องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1141

ฮูมู่หลู่จ้องเขม่งแล้วูดว่า

“ตาบอดกันหรือไร ท่านผู้นำอยู่ที่นี่แล้ว พวกเจ้ายังไม่รีบมาเปิดประตูให้อีก!”

“ท่านผู้นำ?” ทหารยามด้านบนอึ้งไป เขาเพ่งมองตรงไปแต่กลับไม่เห็นท่านผู้นำแม้แต่คนเดียว

เขาตอบกลับเสียงเย็น

“เจ้าแหกตาเราอย่างนั้นหรือ? ไหนท่านผู้นำ? ท่านผู้นำอยู่ที่ไหนกัน?”

“พูดไร้สาระ!”

ฮูมู่หลู่ด่ากราดทันที “รีบเปิดประตู มิฉะนั้นวันนี้เราจะได้เห็นดีกัน!”

“เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือไร? คิดว่าพวกข้าไม่เคยเห็นท่านผู้นำมาก่อนหรือ?” ทหารยามตอบกลับด้วยความโมโห

“เจ้าพวกโง่!”

ฮูมู่หลู่โกรธจัด เขาเตรียมจะลงมือ แต่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้กลับหยุดเขาเอาไว้ก่อน

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ออกมายืนด้านหน้า เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า

“ท่านพ่อข้าไปสู่สุขคติเมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าในฐานะที่เป็นองค์ชายใหญ่ได้สืบทอดตำแหน่งท่านผู้นำต่อ การที่พวกเจ้าไม่เปิดประตูเมืองเช่นนี้ หรือว่าคิดกบฎกันแน่?”

“อะไรนะ?”

ทหารยามบนกำแพงเมืองทุกคนต่างอึ้งไป มองหน้ากันด้วยความไม่เชื่อ

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้พูดออกมาอย่างเย็นชา จากนั้นหยิบเขี้ยวหมาป่าออกมา แล้วเชิดหน้าอย่างภูมิใจ

“เห็นหรือไม่ นี่คือสัญลักษณ์ที่แสดงถึงสถานะของข้า หากเจ้ายังไม่เปิดประตูเมือง ถือว่าพวกเจ้าเป็นกบฎ!”

“อึก”

ทุกคนอ้าปากค้าง สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เรื่องจริงหรือ?”

มีคนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายและถามด้วยเสียงต่ำ

หัวหน้าทหารป้องกันเมืองกัดฟันแล้วพูดว่า

“เรื่องนี้พวกเราไม่สามารถตัดสินใจได้ พวกเจ้ารอที่นี่ก่อน ข้าจะไปแจ้งท่านเจ้าเมืองให้ทราบ”

หลังจากพูดจบเขาก็รีบเดินไป ไม่นานหัวหน้าที่อยู่ค่ายในเมืองได้รับรายงานที่เกิดขึ้น

“ว่าอย่างไรนะ? อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ขึ้นเป็นท่านผู้นำแทนอย่างนั้นหรือ?”

ท่านเจ้าเมืองที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พูดออกมาด้วยความไม่เชื่อ

“หากพูดเช่นนี้ นั่นหมายความว่าไร้ซึ่งราชสำนักแล้วหรือ?”

หัวหน้าทหารป้องกันเมืองพูดด้วยสีหน้าขมขื่น

“ท่านเจ้าเมือง เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่ค่อยแน่ใจขอรับ”

ท่านเจ้าเมืองสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า

“เขามาด้วยเจตนาไม่ดี หากเขามาแล้ว เขาอาจจะพาพวกอาณาจักรฉินเข้ามาด้วย ตอนนี้พวกเราจะยับยั้งเขาได้อย่างไร?”