องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1156

ต้าหย่งขมวดคิ้ว เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกัดฟันพูดว่า

“จะทำอย่างไรได้เล่า ลุยเลย หากเขาถูกทุบตีตายไปจริงๆ เราก็มาเสียเที่ยวกันพอดี”

“จริงด้วย! อ๋องเหยียนให้พวกเรามาคุ้มครองเจ้าหนูนี่!” ทุกคนพยักหน้ากัน

จากนั้นทุกคนก็ถืออาวุธแล้วพุ่งไปยังกลุ่มคน

แต่ว่าทันใดนั้นสถานการณ์ก็เปลี่ยนไป มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากจวนตระกูลอู๋พอดี เดิมทีเขาเห็นว่าด้านนอกเกิดเรื่อง อยากจะออกมาชื่นชมเสียหน่อย แต่สุดท้ายยิ่งดูก็ยิ่งผิดปกติ

ขอทานที่ถูกทุบตีคนนั้น เหตุจึงคุ้นตานักนะ? แถมเสียงก็คุ้นหูอย่างมาก เขาพยายามมองอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นชายหนุ่มก็นึกได้ เขารีบพุ่งออกมา

“หยุดเดี๋ยวนี้ หยุดให้หมด พวกเจ้าตาบอดงั้นรึ นี่มันคุณชายจางไม่ใช่รึไง?”

ชายหนุ่มตะโกนแล้วพุ่งออกไปทางจางจวิ้น เขาพยุงจางจวิ้นให้ยืนขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง แล้วมองคนรับใช้ที่เฝ้าประตูอย่างโกรธเกรี้ยว จากนั้นก็ด่าทอว่า

“หม่าเต๋อ พวกเจ้าเสียสติไปแล้วรึไง? พวกเจ้าจำไม่ได้แม้แต่คุณชายจางงั้นรึ?!”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้วคนรอบๆก็งุนงงไปหมด พวกคนรับใช้ต่างก็อึ้งตามๆกัน

คุณชายจาง? จางจวิ้น? ให้ตายเถิด! พวกเขาทุบตีคุณชายจางไปงั้นรึเนี่ย ปัญหาคือเหตุใดอีกฝ่ายจึงดูเหมือนขอทาน แล้วพวกเขาจะดูออกได้อย่างไรกัน?

เมื่อชายหนุ่มด่าทอพวกคนรับใช้แล้วก็รีบปัดฝุ่นบนตัวของจางจวิ้น เมื่อมองเขาที่สะบักสะบอมแล้วก็อดถามไม่ได้ว่า

“เดี๋ยวสิคุณชายจาง เหตุใดเจ้าจึงมีสารรูปเช่นนี้กันเนี่ย?”

จางจวิ้นนวดบั้นท้ายแล้วพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “อู๋เจี๋ย ข้าอุตส่าห์มาหาเจ้าทั้งที แต่เจ้ากลับต้อนรับข้าเช่นนี้งั้นรึ? เมื่อก่อนเจ้าก็ไปที่เมืองถูเหอบ่อย เจ้าลืมไปแล้วรึว่าข้าต้อนรับเจ้าอย่างไร?”

เมื่อจางจวิ้นพูดเช่นนี้สีหน้าของอู๋เจี๋ยก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาพูดอย่างรู้สึกผิดว่า

“นี่มันน้ำเชี่ยวปะทะวังพญามังกรไงเล่า”

“หึหึ นี่ไม่ใช่น้ำเชี่ยวปะทะวังพญามังกรหรอก แต่เป็นเพลิงไหม้วังพญามังกรต่างหาก! นี่เจ้าส่งคนมาทำร้ายข้ารึ โหดเหี้ยมเกินไปแล้วนะ!”

จางจวิ้นกล่าวโทษไป

ยิ่งทำให้อู๋เจี๋ยละอายอย่างยิ่ง คนเยี่ยนเป่ยอัธยาศัยดีและมีน้ำใจอย่างมาก เมื่อก่อนจางจวิ้นดีต่อเขาอย่างยิ่ง แต่บัดนี้คนของตนเองกลับทำร้ายเขาซะได้

อู๋เจี๋ยรู้สึกแย่อย่างมาก เขารีบพูดว่า “ข้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆสหาย มาๆๆ รีบเข้าไปก่อนเถิดนะ” ว่าแล้วควงแขนจะพยุ่งจางจวิ้นเข้าไป

เดิมทีจางจวิ้นยังคิดจะเอาเรื่องอีกหน่อย แต่เมื่อนึกได้ว่าตนเองได้เข้าไปในตระกูลอู๋อย่างราบรื่นก็หายโกรธไปมาก จึงได้พูดว่า

“ก็เพราะเราเป็นสหายคู่ซี้กันหรอกนะ หากเป็นผู้อื่นอยากจะทำร้ายข้า เจ้าเองก็รู้นิสัยของข้าดี”