องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1140

องค์ชายสองเกือบจะร้องไห้ ไม่มีช่องให้เขาปฏิเสธได้เลย

ในที่สุดเขาจำใจต้องพยักหน้าและพูดว่า

“ได้ ข้าจะลองดู”

หลี่ชางตบไหล่เขาแล้วพูดว่า

“ดี รีบไปจัดการเถิด อย่าลืมว่าใช้ความจริงใจโน้มน้าวเขา เจ้าเป็นพี่น้องกันมิใช่หรือ? ลองดูเสียหน่อยสิ”

“ขอรับ”

องค์ชายสองกัดฟันตอบตกลง

แม้ว่าเขาจะถูกกดดัน นี่เป็นเรื่องน่าหงุดหงิดมาก แต่เขาทำได้แค่ตอบตกลง

เพราะในตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์เลือกเลย

หลี่ชางยิ้มอย่างพอใจ จากนั้นเดินจากไป

หลี่ชางเดินฮัมเพลงกลับไปที่เต็นท์ ตอนนี้รองแม่ทัพโจวตามหาตัวเขาอีกครั้ง

“มีเรื่องอะไรถึงได้ตามหาข้า?”

หลี่ชางถามอย่างสงสัย

รองแม่ทัพโจวพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ท่านแม่ทัพ พวกเราได้รวบรวมงานทั้งหมดแล้ว ตอนนี้พวกเราจับคนที่เกี่ยวข้องกับตระกูลอ้ายซินเจวี๋ยหลัวมาได้หนึ่งร้อยกว่าคน ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะต้องจัดการกับพวกเขาอย่างไรขอรับ”

หลี่ชางขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เรื่องนี้จัดการยากมาก หากเขาตัดสินใจข้าคนกว่าร้อยคนนั้น เกรงว่าองค์ชายสองจะไม่พอใจ ตอนนี้พวกเขาถือว่าอยู่ร่วมกันแล้ว จะไม่สนใจพวกเขาก็คงจะไม่ได้

อีกอย่างหากข้าคนกลุ่มนี้ ก็ไม่ได้หมายความจะเป็นเรื่องดี

เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลี่ชางพูดอย่างสบายๆ ว่า “ไม่ว่าพวกเขาเป็นใคร ให้จัดการตามกฎของอาณาจักรฉิน และปล่อยตัวคนที่ไม่มีความผิดไปเสีย”

รองแม่ทัพโจวพยักหน้า จากนั้นถามต่อว่า

“ประชาชนในเมือง พวกเราควรปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างไรขอรับ? พวกเขาเกลียดเราซะขนาดนั้น”

หลี่ชางไม่รู้ว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรจริงๆ สิ่งสำคัญคือ กองทัพพวกเขาไม่มีคนที่สามารถช่วยเข้ามาจัดการได้เลย

หลี่ชางนึกถึงสิ่งที่อ๋องเหยียนสอน เขาจึงพูดออกมาอย่างลังเลว่า

“เจ้าพูดว่าในเมืองขาดแคลนอาหารใช่หรือไม่?”

“ขอรับ”

รองแม่ทัพโจวพยักหน้า

“แทบไม่มีอะไรให้กินเลยขอรับ ว่ากันว่าก่อนหน้านี้พวกตระกูลเก่าแก่กินได้แค่พวกอาหารหมักดองเท่านั้น”

หลี่ชางพยักหน้าเล็กน้อย ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พวกเรานำอาหารทั้งหมดออกมาแจกจ่ายให้ประชาชน”

“ว่าอย่างไรนะ? แจกจ่ายให้กับประชาชนหรือขอรับ?”

เมื่อรองแม่ทัพโจวได้ยินเช่นนั้น เขาก็เบิกตากว้างและถามด้วยความสับสน

“แต่พวกเราจะทำอย่างไรเล่า? พวกเราเองก็ไม่ได้มีอาหารมากนัก คงจะไม่ให้พวกเราต้องทนหิวใช่หรือไม่?”

อาหารทั้งหมดที่เขามีในตอนนี้เพียงพอสำหรับประทังชีวิตได้อีกห้าหรือหกวันเท่านั้น

อาหารจำนวนน้อยเพียงนี้ ควรเหลือเก็บเอาไว้กินสิ