องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1074

“ชักจะเกินไปแล้ว!”

จางฝูไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เขาตบโต๊ะและยืนขึ้น พร้อมกับตะโกนด้วยความโกรธ

“เจ้าฝันอยู่หรือไร?! ถึงได้กล้าพูดจาเอาเปรียบเช่นนี้!”

พูดถึงตรงนี้ เขาหันไปมองฉินเหยียนและกัดฟันพูด

“ท่านอ๋อง อย่าเชื่อคำพูดไร้สาระของไอ้หัวขโมยคนนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ! เขาคิดว่าเขาสามารถควบคุมเทือกเขาเยี่ยนได้ อีกทั้งได้ได้รับการสนับสนุนจากชนเผ่านวี่ห์เจิน เขาคิดจะใช้ประโยชน์จากพวกเรา ถือว่ารนหาที่ตายชัดๆ!”

“ใช่ เจ้าพูดถูก!”

จางจื้อสยงยิ้มเยาะ จากนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าแค่เสนอสิ่งนี้ขึ้นมา พวกเจ้าจะตอบรับหรือไม่เช่นนั้นปล่อยให้เยี่ยนเป่ยตกอยู่ในความสิ้นหวังต่อไปเถิด”

“อ้อ ใช่แล้ว พวกเจ้ามีอีกสามตัวเลือก”

จางจื้อสยงเลียริมฝีปากตัวเอง มองไปที่ฉินเหยียนอย่างดูถูก

“เช่นชั้นก็จัดการฆ่าตระกูลให้หมดเสีย ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับอาณาจักรฉินอยู่แล้ว แต่ในกรณีนี้ ความโหดร้ายและป่าเถื่อนของชาวอาณาจักรฉินที่กระทำต่อชาวเยี่ยนเป่ยจะถูกลือไปทั่งทั้งจิ่วโจว เมื่อถึงเวลานี้นั้นเจ้าต้องระวังจะเกิดความขัดแย้งภายใน!”

เมื่อเขาพูดจบ จางจื้อสยงพลันมีสีหน้าเย็นชาขึ้น

ฉินเหยียนมองไปที่จางจื้อสยงอย่างเงียบๆ และไม่ตอบ

ในเวลานี้จางจื้อสยงหมดความอดทน เขายืนขึ้นและมองไปที่ฉินเหยียนพร้อมด้วยสายตาเยาะเย้ย

“ยังตัดสินใจไม่ได้อีกหรือ? อ๋องเหยียนที่คนเขาเลื่องลือ ไม่น่าใช่คนลังเลเช่นนี้”

ฉินเหยียนหยิบถ้วยชาขึ้น ดื่มชา มองไปที่จางจื้อสยงอย่างสงบ ลุกขึ้นยืนช้าๆ

“เจ้าอยากรู้การตัดสินใจของข้าหรือ? เช่นนั้นตอนนี้ข้าจะบอกเจ้าว่าไม่ใช่เรื่องเงินและพื้นที่หรือ? เจ้ายื่นมือออกมาเถิด”

“ฮ่าๆๆ อ๋องเหยียนเป็นคนฉลาดจริงเชียว คุยกับคนฉลาดมันง่ายเช่นนี้นี่เอง”

จางจื้อสยงยื่นมือออกไป

พวกอาณาจักรฉินนั้นร่ำรวยเสียจริง สองล้านเหรียญต่อหนึ่งปี ถือว่าเป็นเงินที่ใช้จ่ายเพียงพอแล้วสำหรับเขา

ฉินเหยียนยิ้มอย่างเย็นชา ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาแล้วคว้ามือของอีกฝ่าย หลังจากคว้ามือของอีกฝ่ายได้ เขาก็ดึงมีดสั้นออกมาแล้วแทงเข้าไปที่มือของอีกฝ่ายทันที!

ฉึก!

เลือดสดไหลพุ่งออกมา

“อ๊า!”

ความเจ็บปวดรวดร้าวได้เล่นงานจางจื้อสยงทันที เขากรีดร้องและทรุดตัวลง จับมือที่ถูกแทง บนหน้าผากมีเม็ดเหงื่อเม็ดใหญ่ซึมออกมา และเขาร้องคร่ำครวญออกมา

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ เสียสติไปแล้วหรือไร?!”

ฉินเหยียนดึงมีดสั้นออกและพูดอย่างเฉยเมย “จางจื้อสยง เจ้าต้องขอบคุณข้าที่ไม่ปล่อยให้สถานการณ์วุ่นวายมากไปกว่านี้ มิฉะนั้น เจ้าไม่มีวันรอด!”

จางจื้อสยงจับมือที่ถูกแทงของตนและร้องอย่างโกรธแค้น “ฉินเหยียน! เจ้าต้องชดใช้กับสิ่งที่เจ้าทำในวันนี้อย่างสาสม!”

“อย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนยักไหล่และยิ้ม จากนั้นพูดอย่างใจเย็น

“ข้าต้องชดใช้หรือไม่ เรื่องนี้ข้าไม่รู้ แต่หลังจากนี้อีกสามวัน ตระกูลจางของพวกเจ้าต้องออกไปจากเยี่ยนเป่ย!”