องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1192

เมื่อเขาพูดจบแล้วก็หายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง

“ที่จริงเข้าเองก็เข้าใจว่าพ่อของข้าทำเรื่องผิดมามากมาย”

หลิวอวี่หลินได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย

“การกระทำของลุงจางนั้นทำร้ายผู้อื่นเกินไป แต่ว่าตอนนี้จะเสียใจภายหลังก็สายไปแล้ว”

จางจวิ้นยิ้มอย่างขมขื่น แต่ว่าผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็เงยหน้าแล้วถามว่า

“แล้วทางเลือกที่สองนี้ข้าจะต้องทำอย่างไร?”

เขาไม่ได้โง่ ในเมื่อหลิวอวี่หลินพูดเช่นนี้ ก็เห็นได้ชัดว่าแผนของเขาถึงเวลาแล้ว แถมยังช่วยตัวเขาเองได้ด้วย

แต่เมื่อหลิวอวี่หลินได้ยืนดังนั้นก็ลังเลไม่รู้ว่าจะพูดดีรึไม่

จางจวิ้นเห็นดังนั้นก็ร้อนใจขึ้นมา “น้องสี่ ขอร้องล่ะบอกข้าเถิด เจ้ามีแผนอะไร? ตราบใดที่เจ้าสามารถทำให้ข้าหลุดพ้นจากความยากลำบากได้ จางจวิ้นผู้นี้จะจดจำเอาไว้ชั่วชีวิต!”

“หึหึ พี่ใหญ่พูดอะไรกัน คนกันเองทั้งนั้น อุปสรรคของเจ้าก็คืออุปสรรคของข้า ข้าจะไม่สนใจได้อย่างไร?”

หลิวอวี่หลินพูดแล้วก็ลดเสียงแล้วพูดว่า

“พี่จาง ที่จริงระยะนี้ข้ากำลังครุ่นคิดว่า เจ้าไปนับจางฝูเป็นพ่อบุญธรรมดีรึไม่?”

“นับจางฝูเป็นพ่อบุญธรรมงั้นรึ?” จางจวิ้นได้ยินดังนั้นก็ตะลึง “น้องสี่ เจ้าจริงจังอย่างนั้นรึ?”

หลิวอวี่หลินพยักหน้า “แน่นอน อีกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ตระกูลจางเหลือเพียงเจ้าและเขาที่เป็นสายเลือดเดียวกันแล้ว เจ้าไปนับเขาเป็นพ่อบุญธรรมก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่รึ?”

“แต่......แต่เขาจะยอมรับข้ารึ?” จางจวิ้นได้ยินดังนั้นก็รู้สึกลังเลเล็กน้อย อย่างไรในอดีตสายเลือดของตระกูลจางก็ไม่ถูกกัน บัดนี้สายเลือดของผู้นำตระกูลจางตกต่ำ เกรงว่าจางฝูคงไม่ยอมอภัยให้เขาเป็นแน่

“พี่ใหญ่ เรื่องนี้ไม่เห็นจะยากเลย” หลิวอวี่หลินยิ้มแล้วอธิบายว่า “พี่ใหญ่ลืมไปแล้วรึ? สุดท้ายพวกเจ้าก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน ส่วนนั่นก็เป็นความแค้นของรุ่นก่อน ว่ากันตามตรงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลย”

ว่าแล้วเขาก็ตบบ่าของจางจวิ้น

“อีกอย่างเจ้าลองคิดดูนะ บัดนี้จางฝูคือผู้สนับสนุนอาณาจักรฉินที่แข็งขันอย่างยิ่ง เมื่อเจ้าเป็นลูกบุญธรรมของเขาแล้ว ในอนาคตก็จะมีสิ่งให้ทำมากมาย อีกอย่างคนอาณาจักรฉินก็ได้ให้ความสำคัญกับเยี่ยนเป่ยอย่างยิ่ง เจ้าคอยพยายามอยู่ที่นี่ ไม่แน่ว่าวันหนึ่งอาจสร้างชื่อเสียงเกียรติยศให้แก่ตระกูลก็ได้

จางจวิ้นได้ยินดังนั้นก็ตกอยู่ในภวังค์ เขาไม่คิดว่าจะยังมีจุดเปลี่ยนเช่นนี้ด้วย เพียงพริบตาเขาก็ครุ่นคิดได้มากมาย

ผ่านไปนานเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเงยหน้าพูดว่า

“น้องสี่ ขอบใจเจ้ามาก ข้าเข้าใจความหมายของเจ้าแล้ว เจ้าพูดถูก บางทีข้าควรจะลองไตร่ตรองให้ดี!”

“เป็นเช่นนั้นก็ดีแล้วพี่ใหญ่ งั้นข้าขอตัวก่อน” หลิวอวี่หลินพูดแล้วก็ยืนขึ้นจะเดินไป

จางจวิ้นเห็นดังนั้นก็รีบยืนขึ้นเช่นกัน และรั้งเขาไว้ “น้องสี่ ข้ายังมีเรื่องอยากขอร้องอีกอย่าง”

หลิวอวี่หลินได้ยินดังนั้นก็หยุดฝีเท้าลงแล้วมองเขาอย่างสงสัย

“ว่ามาเถิดพี่ใหญ่ ยังมีเรื่องอะไรอีกงั้นรึ?”

จางจวิ้นพูดด้วยความลังเลว่า “น้องสี่ หวังว่าในอนาคตหากมีเรื่องใด ข้ายังสามารถให้เจ้าช่วยวิเคราะห์ให้ได้รึไม่”