องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1087

ผู้ดูแลคือผู้ชายตัวอ้วนที่ไว้หนวด เมื่อเห็นจางฝูแล้วก็คุกเข่าลงกับพื้นตัวสั่น

“ยืนขึ้นมาก่อน ข้าขอถามเจ้า เจ้าแน่ใจแล้วรึไม่ว่าอาหารในเสบียงมีพิษ?”

“คือ......เสบียงบางอย่างมีพิษจริงขอรับ ข้าน้อยได้จับหนูมาทดลองแล้ว เมื่อหนูทานแล้วก็ตายไปขอรับ”

ผู้ดูแลเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วพูดอย่างระมัดระวัง

“ในเมื่อเจ้าจับหนูมาทดลองแล้วรู้ว่าเสบียงมีปัญหารึไม่ แล้วเหตุใดก่อนจะเกิดเรื่องจึงไม่ได้ทดลอง? มาทดลองอะไรตอนนี้?”

จางฝูถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“คือ......” ผู้ดูแลพูดอย่างทำตัวไม่ถูกว่า “ข้าน้อยเองก็ไม่กล้าลองสุ่มสี่สุ่มห้าขอรับ หากเห็นหนูในคลังเสบียงก็จะลงโทษข้าน้อยในความผิดที่ละเลยหน้าที่ แล้วจะกล้าจับหนูมาให้มันทานอาหารได้อย่างไรขอรับ”

เมื่อฟังผู้ดูแลพูดจบ จางฝูก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา เขาเองก็ไม่อยากจะพูดเรื่องพวกนี้แล้ว จึงได้ถามต่อว่า

“นอกจากที่คลังเสบียงทางเหนือ มีการตรวจสอบคลังเสบียงที่อื่นในเมืองรึไม่?”

“ตรวจสอบหมดแล้วขอรับ มีเพียงคลังเสบียงทางเหนือที่มีพิษขอรับ”

ผู้ดูแลส่ายหน้าแล้วพูดว่า “คลังเสบียงที่อื่นไม่มีปัญหาอะไรเลยขอรับ”

นี่ถือว่าเป็นข่าวดีมากแล้ว หากคลังเสบียงทุกที่ถูกวางยาพิษกันหมดก็แย่กันหมด เพราะหากเป็นเช่นนั้นก็อาจจะมีคนถูกพิษมากกว่านี้

“หากข้าจำไม่ผิด อาหารของคลังเสบียงทางเหนือเป็นอาหารที่เรารับซื้อจากทุกที่สินะ?” จู่ๆจางฝูก็ถามขึ้น

“ใช่ ใช่ขอรับ” ผู้ดูแลรีบพยักหน้าแล้วอธิบายว่า “ข้าน้อยได้มีการจดบันทึกไว้แล้วว่าซื้อที่ใด ซื้อในปริมาณเท่าใดขอรับ”

“นำมาให้ข้าดู!” จางฝูออกคำสั่งทันที

“ขอรับ รอเดี๋ยวขอรับ”

ไม่นานผู้ดูแลก็นำสมุดยืนให้กับจางฝู

จางฝูเปิดดูคร่าวๆแล้วขมวดคิ้ว สายตาของเขาไปหยุดอยู่ตรงชื่อๆหนึ่ง เขาคุ้นชื่อนี้อย่างมาก เขามีนามว่าหวังหมาจื่อ เมื่อก่อนตอนที่เขายังไม่ได้ออกจากตระกูลจาง เหมือนจะจำได้ว่าตระกูลจางมีพ่อค้าเสบียงคนหนึ่งที่มีนามว่าหวังหมาจื่อ

หรือว่าเจ้าหวังหมาจื่อคือพ่อค้าเสบียงที่ตระกูลจางจงใจส่งมาวางยาพิษงั้นรึ?

จางฝูยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ สีหน้าของเขามืดลงทันที เขาเงยหน้าจ้องผู้ดูแลที่คุกเข่าอยู่แล้วถามขึ้นอย่างเย็นชาว่า

“เจ้าหวังหมาจื่อ ตอนนี้อยู่ที่ใด?”

ผู้ดูแลอึ้งไป เขารีบตอบกลับว่า “นายท่านขอรับ เสบียงทุกอย่างได้ทำการซื้อขายหลายวันก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้นจึงได้แยกย้ายกันไปหมดแล้ว ส่วนจะไปที่ใดกันนั้นข้าน้อยก็ไม่รู้ขอรับ อาจจะกลับบ้านใครมันไป”

จางฝูหรี่ตาแล้วถามขึ้นต่อว่า “เจ้าได้จดบันทึกไว้รึไม่ ว่าได้ส่งเสบียงไปมากแค่ไหนในแต่ละวัน”

“คือ......มีขอรับ!”

ผู้ดูแลตอบสนองช้าไปหน่อย จากนั้นเขาก็หยิบสมุดอีกเล่มยื่นให้กับจางฝู