องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1089

“กระหม่อม......กระหม่อมล้มเหลวในหน้าอันทรงเกียรติที่ท่านอ๋องมอบหมายให้อย่างเชื่อใจ ไม่ทันได้สังเกตว่าในอาหารมียาพิษ ทำให้ชาวเมืองของเราต้องล้มตายกว่าร้อยคนพ่ะย่ะค่ะ!”

ว่าแล้วจางฝูก็คุกเข่าลงกับพื้น

“สารเลว!” ฉินเหยียนเดือดดาลอย่างมาก

“ชาวเมืองนับร้อยงั้นรึ? ชีวิตคนถึงนับร้อยชีวิตเชียวนะ นี่มันฝีมือของใครกัน!”

“จากการวิเคราะห์ในตอนนี้ ผู้ที่วางยาพิษคงจะเป็นพ่อค้าเสบียงที่มีนามว่าหวังหมาจื่อพ่ะย่ะค่ะ”

“หวังหมาจื่อคือใคร? มาจากที่ใด เหตุใดจึงต้องวางยาพิษด้วย?”

จางฝูสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “เดิมทีแล้วหวังหมาจื่อคือผู้ร่ำรวยที่เขตหนานหยาง เขาสนิทสนมกบตระกูลจางอย่างมาก คงจะเป็นคนที่ตระกูลจางส่งมาพ่ะย่ะค่ะ”

“ตระกูลจาง เช่นนั้นเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับจางจื้อสยง!”

ฉินเหยียนดวงตาแดงก่ำ เขากำหมัดแน่นอย่างมาก เขาพบว่าหากไม่สังหารจางจื้อสยงคงไม่ได้แล้ว

......

อีกด้านหนึ่ง ณ ม่อเป่ย

ทหารม้าทุ่งหญ้าขบวนหนึ่งที่มีจำนวนหนึ่งหมื่นกว่าคน หลังจากที่เดินทางอย่างยาวไกลติดต่อกันหลายวัน ในที่สุดก็ได้เข้ามาใกล้ภูเขาหลางจูชูแล้ว

ผู้ที่นำทัพคือองค์ชายสอง หลังจากที่เขาได้ข่าวว่าเกิดเรื่องขึ้นที่ภูเขาหลางจูชู เขาก็ได้พาผู้ใต้บังคับบัญชาออกเดินทางจากเจ้อหลี่มู่เหมิงทันที และมุ่งหน้ามาอย่างรวดเร็ว ในที่สุดตอนนี้ก็ได้มาถึงแล้ว ไม่เพียงแค่เขาที่รู้สึกโล่งอก แต่เหล่าทหารก็ด้วย

การเดินทางครั้งนี้พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะพักผ่อน พวกเขาเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้ากันหมดแล้ว แต่เพื่อทำให้ภารกิจสำเร็จ พวกเขาจำเป็นต้องอดทน

เมื่อได้มองเห็นภูเขาลูกเล็กที่อยู่ตรงขอบฟ้าแล้ว องค์ชายสองก็ดีใจอย่างยิ่ง

“ในที่สุดก็มาถึงแล้ว! เหล่านักรบ จงตั้งสติกันให้ดี! เมื่อยึดภูเขาหลางจูชูกลับมาแล้ว เราก็จะเป็นทหารที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!”

“ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! ฆ่ามัน!”

เมื่อเสียงขององค์ชายสองสิ้นสุดลง เหล่าทหารก็ยืนยืดอก พวกเขาถือดาบยาวแล้วตะโกนไปยังภูเขาหลางจูชู แต่ว่าการเคลื่อนไหวของพวกเขากลับอยู่ในสายตาของพวกหลี่ชาง

ทหารนายหนึ่งไปรายงานว่า “ท่านแม่ทัพขอรับ ทหารม้าทุ่งหญ้ามีทั้งสิ้นหนึ่งหมื่นสองพันนายขอรับ ล้วนแต่เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้ากันทั้งนั้น ดูท่าทางแล้วพวกเขาคงไม่คิดจะตั้งค่ายพักผ่อน แต่กลับจะพุ่งเข้าไปที่ภูเขาหลางจูชูเลยขอรับ”

หลี่ชางพยักหน้า เขาตระหนักถึงความคิดของผู้นำฝั่งศัตรู อย่างไรแล้วในสายตาของพวกเขา พวกหลี่ชางก็มีกันแค่สองสามพันคน เฝ้าระวังอยู่บนภูเขากันหมด จึงต้องล้อมเพื่อโจมตีเอา

พวกเขาไม่อยากจะเสียเวลา แม้ว่าจะเหน็ดเหนื่อยกันหมดแล้ว แต่ก็ฝืนพุ่งไปยังภูเขาหลางจูชู อยากจะทวงคืนฟ้าดินได้ในคราวเดียว แต่หลี่ชางจะให้โอกาสเช่นนี้กับพวกเขาได้อย่างไร?

เขาถามขึ้นอีกว่า “ดูเรียบร้อยหรือยังว่าด้านหลังของพวกทหารม้าทุ่งหญ้ามีกองทัพสนับสนุนรึไม่?”

“เรียบร้อยแล้วขอรับ!”

รองผู้บัญชาการที่อยู่ข้างๆของหลี่ชางตอบกลับว่า “จากการลาดตระเวน ด้านหลังของคนเหล่านี้ไม่มีหน่วยสนับสนุนขอรับ ดูท่าคงจะเป็นขบวนแนวหน้าขอรับ หรือบางทีอาจมีคนเพียงเท่านี้ก็เป็นไปได้ขอรับ

“หึหึ! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเราก็มาจัดการพวกมันกันเถิด”