องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1086

“นำกลับมาที่ศาลาว่าการหมดแล้วขอรับ”

“รีบพาข้าไปดูเร็วเข้า!”

จางฝูไม่มัวรอช้า เขารีบตามนักการในศาลาว่าการไปที่ศาลาว่าการ เมื่อมาถึงหน้าประตูศาลาว่าการแล้ว สถานการณ์ที่เห็นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง

นอกศาลาว่าการมีชาวเมืองจำนวนมากอยู่ ทุกคนร้อนใจอย่างมาก ต่างก็ถืออาวุธและท่อนไม้แล้วจะพุ่งเข้าไปในศาลาว่าการ แถมยังตะโกนเกี่ยวกับการทวงคืนความยุติธรรมด้วย

ดูท่าแล้วคงจะมาทวงคืนความยุติธรรมให้แก่ตายไป

“เหล่าพี่น้องทั้งหลาย!” จางฝูเบียดออกมาจากฝูงชนแล้วตะโกนขึ้นว่า “ใจเย็นๆกันก่อน พวกเจ้าทำเช่นนี้ไปก็ประโยชน์อะไร แถมยังจะทำให้เกิดความโกลาหลมากขึ้นด้วย”

“จางฝูนั่นเอง!”

มีคนหันกลับไปแล้วเห็นเขา ทันใดนั้นก็จ้องเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ แล้วกัดฟันพูดว่า

“ข้าราชการชั่ว เจ้าแจกจ่ายเสบียงมีพิษให้กับพวกข้า เจ้ารู้รึไม่ว่ามีคนกินแล้วตายไปเท่าไร?”

“ ข้าราชการชั่ว มันมาแล้ว ให้มันอธิบายเรามาเดี๋ยวนี้!”

“ข้าราชการชั่ว อธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็มีชาวเมืองมากมายที่อยู่ใกล้ๆก็ตะโกนกันขึ้นมา ถึงขั้นโยนอาวุธและท่อนไม้ไป เห็นได้ชัดว่าโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง

“ข้าราชการชั่ว เจ้าทำให้ผู้ชายของข้าต้องตาย วันนี้เจ้าจะต้องให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับพวกเรา”

“ลูกของข้าเพิ่งจะดื่มข้าวต้มก็ฟองฟูมปากตายไป พวกเจ้าจะต้องให้คำอธิบายแก่เรา”

“ลูกชายข้าเพิ่งจะสู่ขอลูกสะใภ้เมื่อคืนนี้ สุดท้ายวันนี้ก็มาตายไป เจ้าข้าราชการชั่ว อธิบายมาอย่างสมเหตุสมผลซะ!”

“ข้าราชการชั่ว คืนลูกสาวข้ามานะ!”

จางฝูเห็นดังนั้นก็งุนงงไปหมด เขารู้แล้วว่าสถานการณ์อาจจะหนักกว่าที่เขาคิดเอาไว้

ผู้พิพากษาท้องถิ่นในศาลาว่าการเห็นว่าจางฝูมาแล้วก็รีบให้คนไปแอบเปิดประตูแล้วเบียดเข้าไปหาจางฝู

“นายท่าน ในที่สุดก็กลับมา”

ผู้พิพากษาท้องถิ่นพูดราวกับจะร้องไห้ว่า “หากท่านยังไม่มาอีก ข้าเกรงว่าจะต้านต่อไปไม่ไหว ชาวเมืองเหล่านี้แทบจะฉีกข้าเป็นชิ้นๆแล้ว”

จางฝูพูดว่า “หยุดพล่ามได้แล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตายกันไปเท่าไร?”

“ตายไปบ้างขอรับ” ผู้พิพากษาท้องถิ่นพูดอย่างสั่นคลอน

จางฝูอยากจะตบเขาจริงๆ เขาจ้องเขม็งแล้วถามว่า “บางของเจ้ามันกี่คนเล่า? นี่ตอนเล็กๆเจ้าไม่เคยเรียนนับเลขรึ?”

“คือ......ตายไปหลายสิบคนขอรับ” ผู้พิพากษาท้องถิ่นตอบกลับเสียงเบา

“บ้าเอ๊ย!” จางฝูตะโกนขึ้นทันที “นี่พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่? เสบียงมีพิษไม่รู้งั้นรึ? แถมยังถูกพิษตายหลายสิบคนอีก”

ผู้พิพากษาท้องถิ่นกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ใครจะไปรู้ได้กัน พวกเขาไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย อีกอย่างตอนนั้นทุกที่ก็ขาดแคลนเสบียง ถูกเร่งอยู่ทุกวัน ช่วยไม่ได้ พวกเขาก็ไม่มีคนมากพอ จึงต้องรีบแจกจ่ายไปก่อน