องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1214

หลี่เหยียนคังเบิกตากว้าง เขารู้สึกร้อนใจอย่างยิ่ง หลายวันที่เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้อยู่อย่างเกียจคร้านเลย เขาได้จดรายชื่อของคนส่วนใหญ่ที่สามารถเข้าออกเต็นท์หลวง และตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว

เจ้าทั่วป๋าเยี่ยนอะไรนั่นเป็นคนหยิ่งผยอง เป็นลูกหลานที่ไร้ความสามารถ การส่งคนเช่นนี้ไปทำเรื่องสำคัญเพียงนี้ เขาจะวางใจได้อย่างไรกัน?

ทหารถูกเขาตะคอกจนรู้สึกเดือดดาลมากยิ่งขึ้น

เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใครกัน? บังอาจมาทำตัวเหิมเกริมได้ แต่เมื่อนึกได้ว่าอีกฝ่ายคือคนที่ข่านให้รับใช้เป็นพิเศษก็ไม่กล้าพูดออกมา เขากัดฟันแล้วพูดว่า

“บัดนี้ค่ำแล้วข่านก็พักผ่อนแล้ว หากเจ้าอยากจะเข้าเฝ้าก็รอวันพรุ่งนี้เถิด”

“พรุ่งนี้?” เมื่อหลี่เหยียนคังได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว

พรุ่งนี้รึ? ล้อเล่นรึไง? รอวันพรุ่งนี้ก็สายไปแล้ว!

“เจ้าจงนำทางไปเดี๋ยวนี้!” หลี่เหยียนคังตะคอกแล้วกระชากคอเสื้อของทหารขึ้นมา

ทหารตกใจอย่างมาก เขารีบดิ้นรนให้หลุดจากหลี่เหยียนคังแล้วชี้ไปยังอีกฝ่ายแล้วตะคอกอย่างเดือดดาลว่า

“ทำอะไรของเจ้า! ปล่อยข้านะ!”

“หึ!” หลี่เหยียนคังทำเสียงเย็นชาแล้วปล่อยเขา จากนั้นก็เดินไปทันที ในเมื่อไม่ยอมนำทาง เช่นนั้นเขาจะไปหาข่านเอง!

ทหารถูกหลี่เหยียนคังผลักจนเซไป เขาเกือบจะล้มลง แต่เมื่อตั้งตัวได้แล้วก็พบว่าหลี่เหยียนคังหายไปแล้ว

“ให้ตายเถอะ! บังอาจมาทำตัวเหิมเกริมต่อหน้าชาวตาดอย่างข้า!”

ทหารด่าทอและโกรธเกรี้ยวอย่างมาก ทันใดนั้นจู่ๆเขาก็คิดได้แล้วยิ้มอย่างเหยียดหยามออกมา บุกไปยังเต็นท์ของข่านเช่นนี้ พวกองครักษ์ของข่านไม่ได้ใจดีหรอกนะ

องครักษ์ของข่านคือทหารม้าหัวกะทิของชาวตาดเชียวนะ แต่ละคนจะมีดาบสันโค้ง คันธนูรวมถึงม้าศึกด้วย ผู้ที่จะได้เป็นองครักษ์ของข่านแม้จะไม่มาก แต่พวกเขาไม่ใช่คนเกียจคร้าน อีกทั้งพวกเขาล้วนเป็นผู้กล้าหาญที่ได้รับการคัดเลือกจากทั่วทุกมุมในดินแดนชาวตาดมา ทุกคนล้วนเป็นลูกหลานขุนนางทั้งนั้น

ลูกหลานขุนนางชาวตาดจะต้องผ่านการต่อสู้หลายครั้ง และผ่านเข้ารอบหลายครั้ง ท่ามกลางคนนับร้อย บางทีอาจมีเพียงคนเดียวที่ผ่านมาถึงรอบสุดท้ายและได้เป็นองครักษ์ของข่าน คนเหล่านี้แข็งแกร่งอย่างมาก ถึงขั้นสามารถเอาชนะศัตรูนับพันได้ด้วยตัวคนเดียว

และพวกเขาก็มีอารมณ์ร้อน ภักดีต่อข่านเพียงผู้เดียว หากมีใครบังอาจลามปามพวกเขา พวกเขาก็จะสังหารทิ้งจริงๆ เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วทหารก็รู้สึกสะใจขึ้นมา เจ้าหนูนั่นไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เห็นว่าตนเองเป็นแขกจองข่านก็กล้าบุกไปยังพระราชสำนักของขาวตาด......

เขาส่ายหน้าแล้วรู้สึกว่าคนโง่เขลาเช่นนี้มีชีวิตไม่นานแน่

ส่วนหลี่เหยียนคังก็ไม่รู้ว่าการกระทำขอตนเองจะทำให้อีกฝ่ายมีจินตนาการมากมายเช่นนี้ บัดนี้เขารู้เพียงว่าโอกาสดีที่หาได้ยากเช่นนี้จะส่งคนผู้นั้นไปทำไม่ได้เด็ดขาด หากพลาดขึ้นมา เมื่อต้องเผชิญกับอาณาจักรฉินอีกครั้ง พวกเขาก็จะเสียเปรียบมาก

หลี่เหยียนคังมาถึงนอกเต็นท์ที่พักของทั่วป๋าหงเลี่ย ยังไม่ทันเข้าไปใกล้ก็ถูกองครักษ์สูงใหญ่หลายคนของข่านสกัดเอาไว้ด้านนอก

“ใครกัน? หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าพวกข้าไม่เกรงใจ!”