องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1076

“ไม่ทราบเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ จู่ๆ ก็เกิดเหตุเพลิงไหม้พร้อมกันในหลายพื้นที่”

เจ้าหน้าพูดด้วยเสียงเคร่งเครียด

“จู่ๆ ก็เกิดเหตุเพลิงไหม้พร้อมกันในหลายพื้นที่ น่าจะเป็นเพราอากาศที่แห้งแล้งพ่ะย่ะค่ะ”

“อากาศแห้งอย่างนั้นหรือ?”

ฉินอวี่ยิ้มเย็น เขาไม่เชื่อเรื่องอากาศแน่นอน ต้องมีคนลอบวางเพลิงไม่ผิดแน่

แต่ไม่ต้องคิดก็รู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นคนที่คอยจับตาเมืองเสิ่นอยู่

“ผู้พิพากษาอยู่ที่ใด เชิญผู้พิพากษามาที่นี่!”

ฉินอวี่สั่ง

เจ้าหน้าที่ตกใจและรีบเรียกผู้พิพากษา ในขณะที่ฉินอวี่กำลังนั่งรอข่าว

หลังจากนั้นไม่นาน ชายสูงวัยคนหนึ่งอายุประมาณห้าสิบหกสิบปี ก็มาเข้าเฝ้าด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนและพูดอย่างเคารพ

“ท่านอ๋องอวี่ ต้องการพบข้าหรือ?”

“เรื่องเหตุเพลิงไหม้เกิดขึ้นได้อย่างไร? เจ้าส่งคนไปช่วยดับไฟแล้วหรือไม่?” ฉินอวี่ถามทันที

“ส่งคนไฟช่วยดับไฟแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้พิพากษาปาดเหงื่อที่หน้าผาก

“แต่ส่งคนไปช่วยสามสี่กลุ่ม แต่มีเหตุเพลิงไหม้เกิดขึ้นหลายจุดมากเกินไป ทำให้ควบคุมได้ยากพ่ะย่ะค่ะ”

“มีใครฉวยโอกาสนี้สร้างปัญหาหรือเปล่า?” ฉินอวี่เหล่ตาถาม

“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้พิพากษาส่ายหน้า

หลังจากที่ฉินอวี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดเสียงต่ำว่า

“ก่อนอื่นเจ้าส่งคนไปช่วยดับไฟให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ข้าจะส่งทหารบางส่วนไปช่วยเจ้าด้วย”

ผู้พิพากษารู้สึกยินดีมากเมื่อได้ยินดังนั้น “ขอบพระทัยอ๋องเหยียนสำหรับการสนับสนุนของท่าน!”

พูดจบเขาก็ไปจัดการตามที่สั่ง

ฉินอวี่ทำตามที่เขาให้สัญญาไว้ เขาระดมคนกว่าพันคนไปช่วยดับไฟ ในเวลาเดียวกันเพื่อความปลอดภัย เขาก็ระดมคนกว่าพันคนคอยรักษาความสงบในเมือง

เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ราวกับมีคนวางแผน เขาจึงระมัดระวังเป็นพิเศษ

เมื่อทุกอย่างจัดการเรียบร้อย เขาถึงได้นั่งจิบชาอย่างสบายใจ

ในเวลานี้ มีคนวิ่งหน้าตาตื่นมาแต่ไกล

คนสองคนวิ่งเข้ามาด้วยความประหม่า คุกเข่าลงกับพื้นและรายงานด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“ท่านอ๋อง แย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ โกดังเก็บเสบียงของพวกเราถูกไฟไหม้! อีกทั้งมีคนขโมยเสบียงไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“ว่าอย่างไรนะ?”

ฉินอวี่มีสีหน้าตกใจ เขาลุกขึ้นมาในทันที “เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ?”

ชายทั้งสองตัวสั่นด้วยความกลัวและเล่าเหตุการณ์อย่างละเอียด

หลังจากได้ยินดังนั้น ฉินอวี่พลันโกรธเกรี้ยวและด่าทออย่างรุนแรง

“บ้าจริง ต้องมีคนจงใจวางเพลิงนั่นแน่ๆ ไปตรวจสอบให้ละเอียดได้หรือไม่?”

“ยังไม่...” ชายทั้งสองคนก้มศีรษะลง “กระหม่อมไร้ความสามารถ ได้โปรดยกโทษให้กระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”