องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1139

“ข้ารู้แล้ว”

องค์ชายสองกำหมัดแน่นและพูดด้วยน้ำเสียแหบแห้งว่า “ไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะฆ่าไอ้สารเลวนั่น”

เขาหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมความปั่นป่วนในใจแล้วถามออกไปว่า

“น้องสาม แล้วเจ้าวางแผนไว้อย่างไร?”

ชนเผ่านวี่ห์เจินถูกทำลายแล้ว ตอนนี้พวกเขาไม่มีทหารม้า ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาวิธีมาแก้แค้น

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น สถานะของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้นั้นได้กลายเป็นท่นผู้นำไปแล้ว เขาได้รับการแต่งตั้งแล้ว ไม่ว่าเขาจะลำบากแค่ไหน หากหนีไปที่ดินแดนอื่น เขาก็สามารถดึงทหารไปกับเขาได้

ดังนั้นหากพวกเขาต้อการแก้แค้น เขาต้องมีแผน

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อถามออกไป หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน

“พี่สองล่ะ? เจ้ามีแผนอย่างไร?”

“องค์ชายสองส่ายหน้า “ข้ายังไม่มีแผนที่ดี แต่ข้าตัดสินใจที่จะอยู่กับพวกอาณาจักรฉินต่อ บางทีโอกาสแก้แค้นอาจจะได้มาตอนที่อยู่กับพวกอาณาจักรฉิน และแน่นอนว่าหากเขาปฏิบัติต่อคนของเราไม่ดี ข้าก็จะไปเช่นกัน”

หลังจากพูดจบ เขาก็จ้อไปที่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อด้วยสายตามีความหวัง

“น้องสาม เจ้าจะอยู่ต่อหรือไม่?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้ออึ้งไป จากนั้นส่ายหน้าแล้วตอบกลับว่า

“ข้าจะไม่อยู่ต่อ”

“อา?”

องค์ชายสองอึ้ง

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อพูดเสียงต่ำ

“พึ่งพาอาณาจักรฉิน ไม่ว่าพวกเขาจะทำดีต่อเรามากแค่ไหน พวกเราก็เป็นได้แค่หุ่นเชิดเท่านั้น นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ พวกเราชาวชนเผ่านวี่ห์เจินต่างต้องการอิสรภาพและเสรีภาพ!”

“น้องสาม...”

องค์ชายสองรู้สึกตื่นตัวเล็กน้อย คิดจะพูดโน้มน้าวอีกฝ่าย แต่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อกลับยกมือขึ้นมาห้ามเสียก่อน จากนั้นหลับตาและพูดอย่างหนักแน่น

“ข้าต้องการวางแผนให้กับชนเผ่านวี่ห์เจิน ถ้าเราละทิ้งความภาคภูมิใจในตัวเอง พวกเราก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกหลานพวกเขา!”

เขาลืมตาขึ้นและมองไปในระยะไกล สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

องค์ชายสองถอนหายใจเบาๆ อีกฝ่ายพูดออกมาขนาดนี้แล้ว ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะโน้มน้าวอีกต่อไป

“เฮ้อ...”

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอนหายใจเงียบๆ แล้วพูดว่า

“ในเมื่อเจ้าได้ตัดสินใจแล้ว ข้าก็จะเคารพการตัดสินใจของเจ้า แต่น้องสาม เจ้าควรต้องระวังเอาไว้ให้ดี อย่าได้ประมาท เพราะท้ายที่สุดแล้ว.. ข้าไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเจ้า เจ้าเป็นญาติคนเดียวที่ข้าเหลืออยู่”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อพยักหน้าแล้วพูดว่า “พี่สองไม่ต้องกังวล ข้าจะดูแลตัวเองอย่างดี”

“เอาล่ะ เจ้าไปพักผ่อนเถิด รอให้ข้าว่างแล้วข้าจะไปหาเจ้า”

“อืม”

...

องค์ชายสองเดินออกจากห้องพยาบาล ถอนหายใจยาว ในใจเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ในขณะนี้ หลี่ชางเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นเต้น และตะโกนออกมาอย่างมีความสุข

“เจ้าอ้วนคนนั้น เจ้าไปที่ใดมา ข้าตามหาเจ้ามาทั้งวันแล้ว”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ องค์ชายสองพลันกระตือรืนร้นขึ้นมา และถามด้วยความเคารพ

“แม่ทัพหลี่ชาง ท่านมีเรื่องอันใดหรือ?”

“อืม”