องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1197

คำพูดของฮูมู่หลู่ทำให้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้มีพลังขึ้นมาทันที

ความไม่ลงรอยกันระหว่างราชวงศ์ตาดและราชวงศ์ที่ราบตอนกลางเป็นเรื่องที่เขารู้ดีอยู่แล้ว

“ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้กล่าว

ฮูมู่หลู่สีหน้าพลันมีความสุข พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าและโน้มน้าวต่อ

“ใช่แล้วขอรับ อีกอย่างสิ่งที่พวกชาวตาดชอบทำมากที่สุดคืออะไร? นั่นก็คือการลงมาทางใต้เพื่อปล้นมิใช่หรือ แล้วพวกเราล่ะ? พวกเราเองก็เคยปล้นอาณาจักรฉินมาแล้ว อีกทั้งก่อนหน้านี้ยังประสบผลสำเร็จอีกด้วย”

“ในเมื่อพวกเรามีประสบการณ์มาก่อนแล้ว เช่นนั้นก็สามารถนำไปใช้กับพวกชาวตาดได้พ่ะย่ะค่ะ!”

“ยิ่งไปกว่านั้น เราแค่ต้องหาที่พัก จากนั้นค่อยๆ พัฒนา รอให้ถึงโอกาสเหมาะ ค่อยรวบรวมกองทัพทหารและเคลื่อนทัพไปได้ทุกที่!”

คำพูดของฮูมู่หลู่ทำให้สายตาของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ค่อยๆ เป็นประกายขึ้น

อันที่จริงสิ่งที่ฮูมู่หลู่พูดมานั้นทำให้เขาใจเต้นไม่น้อย

สิ่งที่เขากังวลมากที่สุดในตอนนี้คือสถานะของเขา

ฮูมู่หลู่และคนอื่นๆ นั้นแตกต่างจากเขา เพราะเมื่อไปถึงที่พื้นที่ชาวตาด พวกเขาก็เปลี่ยนเจ้านายเท่านั้น

แต่เขาล่ะ? ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นถึงท่านผู้นำที่ยิ่งใหญ่ อีกทั้งยังมีความภาคภูมิใจในตัวเอง เขาไม่มีวันยอมตกเป็นทาสอย่างแน่นอน

ฮูมู่หลู่มองไปที่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ที่เงียบงัน รู้ดีว่าแผนการของเขาได้ผลแล้ว อีกทั้งรู้ดีว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ ดังนั้นหากต้องการตีเหล็กต้องตีตอนที่ยังร้อนอยู่สิ

“ท่านผู้นำ พวกชาวตาดเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของพวกเราพ่ะย่ะค่ะ ไม่เพียงแค่นั้น แต่ข้ายังได้ยินมาว่าผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ของชาวตาดเป็นชาวทุ่งหญ้า อีกทั้งยังปฏิบัติต่อเขาอย่างกับองค์ชาย หากท่านผู้นำไปที่นั่น ท่านต้องได้รับการดูแลอย่างสมเกียรติแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

ประโยคนี้ราวกับอ่านใจของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้

เขามองไปที่ฮูมู่หลู่ด้วยสายตาชื่นชม การที่เลือกอีกฝ่ายให้มาทำงานกับตน บางทีอาจเป็นเพราะอีกฝ่ายรู้ดีว่าตนคิดอะไรอยู่ใช่หรือไม่?

“เจ้าพูดถูก เพื่อกอบกู้ความรุ่งโรจน์ของชนเผ่านวี่ห์เจิน ท่านผู้นำเช่นข้าอดทนต่อความลำบากตรากตรำมานานหลายปีได้อะไรกลับมาบ้างล่ะ? ดังนั้นข้าในฐานะท่านผู้นำของประกาศว่ายอมจำนนต่อชาวตาดแล้ว!”

ฮูมู่หลู่มีความสุขและคุกเข่าลงพื้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับพูดว่า

“ท่านผู้นำผู้ยิ่งใหญ่ หากท่านมีจิตใจดีเช่นนี้ ชนเผ่านวี่ห์เจินของพวกเราจะฟื้นคืนความรุ่งโรจน์ไม่ช้าก็เร็วพ่ะย่ะค่ะ”

“ฮ่าๆ พูดได้ดี!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ยิ้มลูดว่า “ไม่ช้าก็เร็ว สักวันหนึ่งชนเผ่านวี่ห์เจินจะต้องมีวันที่รุ่งโรจน์ด้วยน้ำมือข้า”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สายตาเขาเย็นวาบลงทันที จากนั้นกัดฟันพูดต่อว่า