องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 116

หลังจากล่าช้าไปหนึ่งวัน กองทัพใหญ่ได้ออกเดินทางอีกครั้งทันทีหลังจากกินอาหารเช้าแบบเร่งรีบ

เมื่อผ่านถนนในเมืองเล็กๆ หลิวเชียนเชียนทำตามคำแนะนำของฉินเหยียน สั่งให้ไส้ศึกหญิงนำทองคำและเงินที่พวกเขายึดมาจากตระกูลอู๋ไปเปิดรับสมัครทหาร

เพื่อรวบรวมกำลังคนอย่างรวดเร็ว ไส้ศึกหญิงจึงตีฆ้องในเมืองประกาศรับทหาร

นางพูดว่าเพียงแค่สามารถทำงานได้ ไม่ว่าจะใช้จอบ พลั่ว หรือเสียม ขอเพียงแค่หยิบเครื่องมือขึ้นมาและตามกองทัพใหญ่ไปจะได้รับเงินหนึ่งหรือสองตำลึงเงินต่อวัน

เมื่อประชาชนในเมืองได้ยินว่ามีคนเปิดรับสมัครทหาร อีกทั้งนายจ้างยังเสนอรายได้ที่สูงมาก หนึ่งตำลึงเงินถือว่าเป็นรายได้ที่สูงกว่าทำงานเป็นจับกังในเมืองเสียอีก นี่ไม่ใช่โชคที่ตกลงมาจากฟ้าหรอกหรือ!

ประชาชนต่างพากันลงสมัครเพราะกลัวว่าจะพลาดของดีไป

ไส้ศึกหญิงเองก็ไม่ได้คัดเกณฑ์อะไรมากมาย เพียงแค่เป็นผู้ชายมีอายุต่ำกว่าห้าสิบปี ภายในเวลาอันรวดเร็วพวกเขาก็รวบรวมคนได้ถึงหนึ่งหมื่นคนเพื่อเข้าร่วมกองทัพของฉินเหยียน

ตอนเที่ยงเมื่อฉินเหยียนสั่งให้กองทัพพักผ่อน ไส้ศึกหญิงได้พาตัวผู้ชายที่สมัครเป็นทหารมาด้วย

ไส้ศึกหญิงรายงานตัว

“รายงานองค์ชาย ตามคำแนะนำของท่านขณะนี้เรารับสมัครคนได้ถึงหนึ่งหมื่นคนแล้วเจ้าค่ะ ได้โปรดตรวจสอบ”

ฉินเหยียนมองไปที่ผู้ชายเหล่านั้น แต่ละคนถือจอบถือเสียม สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ผิวแทน พวกเขาสวมเสื้อผ้าลินินและรองเท้าแตะ ลักษณะแตกต่างกับทหารชั้นดีเจ็ดแปดคนที่อยู่รอบข้างพวกเขาโดยสิ้นเชิง

สายตาของจ้าวจือหย่าที่ยืนอยู่ด้านข้างเต็มไปด้วยความประหลาดใจ นางถามออกไปด้วยความงุนงง

“บอกว่ารับสมัครทหารมิใช่หรือ? เหตุใดถึงจ้างพวกเขามาเป็นทหารด้วยเงินที่สูงเช่นนี้เล่า?”

หลิวเชียนเชียนเองก็เกาหัวด้วยความลำบากใจเช่นกัน แม้ว่าผู้รับจ้างเหล่านี้จะเป็นไปตามความต้องการของฉินเหยียน แต่นางก็ไม่เข้าใจว่า หากพวกเขาไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้และไม่อาจฝึกฝนภายในช่วงระยะเวลาอันสั้นได้ พวกเขาจะทำอะไรได้บ้าง

ฉินเหยียนดูพอใจอย่างมาก เมื่อเขาเห็นว่าคนเหล่านี้ล้วนซื่อสัตย์และมีความสามารถ พวกเขาคือคนงานที่เขาต้องการ เขาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและพูดว่า

“ทำได้ดีมาก ข้าจ้างคนเหล่านี้ล้วนมีประโยชน์อย่างมาก พวกเจ้าจะเข้าใจในวันหลัง”

แม้ว่าจ้าวจีเอ๋อร์และหลิวเชียนเชียนจะมีความสับสนมากมายในใจ แต่ทั้งคู่ก็วางใจในตัวฉินเหยียนมาก พวกนางไม่มีคำถามอีกต่อไป

เช่นนี้ กองกำลังกว่าหนึ่งหมื่นคนไม่ว่าจะเป็นไส้ศึกหญิง ทหารชั้นดี ผู้คุ้มกันสินค้า ชาวนา ไปจนถึงคนงาน ได้มุ่งหน้าเดินไปอย่างแข่งขันและรู้สึกแปลกประหลาด

พระอาทิตย์ตกดิน

กองทัพใหญ่ของฉินเหยียนได้ตั้งค่ายทหารที่ใกล้แม่น้ำและหุบเขา

ในเวลานี้ยังคงได้ยินเสียงสะอื้นของจ้าวจีเอ๋อร์เป็นครั้งคราว

ฉินเหยียนส่ายหัวอย่างหมดหนทาง แม่นางคนนี้ร้องไห้มาทั้งวันแล้ว ร้องไห้กลางป่ากลางเขาเช่นนี้ทำให้คนอื่นกลัวเอาได้

เขาเดินไปที่รถม้าแล้วเปิดม่านออก

“นางทาสหญิง เจ้าร้องไห้มาทั้งวันแล้ว ยังจะร้องอยู่อีกหรือ?”