องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 115

จ้าวจีเอ๋อร์มองไปที่เสบียงอาหาร แล้วมองกลับไปที่ฉินเหยียน

ความดื้อรั้นสุดท้ายในใจของนางยังคงช่วยให้นางพยุงตัวเองขึ้นมา ทนต่อความเจ็บปวดในร่างกาย ลุกขึ้นมาอย่างยากลำบากเดินไปทางเสบียงอาหาร

เช่นเดียวกันกับเมื่อวาน คิดที่จะแบ่งเสบียงอาหารเพื่อแลกกับการช่วยขนย้ายเสบียง

แต่กลับไม่คาดคิดว่าผู้คุ้มกันสินค้าจะเมินนาง

นางเองก็ไม่ยอมแพ้ที่จะถามผู้คุ้มกันเสบียงคนอื่น แต่ผู้คุ้มเสบียงคนอื่นเองก็ทำเช่นเดียวกัน ทุกคนทำทีราวกับว่านางไม่มีตัวตน

องค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าว ซึ่งครั้งหนึ่งเคยดึงดูดความสนใจของใครหลายพันคน อีกทั้งยังมีความสามารถทำให้ผู้ชายในทั่วหล้าพร้อมทำตามคำสั่งนางเพียงแค่ดีดนิ้ว

ตอนนี้กลับต้องมาขอความช่วยเหลือจากคนอื่น อีกทั้งยังถูกเมิน

การปรนนิบัติที่แตกต่างกันมากเช่นนี้ ทำให้จ้าวจีเอ๋อร์รู้สึกขมขื่นภายในใจ ความอึดอัดใจทั้งหมดที่มีนั้นได้ปะทุออกมาในทันที

นางกลั้นน้ำตาเอาไว้ ยกแขนขึ้นด้วยความยากลำบาก และพยายามย้ายเสบียงอาหารด้วยตนเอง

แต่แม้ว่านางจะกัดฟันและใช้กำลังทั้งหมดที่นางมี แต่ดูเหมือนว่าเสบียงอาหารที่กองอยู่บนพื้นนั้นแทบจะไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

แต่ฉินเหยียนยังคงซ้ำเติมความเจ็บปวดของนาง

“ใช้แรงย้ายสิ หลังจากย้ายเสบียงอาหารวันนี้เสร็จแล้ว พรุ่งนี้ก็จะมีเสบียงอาหารทั้งหมดสองพันจิน วันมะรืนก็จะเป็นสี่พันจิน และอีกวันก็จะเป็นหนึ่งหมื่นจิน เสบียงอาหารทั้งหมดนี้เป็นของเจ้า เจ้าสบายใจได้!”

คำพูดของฉินเหยียนบีบอัดหัวใจของนาง ในเวลานี้ไม่ต้องพูดถึงเสบียงอาหารทั้งสิบตั้นหรอก แม้แต่ตั้นเดียวนางยังไม่มีแรงย้ายเลยด้วยซ้ำ

ในขณะนี้จ้าวจีเอ๋อร์ตระหนักได้ว่า ไม่ใช่ว่าฉินเหยียนจะไม่รู้ว่าเสบียงอาหารพวกนี้มีจำนวนมากแค่ไหน

ฉินเหยียนเห็นช่องโหว่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และต้องการให้นางทำหน้าที่นี้ เพราะเสบียงอาหารจำนวนมากขนาดนี้ นางไม่มีวันขนย้ายได้เลยแม้แต่น้อย

ไม่ต้องพูดถึงวิธีกวาดล้างที่เก็บเสบียงของฉินเหยียนหรอก ต่อให้นางเหนื่อยแทบตาย นางก็ทำไม่ได้

แต่เดิมนางต้องการวางกับดักอาณาจักรฉินจ่ายเงินค่าชดเชย แต่ไม่คาดคิดว่าตนจะตกหลุมพรางของฉินเหยียนตั้งแต่ต้น

เมื่อมองไปที่ฉินเหยียนด้วยสายตารังเกียจทั้งน้ำตา หลังจากต่อสู้มาหลายวัน ในที่สุดนางไม่อยากจะเชื่อว่านางไม่อาจต่อกรกับชายที่อยู่ตรงหน้าได้

น้ำตาแห่งความเจ็บใจเอ่อขึ้นในดวงตา และพูดอย่างจำยอมว่า

“ข้าแพ้แล้ว”

“เข้าพูดว่าอะไรนะ?”

ฉินเหยียนตั้งใจเอียงศีรษะเข้าไปใกล้นาง

“พูดให้ดังกว่านี้อีกหน่อย พูดอีกรอบสิ!”

จ้าวจีเอ๋อร์รู้ว่าฉินเหยียนตั้งใจ นางที่เย่อหยิ่งมาโดยตลอด ไม่เคยก้มหัวให้ใครเลยสักครั้ง

การที่ขอให้นางพูดออกไปอีกครั้งก็เท่ากับว่าเป็นการฆ่านางต่อหน้าคนอื่น เป็นเรื่องยากมากที่จะทำ

นางกัดฟันแน่น มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่นเช่นกัน

น้ำตาไหลเหมือนเขื่อนแตก ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง หยดลงบนพื้นและไหลซึมลงพื้นดิน

ราวกับว่าความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีในตนเองถูกฉินเหยียนเหยียบย่ำจนหมดสิ้น