องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1124

“เจ้าสัตว์เดรัจฉานนั่นกลัวว่าหากเราไปแล้วจะใช้บารมีมาต่อต้านเขาล่ะสิ”

พวกเขาเข้าใจแล้ว ทุกคนสีหน้าซีดเซียวแล้วล้มลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง น้ำตาไหลริน

“ทำอย่างไรดี แล้วตอนนี้เราจะทำอย่างไรกันดี?”

มีคนร้องไห้อย่างสิ้นหวัง “บัดนี้ครอบครัวของเราอยู่ในมือของพวกมัน หากพวกมันไม่ทำตามคำพูด หลังจากหนึ่งปีแล้วไม่ยอมคืนคนในครอบครัวจะทำอย่างไรดี?”

คนอื่นๆเองก็พากันสิ้นหวัง ต่างก็กอดกันร้องไห้ ต่อให้พวกเขาจะเป็นลูกผู้ชายที่แกร่งกล้าเพียงใด แต่เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของคนในครอบครัว ก็อ่อนแอกันหมด

“ยังมีวิธีใดอีกรึไม่? เราออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดจะดีกว่า คนอาณาจักรฉินมีคำที่พูดกันว่าตราบใดมีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง หากเราไปแล้วเจ้าพวกนั้นอาจจะมีความพะว้าพะวัง ไม่กล้าทำอะไรคนในครอบครัวของเรา”

เมื่อพวกเขาหารือกันแล้วก็ตัดสินใจออกจากเจ้อหลี่มู่เหมิง หากอีกหนึ่งปีให้หลังครอบครัวของพวกเขายังไม่กลับมา พวกเขาก็จะรอโอกาสหวนคืนกลับมาอีกครั้ง

......

ในขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง ณ เจ้อหลี่มู่เหมิง ที่ที่อยู่ห่างออกไปไม่เกินห้าสิบไมล์

หลี่ชางที่ชูธงอาณาจักรฉินได้พากองทัพของตนเองเดินทางฝ่าพายุหิมะ ในที่สุดก็ใกล้ถึงจุดหมายแล้ว แต่ว่าทันใดนั้นผู้ช่วยโจวก็ส่งข่าวมาให้

“ท่านแม่ทัพขอรับ หน่วยสอดแนมของเราพบว่าที่ที่ไม่ไกลจากนี้ มีคนทุ่งหญ้ากำลังหนีขอรับ แถมยังมีคนไล่ล่าพวกมันอยู่ด้วยขอรับ”

“หือ? พวกมันเกิดแตกหักกันเองรึ?”

เมื่อหลี่ชางได้ยินดังนั้นก็เผยสีหน้าดีใจออกมา

“ถือเป็นเรื่องที่ดี เราไม่รู้สถานการณ์ของเจ้อหลี่มู่เหมิงอยู่พอดี หากมีคนมาบอกก็คงดีอย่างยิ่ง! ฮ่าๆ......ออกคำสั่งของข้าไปให้ส่งคนไปช่วยชีวิตคนที่พวกมันไล่ล่ามาให้ได้!”

“น้อมรับคำสั่งขอรับ!”

เพียงชั่วครู่เหล่าทหารก็มารวมตัวกันแล้วมุ่งหน้าออกไปทันที

......

ขณะนี้อูเอ๋อร์เฮ้อหนีที่กำลังถูกไล่ล่ามาตลอดทาง รวมถึงองค์ชายสามด้วย ยังไม่รู้ว่ากำลังมีคนมาช่วยพวกเขาแล้ว

บัดนี้สถานการณ์ขององค์ชายสามย่ำแย่อย่างยิ่ง เขาเสียเลือดไปมาก มีบาดแผลไปทั่ว พร้อมที่จะหมดสติไปได้ทุกเมื่อ ร่างกายของเขาย่ำแย่มากขึ้นเรื่อยๆ หากไม่ได้รับการรักษาโดยเร็ว เกรงว่าคงจะอดทนได้อีกไม่นาน

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีคอยให้กำลังใจเขาอยู่ตลอด เขาตะโกนว่า

“องค์ชายสาม อดทนไว้พ่ะย่ะค่ะ เราใกล้จะสลัดทหารพวกนั้นได้แล้ว อีกเดี๋ยวก็จะรอดแล้วพ่ะย่ะค่ะ จะต้องอดทนไว้นะพ่ะย่ะค่ะ”

เขาภาวนาอยู่ในใจขอให้องค์ชายสามผ่านไปได้ แต่น่าเสียดายที่สวรรค์ไม่เป็นใจ

องค์ชายสามรู้สถานการณ์ของตนเอง เขาอดทนได้อีกไม่นาน จึงได้พูดอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า

“ท่านลุงเฮ้อหนีปล่อยข้าลงแล้วพาคนของท่านไปเถิด คนที่พวกมันต้องการสังหารคือข้า ท่านคือผู้อาวุโส พวกมันไม่กล้าทำอะไรท่าน”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีส่ายหน้าปฏิเสธ เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า