องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1154

จางจวิ้นดังนั้นก็รีบถามขึ้นว่า “เรื่องใดรึ? เชิญท่านลุงรับสั่งมาได้เลยขอรับ”

จางฝูค่อยๆถามขึ้นว่า “เมื่อก่อนในตอนที่เจ้าอยู่ที่ตระกูลจาง เจ้าคงรู้ดีใช่รึไม่ว่าในเยี่ยนเป่ยมีตระกูลใดที่ดื้อรั้นเป็นพิเศษ?”

“รู้ดี รู้ดีแน่นอน” จางจวิ้นรีบพูดทันที “ภายในตระกูลเหล่านี้ มีตระกูลหยาง ตระกูลหลิวและตระกูลอู๋ยอดเยี่ยมที่สุด โดยเฉพาะตระกูลหยาง......”

จางฝูพยักหน้า จากนั้นก็อธิบายว่า “งั้นรึ ตระกูลเหล่านี้ต่อต้านต่ออาณาจักรฉิน ทำให้อาณาจักรฉินต้องปวดศีรษะ หากเจ้าสามารถเป็นตัวแทนไปเกลี้ยกล่อมให้ตระกูลเหล่านี้เป็นพันธมิตรกับอาณาจักรฉินได้ เช่นนั้นเจ้าก็จะได้ผลงาน ไม่มีใครสามารถสังหารเจ้าได้”

“พันธมิตรงั้นรึ?” จางจวิ้นเกาศีรษะ แล้วพูดอย่างสงสัยอยู่บ้าง “ท่านลุง ข้าจะมีปัญญาโน้มน้าวพวกเขาได้อย่างไร?”

จางจวิ้นไม่มีอะไรเลย แต่หากเทียบเรื่องรู้จักตนเองแล้ว เกรงว่าเขาจะอยู่แนวหน้าทีเดียว เขาคิดว่าภารกิจนี้เหนือความสามารถของเขามากเกินไป ใช่ว่าอยากจะทำก็ทำได้เลย

“เจ้าโง่”

จางฝูเคาะศีรษะของจางจวิ้น “เจ้าไม่รู้จักใช้สมองหน่อยรึ? ตั้งแต่ที่พวกเขาได้เห็นอำนาจของอาณาจักรฉินแล้ว มีใครที่ไม่เกรงกลัวบ้างรึ? ต่างก็กลัวจนถอยหลังแล้ว”

“ถึงตอนนั้นเจ้าก็ปลอมตัวทำท่าทีหนีออกมาจากตระกูลจาง เป็นผู้รอดชีวิตเพียงหนึ่งเดียวในตระกูลจาง จากนั้นเจ้าก็สามารถใช้ประโยชน์จากความสนิทนี้แทรกซึมเข้าไปภายในของพวกเขา เริ่มกระจายข่าวต่างๆนานา ทำให้พวกมันต้องเจรจากับอาณาจักรฉินแต่โดยดี”

“ส่วนเรื่องที่อาณาจักรฉินจะเจรจาสำเร็จรึไม่นั้น ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าแล้ว อย่างไรเพียงแค่เจ้าสามารถเกิดการเจรจาได้ ข้าก็จะไปเข้าเฝ้าอ๋องเหยียน และจะมีความกล้ามากพอที่จะขอความเมตตาให้เจ้าได้แล้ว”

แผนการของจางฝูเรียบง่ายและบุ่มบ่าม แต่กลับพุ่งตรงไปยังแก่นแท้

จางจวิ้นตาเป็นประกาย จู่ๆก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมา เขาตบขาแล้วตะโกนเสียงดังว่า

“จริงด้วย! เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ ตราบใดที่สามารถนัดการเจรจาได้แล้วอาณาจักรฉินชอบใจ ไม่แน่ว่าอาจจะปล่อยข้าไปก็ได้ แล้วข้าก็จะปลอดภัย อีกอย่างต่อให้เจรจาไม่สำเร็จ นั่นก็เป็นเพราะพวกเขาไม่มีความสามารถมากพอ ข้าเป็นผู้เกลี้ยกล่อม มีความดีความชอบมากเช่นกัน”

จางฝูพยักหน้าอย่างพอใจ “ถูกต้องแล้ว ดังนั้นหากเจ้าอยากมีชีวิตต่อ ก็ต้องทำให้ดี”

“แหะๆๆ ข้าเข้าใจแล้ว! ขอบคุณท่านลุง!” จางจวิ้นยิ้มแย้มแล้วพูด

คำขอบคุณที่จริงใจอย่างยิ่งนี้ทำเอาจางฝูรู้สึกทำตัวไม่ถูก เขาดึงสติกลับมาแล้วพูดอย่างเกรงใจว่า

“เรื่องนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก อย่างไรหากสำเร็จก็เป็นผลงานของเจ้าเอง”