องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1153

“หากข้าตายไป ตระกูลจางของเราก็จะสิ้นสายเลือดแล้ว ท่านลุงช่วยข้าด้วยเถิดขอรับ”

เขาพูดไปด้วยแล้วพุ่งตัวไปด้านหน้าด้วย เขากอดขาของจางฝูเอาไว้แล้วไม่ยอมปล่อยมือ ดูแล้วกลัวตายจริงๆ

จางฝูถีบเขาออกอย่างไม่สบอารมณ์ เขาจ้องเขม็งแล้วพูดว่า

“พล่ามอะไรของเจ้า ข้ายังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่รึไง? เจ้าพูดว่าตระกูลจางสิ้นสายเลือด นี่เจ้ากำลังสาปแช่งให้ข้าไม่มีลูกงั้นรึ?”

“เอ่อ......ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น......” จางจวิ้นรีบส่ายหน้าอธิบาย

“เจ้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น แล้วหมายความว่าอย่างไร?”

จางฝูทำเสียงเย็นชาแล้วพูดว่า “เจ้าหนูนี่เอาแต่ทำตัวเหลวไหลตั้งแต่ยังเล็ก ที่เป็นเช่นนี้เจ้าจะโทษใครได้งั้นรึ? ต้องโทษตัวเจ้าเองทั้งนั้น”

จางจวิ้นถูกด่าแต่ไม่โกรธเกรี้ยวอะไรเลย เขายังคงร้องไห้แล้วพูดว่า

“ท่านลุง ท่านพูดได้ดี พูดจนข้าน่าอับอายขายขี้หน้า พูดจนข้ารู้สึกรู้สึกสะเทือน จางจวิ้นผู้นี้ขอสาบานว่าจะกลับตัว ในอนาคตจะเป็นคนดี ท่านลุง ช่วยข้าสักครั้งเถิด ช่วยพูดกับอ๋องเหยียนด้วยเถิด”

“หึ ตอนนี้สำนึกผิดก็สายไปแล้ว ข้าช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ” จางฝูแสร้งทำท่าทีช่วยไม่ได้

บัดนี้เราได้เปรียบมากกว่า เขาจึงได้ใช้กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับอย่างไม่ลังเล

“เดี๋ยวสิท่านลุง ช่วยขอความเมตตาให้ข้าทีเถิด ข้ารู้ว่าคำพูดของท่านจะต้องมีน้ำหนักกับอ๋องเหยียนเป็นแน่”

จางจวิ้นอ้อนวอน “ขอเพียงข้าได้ผ่านครั้งนี้ไปได้ ในอนาคตท่านก็คือพ่อแท้ๆของข้า ข้าจะเชื่อฟังสิ่งที่ท่านพูด ไม่ว่าจะให้ข้าทำอะไรก็ได้ แล้วก็ข้าจะหาเงินเลี้ยงครอบครัวตอบแทนท่าน รับรองว่าจะไม่สร้างปัญหาให้ท่าน......”

“หยุดๆๆ ข้าไม่อยากจะถูกเจ้าหักหลังในสักวันหรอกนะ ไม่มีใครได้มีจุดจบที่ดีเลยสักคน......”

จางฝูโบกมือ คำพูดของเขาทำเอาจางจวิ้นพูดอะไรไม่ออกเลย

จางจวิ้นคิดว่าจางฝูจะไม่ช่วยเขาแล้วจริงๆ ทันใดนั้นเขาก็ทรุดนั่งลงกับพื้น ผ่านไปครู่หนึ่งก็ร้องไห้เสียงดังขึ้นมา

“ข้ารู้ว่าแม้แต่ท่านลุงก็ดูถูกข้า แต่ข้าก็แค่อยากมีชีวิต แล้วข้าผิดอะไร? ข้ายังหนุ่ม ข้าไม่อยากตายนี่ ตอนนั้นข้ารู้ว่าตระกูลจางถูกอาณาจักรฉินหมายหัวเข้าแล้ว อย่างไรก็ไม่มีทางรอด ไม่เช่นนั้นเจ้าพวกชนเผ่าหนี่ว์เจินก็ไม่มีทางหักหลังพวกเรา”

“ในเมื่อตระกูลจางไม่รอดแล้ว แล้วเหตุใดข้าต้องตายไปด้วยเล่า อีกอย่างก่อนพ่อข้าจะตายก็ได้ส่งคนมาบอกข้า ว่าให้ข้ามีชีวิตต่อไปให้ดี”

“ใช่ ข้ามันเทียบสัตว์เดรัจฉานไม่ได้เลย ข้าหักหลังแม้กระทั่งพ่อแท้ๆของข้า แต่ข้าทำอะไรผิดไปกันแน่? หรือว่าจะต้องให้ตระกูลจางถูกล้างบางไปจนเสียหมดจึงจะถูกงั้นรึ?”

จางจวิ้นยิ่งพูดก็ยิ่งอารมณ์รุนแรงขึ้น จนแทบจะควบคุมตนเองไม่อยู่

เมื่อมองท่าทีจองจางจวิ้นแล้วจางฝูก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

“เฮ้อ ที่จริงเจ้าพูดถูก” จางฝูค่อยๆพูดขึ้น