคงไม่ต้องคุยอะไรกันแล้ว”

“เอ๋?” จางจื้อสยงเลิกคิ้ว เขาจ้องไปที่ฉินเหยียนและถามด้วยน้ำเสียงเอาแน่เอานอนไม่ได้

“ทำไม อ๋องเหยียนคิดว่าการที่เจรจาสันติภาพกับข้า คิดว่าข้าจะขออะไรบางอย่างจากเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ?”