องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1158

ว่าแล้วเขาก็ได้ยื่นน้ำให้กับอู๋เจี๋ย แล้วยิ้มแย้มพูดว่า “ดื่มน้ำเสียหน่อยเถิด”

อู๋เจี๋ยสีหน้างุนงง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด บัดนี้เขารู้สึกขนหัวลุกไปหมด เมื่อเขาดื่มน้ำจนหมดแล้วก็รู้สึกว่าคอชุ่มชื้นขึ้นมาก เขากระแอมแล้วลองพูดว่า

“ท่านพี่?” เหมือนว่าจะไม่ได้ลำบากที่จะพูด

จางจวิ้นยิ้มแย้มมากขึ้น เขาตบบ่าของอู๋เจี๋ยแล้วยิ้มพูดว่า “เจ้าน้องชาย ต่อไปเราสองพี่น้องร่วมมือร่วมใจกันทำการใหญ่กันนะ!”

อ๔เจี๋ยครุ่นคิด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว อีกอย่างการได้เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับจางจวิ้นก็ไม่เลวเหมือนกัน ดังนั้นเขาก็ยอมรับความจริงได้อย่างทันที

ความสัมพันธ์ของทั้งสองเองก็สนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว แทบจะตัวติดกันตลอดเวลา เรียกได้ว่าไม่ห่างกันเลย

เมื่อต้าหย่งรู้เรื่องนี้ก็เกือบจะคิดว่าทั้งสองคนได้เกิดมีความสัมพันธ์ที่เหลือเชื่อเสียแล้ว แต่โชคดีที่เขาได้เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดก่อน เขาถึงกับต้องยกนิ้วให้แล้วเบิกตากว้างพูดว่า

“เจ้าหนูนี่ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ สามารถเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเจ้านั่นได้เช่นนี้”

แน่นอนว่าเขาเข้าใจ แต่ผู้อื่นเขาก็ไม่รู้ด้วยแล้ว

เมื่อพ่อบ้านนำเรื่องนี้ไปรายงานกับผู้นำตระกูลอู๋ ก็แทบจะทำเอาผู้นำตระกูลอู๋เดือดดาลจนขีดสุด

“ลูกเนรคุณ ลูกเนรคุณ นี่เขาทำอะไรกัน? เหตุใดจึงกินนอนอยู่กับ......ผู้ชายได้?”

ผู้นำตระกูลอู๋เกือบจะคิดว่าลูกชายตนเองมีปัญหาแล้ว เรื่องเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในตระกูลอู๋มาก่อนเลย อีกอย่างสิ่งที่ทำให้เขาเดือดดาลที่สุด ก็เพราะอีกฝ่ายเป็นจางจวิ้นที่เป็นตัวยุ่งยากที่สุดด้วย

พ่อบ้านพูดอย่างระมัดระวังว่า “ข้าน้อยได้ยินมาก่อนในขณะที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันจะเรียกขานอีกฝ่ายว่าท่านพี่และน้องชายขอรับ ดูท่าจะไหว้สาบานด้วย......”

ผู้นำตระกูลอู๋ตบโต๊ะแล้วด่าทออย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ต่อให้เป็นเช่นนั้นก็จะสนิทสนมกันถึงเพียงนี้ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นก็เป็นที่ขบขันของผู้อื่นกันพอดี! จะปล่อยให้จางจวิ้นอยู่ที่จวนตระกูลอู๋ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นข้าคงเสียหน้าไปหมด”

“แต่ว่านายท่าน ก่อนหน้านี้ท่านพูดว่าหากขับไล่เขาไป ตระกูลอู๋ก็จะเสียหน้าไม่ใช่รึขอรับ?” พ่อบ้านเตือนขึ้น

ผู้นำตระกูลอู๋อึ้งไป เขาเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเรื่องนี้วุ่นวายเพียงใด บัดนี้จะไล่ก็ไม่ได้ จะให้อยู่ต่อก็ไม่ได้ หากเกิดผิดพลาด เช่นนั้นก็จะถูกนินทา

“เฮ้อ จะทำอย่างไรดี?” ผู้นำตระกูลอู๋สีหน้าเคร่งเครียด เขารู้สึกหดหู่ไปหมด

เมื่อพ่อบ้านเห็นดังนั้นแล้วก็รีบเกลี้ยกล่อมว่า “ข้าน้อยคิดว่าแม้ว่าคุณชายใหญ่จะบุ่มบ่าม แต่เมื่อออกไปด้านนอกก็ยังรู้จักกาลเทศะนะขอรับ เรื่องที่เกิดขึ้นภายใน เพียงแค่คิดหาวิธีไม่ให้หลุดออกไปก็เพียงพอแล้วขอรับ”

“หึ ไม่ต้องให้เจ้ามาพูดหรอกนะ” ผู้นำตระกูลอู๋ทำเสียงเย็นชาแล้วพูดอย่างครุ่นคิดว่า “เรื่องนี้จะเผยแพร่ไปไม่ได้ เจ้าจงไปปฏิบัติด้วยตนเอง ควบคุมข่าวสารให้ดี”

“ขอรับ” พ่อบ้านตอบกลับอย่างเคารพ