องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1215

หลี่เหยียนคังดวงตาแดงก่ำ เขาโกรธเกรี้ยวอย่างมาก และในขณะที่กำลังดิ้นรนก็เห็นว่าเต็นท์ถูกเปิดออก ทั่วป๋าหงเลี่ยได้ยินเสียงจึงออกมาดู เขาขมวดคิ้วถามว่า

“เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อเหล่าองครักษ์ได้ยินดังนั้นก็โค้งคำนับแล้วพูดอย่างเคารพว่า

“ข่านพ่ะย่ะค่ะ เจ้าคนที่ราบกลางผู้นี้รบกวนการพักผ่อนของข่าน พวกกระหม่อมกำลังสั่งสอนเขาพ่ะย่ะค่ะ”

ทั่วป๋าหงเลี่ยมองแล้วเห็นว่าหลี่เหยียนคังล้มอยู่กับพื้นอย่างทรุดโทรม สีหน้าจึงประหลาดใจ

“ท่านหลี่ นี่มัน......”

หลี่เหยียนคังกัดฟันแล้วเช็ดเลือดตรงมุมปาก จากนั้นก็ยืนขึ้นพูดว่า

“ข่าน กระหม่อมมีเรื่องอยากจะรายงานพ่ะย่ะค่ะ”

“ได้ เชิญด้านใน พวกเจ้าทำอะไรกันถึงได้ลงมือกับท่านหลี่เช่นนี้ ต่อให้หากเขาจะพบข้าให้เข้ามารายงานก่อน!”

ทั่วป๋าหงเลี่ยจ้องเหล่าองครักษ์เขม็ง น้ำเสียงถึงจะเข้มงวด แต่ความจริงแล้วก็ไม่ได้คิดจะลงโทษอะไรพวกเขา จากนั้นเขาก็แสร้งเชิญหลี่เหยียนคังเข้าไปในเต็นท์

“ท่านหลี่ ดึกดื่นป่านนี้แล้วมีธุระอะไรกับข้ารึ?”

ทั่วป๋าหงเลี่ยนั่งลงหัวโต๊ะแล้วเชิญหลี่เหยียนคังให้นั่ง

หลี่เหยียนคังค่อยๆหายใจเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดตรงมุมปาก เขาประสานมือคารวะพูดว่า

“ได้ยินมาว่าข่านจะเปลี่ยนให้ทั่วป๋าเยี่ยนไปเยือนอาณาจักรพัลแฮแทนงั้นรึ?”

ทั่วป๋าหงเลี่ยพยักหน้าแล้วพูดว่า “เดิมทีข้าตัดสินใจจะให้ท่านหลี่ไป แต่อาณาจักรพัลแฮเป็นเพียงอาณาจักรเล็กๆ ข้าคิดว่าไม่จำเป็นต้องให้ท่านหลี่ไปด้วยตนเอง จึงได้เปลี่ยนคน”

เมื่อหลี่เหยียนคังได้ยินดังนั้นก็ร้อนใจอย่างยิ่ง เขารีบพูดว่า

“หามิได้! เรื่องนี้จะทำเช่นนี้มิได้!”

เมื่อได้ยินอีกฝ่ายสงสัยในการตัดสินใจของตนเอง ทั่วป๋าหงเลี่ยก็ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เขาถามขึ้นว่า

“เพราะเหตุใด?”

เพียงแต่หลี่เหยียนคังไม่ได้สังเกตเห็นความพอใจนี้ หรือบางทีเขาอาจรู้แล้วแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ดังนั้นจึงเลือกที่จะพูดถึงสาเหตุ หวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจ

“อาณาจักรพัลแฮนั้นไม่ได้น่ากลัว แต่ปัญหาคือพวกเขาคือจุดสำคัญที่จะทำให้เรายับยั้งอาณาจักรฉินได้ อาณาจักรฉินเองก็จะต้องให้ความสำคัญอาณาจักรพัลแฮมากแน่นอน ดังนั้นจะต้องส่งคนไปด้วยเป็นแน่ และหากคนที่ข่านส่งไปไม่มีความสามารถแล้วทำให้แผนเสีย ก็จะทำให้อาณาจักรฉินได้เปรียบไปอย่างยิ่ง!”

เมื่อได้ยินการเกลี้ยกล่อมของอีกฝ่ายทั่วป๋าหงเลี่ยก็ขมวดคิ้ว จากนั้นก็ยิ้มแล้วส่ายหน้าพูดว่า

“เรื่องนี้ท่านหลี่วางใจเถิด ทั่วป๋าเยี่ยนคือหลานชายของข้า ให้เขาไปก็เพียงพอแล้ว”

หลี่เหยียนคังร้อนใจ เขาประสานมือคารวะพูดว่า

“คนผู้นี้ไร้ความสามารถ หากให้เขาไปเผชิญกับอาณาจักรฉิน อาจทำให้เสียแผนของข่านก็เป็นได้!”

สีหน้าของทั่วป๋าหงเลี่ยไม่สบอารมณ์ เขาพูดว่า

“จะไร้ความสามารถได้อย่างไร? เขาเป็นถึงคนที่มีพรสวรรค์ในรุ่นชายหนุ่มเชียวนะ ท่านหลี่ดูถูกเกินไปรึไม่”

“ไม่เลย ข้ามองคนผู้นี้ใจแคบ ยโส เป็นรุ่นหลานที่ไร้ประโยชน์คนหนึ่ง......”