องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1193

“แต่ว่าข้ากลัวว่าเจ้าหนูนี่จะได้ใจเกินไป”

“จริงด้วยท่านอ๋อง เดี๋ยวเขาจะได้ใจมากเกินไป” หยางจิ่นซิ่วเองก็คอยพูดสมทบ

นางไม่ได้อิจฉาแต่อย่างใด เพียงแต่เขาได้กระทำเรื่องฝ่าฝืนคำสั่งมาหลายครั้งแล้วจริงๆ

ฉินเหยียนครุ่นคิดแล้วก็ได้ตัดสินใจว่า

“แต่ไม่ว่าอย่างไรหลี่ชางก็ได้กระทำสิ่งที่ไม่เคยมีในประวัติศาสตร์ได้จริงๆ ด้วยผลงานของเขา การแต่งตั้งให้เป็นโหวได้เลย อีกทั้งก่อนหน้านี้ข้าก็เคยรับปากว่าจะแต่งตั้งเขาเป็นขุนพล!”

การได้รับการแต่งตั้งตำแหน่งขุนนางบรรดาศักดิ์ถือเป็นเกียรติที่หาได้ยากอย่างยิ่ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตำแหน่งโหวเลย ผู้ที่จะได้เหมาะสมที่จะได้รับเกียรติดังกล่าวจะต้องเป็นผู้ที่ได้ทำประโยชน์อย่างยิ่ง

ฉินเหเยียนพูดจบก็ออกคำสั่งทันทีว่า “แต่งตั้งให้เป็นขุนพล และเพิ่มให้เป็นแม่ทัพทางเหนือ ทหาร รีบนำเครื่องเขียนมาให้ข้า ข้าจะเขียนจดหมายส่งให้แม่ทัพหลี่”

พวกหยางจิ่นซิ่วเห็นดังนั้นแล้วก็แสดงสีหน้าที่อิจฉาออกมา

ฉินเหยียนจ้องมองกระดาษแล้วครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง เขาหยิบพู่กันมาแล้วเริ่มเขียน

“ภูเขาสูงใหญ่เส้นทางยาวไกลหรือจะหน้าผาลึกเพียงใด แม่ทัพต่อสู้อย่างกล้าหาญเพื่อสังหารศัตรู จะเป็นใครไปมิได้เว้นแต่แม่ทัพหลี่ของข้า!”

เมื่อเขียนเรียบร้อยแล้วฉินเหยียนก็หยิบบทกวีขึ้นมามองอย่างพอใจ

ท่าทีของเขาดึงดูดสายตาของพวกหยางจิ่นซิ่ว เพียงแต่เมื่อพวกเขาขยับเข้ามาใกล้สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที และแสดงสีหน้าที่ตกตะลึงออกมา ช่างเป็นบทกวีการชื่นชมนักรบที่ดีมากจริงๆ ฉินเหยียนเคยเขียนบทกวีสองบท แถมยังเป็นบทกวีที่มีชื่อเสียงและเป็นที่จดจำเอาไว้ด้วย

“เป็นบทกวีที่ดี!”

หยางจิ่นซิ่วชื่นชมว่า “ตัวอักษรทรงพลัง ลายเส้นตวัดงดงามน่าเกรงขาม ช่างเป็นวรรณกรรมที่ประทับใจอย่างยิ่ง สมแล้วที่เป็นท่านอ๋อง เขียนโดยไม่ตั้งใจยังยอดเยี่ยมมากเช่นนี้”

“ฮ่าๆ หวังว่าแม่ทัพเหนือของข้าจะชื่นชอบเช่นกัน!”

ฉินเหยียนหัวเราะแล้วยื่นกระดาษให้กับต้าหย่ง “เจ้าจงให้คนนำไปส่งให้แก่แม่ทัพหลี่ บอกกับเขาว่า ข้าขอฝากความวงบสุขของทางเหนือ และชาวเมืองเก้าแคว้นไว้กับเขา!”

“กระหม่อมน้อมรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ” ต้าหย่งรับกระดาษมาแล้วถอยไป

จางฝูถามขึ้นว่า “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ บัดนี้เรื่องสงครามระหว่างชนเผ่าหนี่ว์เจินเองก็จบลงแล้ว ถึงยามที่ต้องพบผู้นำตระกูลทั้งสามแล้วรึไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนพยักหน้าเบาๆแล้วพูดเสียงเรียบว่า “ในเมื่อชนเผ่าหนี่ว์เจินได้จบลงแล้ว เช่นนั้นก็ต้องพบแล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านั้น.......”

ฉินเหยียนลังเลครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เอาไว้ยามเที่ยงแล้วกัน กระจายข่าวที่ชนเผ่าหนี่ว์เจินถึงจุดจบแล้วไปทั่วเก้าแคว้น!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” จางฝูขานรับ จากนั้นก็ไปปฏิบัติ

......

เรื่องที่ชนเผ่าหนี่ว์เจินล่มสลายแล้วแพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปทั่วเก้าแคว้น เหล่าผู้นำตระกูลทั้งสามที่อยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในเมืองถูเหอเองก็ได้รับข่าวแล้ว ในขณะที่พวกเขารู้ก็รู้สึกตกตะลึงกันอย่างยิ่ง

“ชนเผ่าหนี่ว์เจินล่มสลายแล้วงั้นรึ?”