องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1163

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วตอบกลับมาว่า

“อืม ไปเถิด”

ผ่านไปสักพักหนึ่ง จ้าวจือหย่ากลับมาพร้อมกับหอบหนังสือเข้ามาด้วย

หลังจากที่นางส่งมอบให้ฉินเหยียน นางพูดขึ้นมาว่า

“ท่านลองดูเถิด”

“เอ๋?”

ฉินเหยียนรับหนังสือนั้นมาพร้อมกับความประหลาดใจ เปิดและอ่านอย่างระมัดระวัง พร้อมกับค่อยๆ ขมวดคิ้ว

เหตุผลนั้นง่ายมาก ตามในบันทึกเหล่านี้ ความแข็งแกร่งของเมืองเปียงยางไม่ได้ถือว่าแข็งแกร่งขนาดนั้น

มีประชากรในเมืองเพียงไม่กี่พันคน แต่ปัญหานั้นก็คือถึงแม้ตอนนี้จะมีคนกว่าพันคน แต่หลี่ชางก็ไม่อาจเอาชนะพวกเขาได้

ถึงแม้ที่นั่นจะเป็นแค่เมืองเมืองหนึ่ง แต่คนของหลี่ชางในตอนนี้มีกี่คนกัน?

หลังจากที่ฉินเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองจ้าวจือหย่าและพูดว่า

“เจ้าไปหาจางฝู ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกเขา”

แม้ว่าจ้าวจือหย่าจะไม่เข้าใจ แต่นางก็หันหลังเดินออกไปจากที่พักโดยไม่ถามอะไรอีก

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็พาจางฝูเข้ามา

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ”

จางฝูคุกเข่าลงข้างหนึ่งและทำความเคารพ

ฉินเหยียนพยักหน้าเล็กน้อยและพูดเข้าประเด็นทันที

“เจ้าเด็กหัวรั้นหลี่ชาง นำกองทัพบุกเมืองเปียงยาง”

เมื่อจางฝุได้ยินเช่นนั้นสีหน้าเขาพลันเปลี่ยนไปและอุทานขึ้นมาว่า “ว่าอย่างไรนะพ่ะย่ะค่ะ?!”

จากนั้นเขาก็พูดอย่างกังวลใจ

“ท่านอ๋อง เหตุใดแม่ทัพหลี่ชางถึงได้ใจร้อนเช่นนี้!”

ด้วยสภาพภูมิประเทศของม่อเป่ยที่อยู่ห่างไกล แม้ว่าจะห่างไกลจากเยี่ยนเป่ย แต่หากต้องการกำลังเสริมในตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

อีกอย่างตอนนี้หิมะตกหนักมาก ทำให้เดินทางลำบาก ไม่มีทางออกทัพได้เลย

ฉินเหยียนหนักใจทันที แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องวุ่นวายพวกนี้แล้ว

เขามองไปที่จางฝูและออกคำสั่งอย่างมุ่งมั่นว่า

“หากหลี่ชางต้องการโมตีเมืองเปียงยางจริงๆ เช่นนั้นเขาต้องใช้วิธีปิดล้อมเมืองและการโจมตี ทุกวิธีล้วนต้องใช้เวลา ในตอนนี้พวกเขาต้องหาทางช่วยเหลือ มิฉะนั้นเขาต้องประสบปัญหาร้ายแรงแน่นอน อาจจะไม่อาจเอาชีวิตกลับมาได้!”

จางฝูพูดขึ้นว่า

“ท่านอ๋อง แน่ใจหรือว่าท่านคิดถี่ถ้วนแล้วพ่ะย่ะค่ะ?”

“ข้าต้องช่วยเขา”

ฉินเหยียนพูดอย่างหนักแน่น

“ไม่ว่าพวกเราต้องใช้เงินและกำลังคนมากแค่ไหน แต่พวกเราไม่มีทางปล่อยให้เขาตายที่ม่อเป่ยได้”

เพิ่งจะได้เป็นแม่ทัพเหินหาว ผลกลับกลายเป็นแค่ประสบการณ์ที่หมดอายุภายในไม่กี่วินาที ฉินเหยียนจะยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไร

แม้ว่าตอนนี้ทั้งภูเขาจะถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ คิดจะเดินทางไปยังม่อเป่ยเป็นเรื่องยากมาก แม้ว่าพวกเราจะใช้กองกำลังที่แข็งแกร่ง แต่ระหว่างทางย่อมต้องสูญเสียกองกำลังด้วยเช่นกัน

แต่ถึงกระนั้น ฉินเหยียนจะพยายามอย่างสุดความสามารถ

เมื่อเห็นท่าทีที่มุ่งมั่นของฉินเหยียน จางฝูถอนหายใจแล้วพูดว่า

“ในเมื่อท่านอ๋องทรงตั้งใจเช่นนั้น ข้าจะทำให้เต็มที่พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อฉินเหยียนได้ยินดังนั้น สีหน้าเขาคลายความกังวลลง พร้อมกับพยักหน้าแล้วพูดว่า

“เจ้าเป็นชาวเยี่ยนเป่ย และเข้าใจสภาพพื้นที่ของเยี่ยนเป่ยและม่อเป่ยเป็นอย่างดี ดังนั้นข้าต้องการให้เจ้าคิดแผนการที่พอเป็นไปได้ให้กับข้า”