องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1181

“ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่อาจกระทำเรื่องเนรคุณได้ ในอนาคตหากข้าสามารถยืนหยัดได้ในหมู่ชาวตาด ข้าไม่เพียงแต่จะไม่เห็นอาณาจักรฉินเป็นศัตรูเท่านั้น ไม่แน่ว่าอาจจะตอบแทนบุญคุณได้อีกด้วย”

นี่ต่างหากที่เป็นแผนการสูงสุดของเขา ถึงตอนนั้น หากเขาช่วยให้อาณาจักรฉินครอบครองชาวตาดได้ ไม่แน่ว่าอาณาจักรฉินอาจจะเห็นแก่เรื่องนี้แล้วช่วยเหลือเขาก่อตั้งชนเผ่าหนี่ว์เจินขึ้นใหม่ก็ได้

แววตาของอูเอ๋อร์เฮ้อหนีที่มองไปยังอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อยิ่งชื่นชมมากยิ่งขึ้น มีทั้งความกล้าหาญและความเฉลียวฉลาด มีทั้งอารมณ์และคุณธรรม องค์ชายสามทั้งสามคนของท่านผู้นำ มีเพียงองค์ชายสามเท่านั้นที่คล้ายคลึงกับเขามากที่สุด!

เมื่อได้ยินดังนั้นองค์ชายสองก็ไม่เกลี้ยกล่อมอะไรอีก

เขามองอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้ออย่างจริงจังแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนเล็กน้อยว่า

“เจ้าสาม รักษาตัวให้มาก ข้าเหลือเจ้าเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวแล้ว”

“พี่สองเองก็รักษาตัวด้วย”

“......”

ภายในเมืองเปียงยาง

ทุกๆหลังคาเรือนต่างก็ปิดประตูแน่น อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด ผู้นำตัวน้อยเองก็เป็นผู้ที่มีความสามารถ เพียงระยะเวลาสั้นๆก็รวบรวมคนสี่ห้าพันคนมาเป็นขบวนได้แล้ว ต้องการจะปราบอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ คิดว่าตำแหน่งท่านผู้นำของเขามีลับลมคมใน

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เองก็กระวนกระวาย และไม่อาจใจเย็นลงได้

“ให้ตายเถิด ข้าจะมีพวกแม่ทัพหลักอย่างพวกเจ้าไปทำไมกัน? เชาก็แค่แม่ทัพขบวน แต่พวกเจ้าแม่ทัพหลักร่วมมือกันก็ไม่อาจเอาชนะเอาได้เนี่ยนะ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้โกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง วันนี้ในช่วงเช้าตรู่ถึงขั้นมีศัตรูกลุ่มเล็กๆฝ่ามาถึงหน้าค่ายของเขาแล้ว หากเขาไหวตัวไม่เร็วกว่านี้ หนีไปช้ามากกว่านี้ บัดนี้เขาคงถูกบันศีรษะไปแล้ว

“ท่านผู้นำโปรดอย่ากริ้วไปเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

ทุกคนคุกเข่าลงกับพื้นแล้วอ้อนวอนขอความเมตตา

“หึ อย่ากริ้วไปเลยงั้นรึ? เจ้าจะให้ข้าใจเย็นลงได้อย่างไร?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้จ้องมองทุกคนที่คุกเข่าอยู่อย่างเย็นชาแล้วถามขึ้นอย่างเย็นชาว่า

“รีบคิดแผนให้ข้าเร็วเข้า ขืนปล่อยให้พวกมันปฏิบัติต่อไป เมืองเปียงยางก็จะถูกแบ่งไป!”

“เอ่อ......”

ทุกคนต่างสบตากัน แต่กลับไม่รู้จะพูดอะไรเลย เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไร พวกเขาก็มองไปยังฮูมู่หลู่ อยากจะรู้ว่าเขาจะมีแผนอะไร

ฮูมู่หลู่ครุ่นคิดแล้วก้าวออกมาประสานมือคารวะพูดว่า

“ท่านผู้นำ แผนการในตอนนี้คือการระดมกำลังทั้งหมดเพื่อปราบปรามศัตรูพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าหมายความว่าไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องเฝ้าระวังเมืองแล้วงั้นรึ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“หากไม่มีผู้ที่เฝ้าระวังกำแพงเมือง แล้วมีคนฉวยโอกาสนี้ เมืองเปียงยางก็จะตกอยู่ในอันตราย เจ้าเข้าใจรึไม่?”

ฮูมู่หลู่พูดเสียงเบาว่า “ท่านผู้นำ บัดนี้เรายังสนใจมากเพียงนั้นได้รึพ่ะย่ะค่ะ? หากศัตรูไม่ยอมหยุด เราก็จะลำบากมากขึ้นเรื่อยๆพ่ะย่ะค่ะ”