องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1096

“บัดนี้ไม่เพียงแต่จะรับรองว่าชาวเมืองถูเหอทุกคนจะมีงานทำ แม้แต่ชาวเมืองที่อยู่เมืองข้างๆ ที่มีการควบคุมเมืองอย่างแน่นหนา ก็ได้พาครอบครัวมาที่นี่เพื่อของานทำพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วชื่นชมว่า “อืมไม่เลว ระยะนี้เจ้าคงเหนื่อยน่าดู”

“การได้ทำประโยชน์เพื่อท่านอ๋อง กระหม่อมไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยพ่ะย่ะค่ะ” จางฝูประสานมือคารวะอีกครั้งแล้วพูดอย่างถ่อมตน

แต่ทันใดนั้นฉินเหยียนก็ถอนหายใจอย่างกังวลและพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า

“หากความอันตรายที่ชายแดนยังไม่คลี่คลาย ต่อให้จะพัฒนาได้ดีมากแค่ไหนก็เหมือนพระจันทร์ในเงาน้ำ ดอกไม้ในกระจกเงา สัมผัสเบาๆก็แตกสลาย”

“ท่านอ๋องตรัสได้ถูกต้องยิ่งนัก หากสถานการณ์ชายแดนไม่มั่นคง ชาวเมืองเองก็ไม่สงบสุข ดังนั้นควรจะรีบหาแม่ทัพรักษาชายแดนคนหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ......” จางฝูพูดขึ้น

ฉินเหยียนยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ ใช่ว่าแม่ทัพรักษาชายแดนจะหากันได้ง่ายๆ เพราะศัตรูในครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม ตอนนี้ศัตรูของพวกเขาคือชาวทุ่งหญ้า

ถึงขั้นที่มีเพลงพื้นเมืองที่ร้องกันว่า หากชาวตาดมีนับหมื่นคน ก็ไม่สมควรต่อสู้ เพียงแค่ประโยคนี้ก็ได้แสดงความยอดเยี่ยมของชาวตาดได้มากพอแล้ว พวกมันดุร้ายองอาจ กล้าหาญชำนาญการสู้รบ

ในอดีต ในประวัติศาสตร์ของพวกเขาก็ได้มีจารึกเกี่ยวกับความพ่ายแพ้อย่างสาหัสหลายต่อหลายครั้ง ซึ่งล้วนเกิดจากชาวทุ่งหญ้าทั้งนั้น และนี่เองก็เป็นสาเหตุที่เหล่าอาณาจักรไม่ทำการเผชิญหน้าตรงๆกับชาวตาดเลย

แต่แล้วชาวตาดล่ะ? ทุกฤดูใบไม้ร่วงพวกเขาจะลงใต้ไป พบเด็กก็ฆ่า พบเสบียงอาหารก็ปล้นชิง ส่วนผู้ชายและผู้หญิง ผู้ชายจะถูกจับไปใช้แรงงาน ผู้หญิงถูกจับไปเป็นทาสสร้างความบันเทิง จุดจบก็อนาถอย่างยิ่ง

นี่ยังไม่จบ ฉินเหยียนจำได้รางๆว่าตนเองเคยอ่านหนังสือประวัติศาสตร์อยู่เล่มหนึ่ง ภายในชาวทุ่งหญ้าจะมีชนเผ่าหนึ่งที่ชื่นชอบในการทานมนุษย์อย่างยิ่ง

และพวกเขาก็ชอบทานมนุษย์จากที่ราบกลางด้วย พวกมันจับไปแล้วก็จะเลี้ยงราวกับสัตว์เดรัจฉาน เลี้ยงคนเหล่านั้นเอาไว้ในคอกหมู และให้อาหาร ฉินเหยียนจำได้ว่า ในหนังสือได้บรรยายเอาไว้ว่า คนที่ราบกลางทางเหนือในตอนนั้นถูกจับไปกินจนหมด

เขาไม่อยากจะคิดเลยว่ามันน่าเวทนาแค่ไหน มันจะเป็นภาพที่เหมือนกับนรกแค่ไหนกัน เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าบนโลกนี้ยังมีคนประเภทนี้อยู่รึไม่ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ยอมให้เกิดเรื่องเช่นนี้เป็นแน่

ดังนั้นผู้ที่จะถูกเลือกมารักษาชายแดนจึงคิดไม่ตก เพราะคนที่เขาจะเลือก จะต้องสามารถเอาพวกชาวทุ่งหญ้าอยู่ แล้วคนเช่นนี้จะหาได้ง่ายๆงั้นรึ

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

เมื่อเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของฉินเหยียนแล้ว จางฝูก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ หากไร้หนทางจริงๆ เราก็เลียนแบบอาณาจักรเยี่ยนก่อนหน้านี้ดีรึไม่พ่ะย่ะค่ะ สนับสนุนกองกำลังชาวทุ่งหญ้าที่ชายแดนหนึ่งกองกำลัง ให้พวกเขากลายเป็นรัฐบรรณาการ เพื่อรับมือกับพวกชาวทุ่งหญ้าเองพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เช่นนั้นข้าก็ต้องเลี้ยงดูกองกำลังเช่นเดียวกันชนเผ่าหนี่ว์เจินไม่ใช่รึ?”

เรื่องของชนเผ่าหนี่ว์เจินทำให้เขากระจ่างแล้วว่าสิ่งใดคือผู้ที่ไม่ใช่เผ่าเดียวกัน มันผู้นั้นจะต้องไม่สัตย์จริง เขาไม่มีทางเลี้ยงรัฐบรรณาการที่เห็นแก่ตนเองเช่นนั้น

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์