องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1085

เขาไม่เชื่อ รู้สึกว่าจะต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ

จ้าวจือหย่าวิเคราะห์อยู่ข้างๆว่า “อาจจะเพราะภายในชนเผ่าหนี่ว์เจินเกิดอะไรขึ้นเพคะ ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่มีทางรีบเช่นนี้ จากรายงานแล้ว ทหารม้าพวกนั้นเกรงว่าจะถอยกลับไปเพคะ”

“มีเรื่องนี้ด้วยรึ? แต่ปัญหาคือเป็นใครกันแน่ที่ทำเอาชนเผ่าหนี่ว์เจินเสียศูนย์เช่นนี้?” ฉินเหยียนพึมพำอย่างสงสัย เขาขมวดคิ้ว

“หม่อมฉันคิดว่าคงจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์อย่างภูเขาหลางจูชูของพวกเขาเพคะ จากการเฝ้าดูหลายวันมานี้ ทหารของชนเผ่าหนี่ว์เจินเหมือนว่าจะมุ่งหน้าไปทางนั้นเพคะ”

จ้าวจือหย่าครุ่นคิดแล้วค่อยๆพูดขึ้น

เมื่อได้ยินดังนั้นฉินเหยียนก็ตาเป็นประกายแล้วหลุดหัวเราะพูดว่า

“ดูท่าสวรรค์จะช่วยพวกเรา ข้ากำลังคิดว่าจะจัดการกับพวกมันอย่างไรอยู่เลยเชียว แต่ตอนนี้พวกมันกลับเกิดปัญหาใหญ่ขึ้นเองแล้ว”

“เป็นเพราะบารมีของท่านอ๋องเพคะ การที่มีท่านอยู่ ศัตรูจึงแพ้ภัยไปเองเพคะ!” จ้าวจือหย่าพูดอย่างเคารพ

“......” ฉินเหยียนมุมปากกระตุกแล้วอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “นี่เจ้ายกยอเป็นตั้งแต่เมื่อไรกัน? แถมยังไม่ได้เรื่องเช่นนี้ด้วย”

......

ภายในเมือง

หลายวันมานี้จางฝูยุ่งอย่างมาก ภารกิจครั้งใหญ่ที่ฉินเหยีนมอบหมายให้เขาก่อนหน้านี้ก็คือการทำให้ถูเหอพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องพึ่งใคร

หากพูดตามคำพูดของฉินเหยียนก็คือ ต้องพึ่งตนเองให้เป็น

หากจะรอการช่วยเหลือจากอาณาจักรฉินอย่างเดียว เช่นนั้นจะส่งใครไปดูแลเยี่ยนเป่ยก็ได้ ที่ฉินเหยียนมอบหมายให้เขาก็คือการให้โอกาสเขา ให้เขาพัฒนาเมืองถูเหอด้วยกำลังของตนเอง เช่นนีฉินเหยียนจึงจะมอบหมายงานสำคัญให้เขาในอนาคตได้

ดังนั้นปริมาณงานของจางฝูจึงเพิ่มมากขึ้น แต่เขากลับไม่กล่าวโทษใดๆเลย แต่กลับมีความสุข ช่วงนี้เขาสิ่งที่เขาต้องคอยยุ่งก็คือการดึงตระกูลใหญ่ในพื้นที่มาสนับสนุนทีมเตะลูกหนัง

โชคดีที่การเพียรพยายามมานานนี้ ทำให้ทีมเตะลูกหนังดีขึ้นบ้างแล้ว

แน่นอนว่าระหว่างนั้นเหล่าตระกูลใหญ่เองก็ใช้งานไปมากเช่นกัน พวกเขาไปเชิญอาจารย์สอนเตะลูกหนังที่มีประสบการณ์มาสอนพวกเขา แถมยังไปรับสมัครสมาชิกทีมเตะลูกหนังไปทั่ว ใช้เงินไปมหาศาล

ตอนนี้เมื่อเห็นจางฝูก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “ท่านจางขอรับ อย่าโกงพวกข้านะ หากพวกข้าขาดทุนก็ไม่เหลืออะไรแล้ว เช่นนั้นท่านคงทำผิดต่อเราแล้ว”

“ใช่ๆ พวกข้าเชื่อท่านมากเพียงนี้ ให้ทำอย่างไรพวกข้าก็ทำตาม หากขาดทุนไปหมด พวกข้าไม่ไหวเป็นแน่”

จางฝูฟังคนรอบข้างร้องโอดครวญก็หัวเราะแล้วพูดปลอบใจว่า

“วางใจเถิดทุกท่าน หลายวันมานี้พวกท่านลงทุนไปมากมาย ข้าก็มองเห็น ขอให้วางใจเถิด ผลประโยชน์ที่จะได้จะต้องเกินความคาดหมายของพวกท่านเป็นแน่ ถึงตอนนั้นพวกท่านคงพากันมาขอบคุณข้าแล้ว”

“จริงรึ”

ทุกคนสงสัยเล็กน้อย แต่ก็มีคนเชื่อ จึงได้ถามขึ้นว่า

“ท่านจางมีแผนอย่างไรกันแน่ ถึงตอนนี้แล้วยังบอกพวกข้าไม่ได้งั้นรึ?”

“นั่นสิท่านจาง ข้าเห็นว่าท่านดูลับลมคมในมาหลายวันแล้ว บอกกับข้าบ้างสิ”

ทุกคนต่างพากันถามขึ้น