องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1075

เขามีสีหน้าเจ็บปวด หลังจากประคองฝ่ามือตัวเองได้ครู่หนึ่ง เขาจึงออกคำสั่งว่า

“พาข้าไปสถานที่ที่พวกทหารทุ่งหญ้าประจำการเดี๋ยวนี้ ข้ากังวลว่าพวกอาณาจักรฉินจะเล่นตุกติกกับข้า”

ทำให้ทุกคนรีบไปยังจุดที่พวกทหารม้าทุ่งหญ้าประจำการอยู่

ครึ่งชั่งโมง

ในที่จางจื้อสยงและพวกเขาก็มาถึงค่ายทหารม้าทุ่งหญ้า จางจื้อสยงเจอตัวองค์ชายใหญ่ ที่เป็นคนบัญชาการกองทัพทหารม้าทุ่งหญ้ากว่าสองหมื่นนาย

“ผู้นำตระกูลจางหรือ? เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”

องค์ชายใหญ่เป็นชายหนุ่มรูปหล่อ มีจิตวิญญาณมุ่งมั่นที่จะต่อสู้ เขามองไปที่จางจื้อสยงและถามด้วยความประหลาดใจ

จางจื้อสยงมองไปที่อีกฝ่ายและพูดอย่างหดหู่

“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ พวกอาณาจักรฉินทำเกินไป ข้าไปเจรจากับพวกมัน แต่พวกมันกลับแทงมือข้า!”

องค์ชายใหญ่ขมวดคิ้วและถามด้วยความสับสน “เหตุใดพวกเขาต้องทำร้ายเจ้าทันทีด้วย?”

จางจื้อสยงกัดฟันแล้วพูดว่า

“ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอย่างไรเช่นกัน พูดง่ายๆ ก็คือพวกอาณาจักรฉินตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะเปลี่ยนอาณาจักรฉินเป็นสวนหลังบ้านของตัวเอง”

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดต่อ

“องค์ชายใหญ่ ชาวอาณาจักรฉินอวดดีและหยิ่งยโสมาก พวกมันไม่ให้ความสำคัญกับชนเผ่าของท่านและตระกูลของข้าเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้พวกราทั้งสองเป็นพันธมิตรกันแล้ว เราต้องหาทางคุมความอวดดีของพวกอาณาจักรฉินเอาไว้ให้ได้!”

“มีเหตุผล”

องค์ชายใหญ่เหลือบมองจางจื้อสยงและพูดอย่างเห็นด้วยว่า

“องค์ชายใหญ่ช่างเป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างสูงพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นข้าจะได้วางใจ!”

องค์ชายใหญ่ยิ้ม จากนั้นพลันมีสีหน้าจริงจัง

“แต่เรายังต้องหารือรายละเอียดอีกครั้ง เพื่อดูว่าพวกเราจะโจมตีกลับอย่างไร”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

จางจื้อสยงพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้เขาเกลียดอาณาจักรฉินมากจนเขาอยากจะฆ่าพวกเขาด้วยดาบนับพันเล่มทันที

เป็นผลทำให้ทั้งสองมาถึงค่ายทหาร จางจื้อสยงที่มีไหวพริบ เลียริมฝีปากตัวเองและพูดว่า

“ข้าคิดว่าพวกเราเริ่มโจมตีเมืองเสิ่นก่อน กำแพงเมืองถูเหอสูงเกินกว่าที่เราทั้งคู่จะโจมตีได้ แต่เมืองเสิ่นไม่เป็นเช่นนั้น”

“แม้ว่าตอนนี้เมืองนั้นจะเป็นคนของอาณาจักรฉินไปแล้ว แต่การป้องกันยังคงอ่อนแอ หากเราส่งทหารม้าไปลอบโจมตีและบุกเข้าทลายกำแพงเมือง ฉวยโอกาสายึดเสบียงในเมือง เมื่อถึงเวลานั้น...”

เมื่อองค์ชายใหญ่ได้ยินดังนั้น ดวงตาพลันเป็นประกายทันที

“เขาพยักหน้าและตอบกลับ

“ความคิดไม่เลว! ตอนนี้ชาวอาณาจักรฉินส่งเสบียงจำนวนมากไปยังเมืองเสิ่น หากปล้นพวกมัน เราจะมีเสบียงอาหารจำนวนมาก!”

เมื่อนึกถึงสมบัติของพวกอาณาจักรฉิน ดวงตาขององค์ชายใหญ่พลันเป็นประกายในทันที

เขาตบไหล่จางจื้อสยงพร้อมกับหัวเราะและพูดว่า

“ผู้นำตระกูลจางมีไหวพริบมากเลยทีเดียว ชนเผ่านวี่ห์เจินยินดีอย่างยิ่งที่ได้ร่วมมือกับเจ้า!”

“ขอบพระทัยองค์ชายใหญ่สำหรับคำชมพ่ะย่ะค่ะ!”